mgr Marcelina Tarlaga

Nie wiem co zrobić. jestem na 2 roku studiów i boje się zajęć w laboratorium. Zawsze stresuje się, że coś źle zrobię albo prowadzący będzie zdenerwowany że nie umiem czegoś zrobić. W ogóle nic nie potrafię i boję się że nigdy nie znajdę pracy a nawet jak znajdę to też całe życie będę się bała i nie będę pewna czy robię coś dobrze. Wydaje mi się że inni na studiach lepiej ogarniają co się dzieje niż ja. Chciałabym pójść na jakiś staz albo praktyki żeby nauczyć się praktycznych rzeczy i nie byc caly czas nie pewna, ale też boję się że tam nie dam rady. Na myśl o studiach robi mi się nie dobrze, a sama wybrałam ten kierunek i ogólnie to nie jest tak ze nie pasuje mi tematyka moich studiów, bo lubie sie tego uczyc, zdaje wszystko w pierwszych terminach ale to nie ma znaczenia bo nie potrafię zrobić nic praktycznie w laboratorium i wydaje mi sie ze teoretycznie tez nic nie wiem.Za pół roku będę musiała zacząć pisać licencjat, a nawet nie wiem o czym chcę pisać. Od kilku miesięcy cały czas czuje lęk nawet jak staram się nie myśleć o studiach. Nie mogę spać i cały czas chce mi sie płakać. Po prostu czuje się głupia i nie wiem czy nie zrezygnować ze studiów. Caly czas zastanaiwam sie czy powinnam pójść na terapię albo do psychiatry, bo w ogóle czuje się głupio że z taką sprawą potrzebuje pomocy.

Dzień dobry, zwracam się z problemem dotyczącym snu i nie tylko. Od jakiś 2 miesięcy miewam problem z niewyspaniem, budzę się w nocy często i zażywam melatoninę dzięki której, budzę się znacznie rzadziej. Sypiam od 7-9 godzin i czuję straszne zmęczenie i jedyne czego pragnę to ciągłego snu. Kończę niedługo 20 lat i to chyba za wcześnie na jakiekolwiek problemy ze snem. Jeśli to za mało, to dochodzą do tego męczące myśli np. błędy życiowe, traumy z dzieciństwa które przypomniały mi się w wieku 19 lat, wcześniej nie przeszkadzały mi w żaden sposób bo o nich nie myślałem. Również dochodzą do tego zmiany nastrojów i wmawianie sobie rzeczy typu, że robię coś źle, po prostu straszne przewrażliwienie. Niekiedy są dni kiedy jestem bardzo nerwowy i unikam kontaktów, na ten moment nie pracuję z ludźmi i nie odczuwam tego dyskomfortu gdy wcześniej pracowałem. Boję się prosić o pomoc specjalistów, bo mój tok myślenia mi na to nie pozwala, odczuwam lęk, że żaden lekarz mi nie pomoże, ale bardzo chcę spróbować. Zapisuje się a gdy nadchodzi termin wizyty, rezygnuje bo twierdzę, że nadal nie jestem gotowy.