mgr Małgorzata Witkowska

Rodziny i bliscy pacjentów z zaburzeniami afektywnymi często pytają lekarza/terapeutę, jak mogliby pomóc choremu w okresie nasilonych objawów chorobowych i w okresie remisji. Chcą wiedzieć, jakie ich wypowiedzi czy zachowania byłby najbardziej korzystne dla pacjenta. Czasami obawiają się, że ich postępowanie nie tylko nie pomaga, ale wręcz może utrudniać funkcjonowanie chorego. Nie ma jednoznacznych odpowiedzi na tak postawione pytania, zawsze trzeba je odnieść do indywidualnego pacjenta, jego rodziny i konkretnych sytuacji. Zarówno choroba afektywna jednobiegunowa, jak i choroba afektywna dwubiegunowa to choroby przewlekłe, wymagające zazwyczaj wieloletniego leczenia, często do końca życia. Czasami konieczne jest długotrwałe podejmowanie nowej roli czy też zmiana ról i obowiązków u poszczególnych członków rodziny.

Zaburzenia afektywne można i należy leczyć. Terapia obejmuje leczenie epizodów/nawrotów choroby oraz leczenie profilaktyczne w okresie remisji (pełnej albo niepełnej) między nawrotami. Leczenie epizodu/nawrotu choroby (depresji w chorobie afektywnej jednobiegunowej oraz depresji, manii/hipomanii lub epizodu mieszanego w chorobie afektywnej dwubiegunowej) ma na celu zmniejszenie nasilenia objawów aż do niemal całkowitego (remisja niepełna) lub całkowitego (pełnego) ich ustąpienia. Profilaktyka rozpoczyna się po ustąpieniu objawów choroby i służy ustabilizowaniu poprawy oraz zapobieganiu kolejnym nawrotom.

Leczenie powinno mieć charakter kompleksowy. Składa się na nie farmakoterapia, psychoedukacja, często psychoterapia lub inne formy zajęć terapeutycznych, a w uzasadnionych przypadkach również fototerapia i elektrowstrząsy.
Pozdrawiam serdecznie Małgorzata Witkowska.

Fobia społeczna to zaburzenie lękowe, które charakteryzuje się silnym strachem przed sytuacjami społecznymi i obawą przed oceną innych ludzi. Osoby z fobią społeczną często unikają sytuacji, w których muszą się publicznie wystawić, takich jak rozmowy z nieznajomymi, wystąpienia publiczne czy udział w spotkaniach towarzyskich. Terapia fobii społecznej ma na celu pomóc osobom z tym zaburzeniem w radzeniu sobie z lękiem i poprawie funkcjonowania społecznego. Proces terapeutyczny może obejmować różne metody i techniki, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, terapia grupowa, terapia ekspozycyjna czy terapia umiejętności społecznych. Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest jedną z najskuteczniejszych metod leczenia fobii społecznej. Polega na identyfikacji i zmianie niezdrowych przekonań i myśli, które prowadzą do lęku społecznego. Terapeuta pomaga pacjentowi w nauce nowych umiejętności społecznych i technik radzenia sobie z lękiem, a także prowadzi go przez stopniowe eksponowanie się na sytuacje społeczne, które wywołują lęk. Terapia grupowa może być również skutecznym sposobem leczenia fobii społecznej. Dzięki udziale w grupie osób z podobnymi doświadczeniami, pacjenci mogą wymieniać się wsparciem i doświadczeniami, a także praktykować nowe umiejętności społeczne. Terapia ekspozycyjna polega na stopniowym eksponowaniu się na sytuacje społeczne, które wywołują lęk. Pacjent jest stopniowo wprowadzany w sytuacje, które go niepokoją, a terapeuta pomaga mu w radzeniu sobie z lękiem i stresującymi sytuacjami. Terapia umiejętności społecznych koncentruje się na nauce i rozwijaniu umiejętności interpersonalnych, takich jak komunikacja, asertywność i rozwiązywanie konfliktów. Terapeuta pomaga pacjentowi w nauce i praktyce tych umiejętności, aby poprawić jego funkcjonowanie społeczne i pewność siebie. Ważne jest, aby skonsultować się z profesjonalistą zdrowia psychicznego, który pomoże w diagnozie i opracowaniu planu terapeutycznego odpowiedniego dla konkretnego przypadku fobii społecznej. Terapia może być długotrwała, ale z odpowiednim wsparciem i zaangażowaniem, osoby z fobią społeczną mogą znacznie poprawić swoje funkcjonowanie społeczne i jakość życia. Życzę powodzenia