mgr Emilia Jędryka

Chciałabym, aby ktoś innym okiem spojrzał i napisał co myśli. Jestem obecnie w trudnym momencie mojego życia. Odeszłam od męża, który latami znęcał się nade mną. Mieszkam z 5-letnią córka sama w dużym mieście. Nie mam tu rodziny. Jestem osobą, której bardzo ciężko prosić o pomoc. Uczę się tego dlatego, że tej pomocy zwyczajnie czasami potrzebuje, gdy córka jest chora albo gdy mam jakieś sprawy do załatwienia. Nie nadużywam tej pomocy. Nie spotykam się z koleżankami, nie wychodzę do kina- proszę o pomoc gdy naprawdę potrzebuje. Nie ukrywam, że już mi trochę to ciąży, że chętnie bym spotkała się ze znajomymi, chętnie bym wyszła gdzieś sama. Nie chcę jednak obciążać osób, które mi od czasu do czasu pomagają. Mam długoletnią przyjaciółkę, która mieszka 25 km od nas. Jest signielką. Wiadomo, nigdy nie wymagam, aby ktoś rezygnował ze swoich planów aby mi pomóc. Jakiś czas temu umówiłam się z moją przyjaciółką, że przypilnuje moją córeczkę. W ostatniej chwili odmówiła tłumacząc, że ma awarie auta. Ok- zdarza się. Nie rozmyślałam o tym wtedy. Jednak okazało się całkiem przypadkowo, że w tym czasie pożyczyła auto firmowe, aby być mobilną i w sobotę tym autem była w moim mieście. Poczułam żal. Rzadko kiedy ją o coś proszę, praktycznie w ogóle. Zaczęłam rozmyślać, że gdyby ona była w mojej sytuacji, powiedziałabym- Słuchaj, zajmę się Twoją córką w sobotę idź do kina, przejdź się gdzieś, zrób sobie spokojnie zakupy, złap oddech. Czeka mnie ciężka rozprawa rozwodowa, moja przyjaciółka niestety nie zgodziła się być świadkiem- wiem, ma prawo- nie nalegałam na to. Jednak teraz jak rozmyślam o naszej relacji to czuje jakiś żal. Często jest w moim mieście, ani raz nie zapytała - Chcesz sobie wyjść spokojnie na zakupy? Nie wiem czy te moje odczucia są zasadne.

Mój chłopak adoptował psa wraz ze swoją byłą dziewczyną, po rozstaniu piesek został z nią, bo nie chciała mu go oddać. Postanowił co tydzień wymieniać się z nią opieką nad nim. Nasz początek relacji był bardzo trudny, widywał się z nią za moimi plecami, okłamywał mnie w tej kwestii, krzyczał że ich kontakty to nie moja sprawa, jak na krótko zerwaliśmy to od razu do niej napisał, wymieniał się z nią hasłami do kont, ukrywał mnie przez rok przed znajomymi żeby jej nie powiedzieli o mnie, zabrania mi do dzisiaj towarzyszyć w odbieraniu psa, po którego jeździ do jej mieszkania. Powiedział, że nie ma takiej opcji, aby zrezygnował z psa, bo mi niekomfortowo z ich spotkaniami. I że jestem zaborcza i nie wie z czym mam problem. Czuję, że nie potrafię w ten sposób funkcjonować, te spotkania rozdrapują rany, a jednocześnie nie potrafiłabym go zmusić do zrezygnowania z psa skoro go kocha. Czy mam prawo czuć się z tym niekomfortowo czy naprawdę jest coś ze mną nie tak? Co mogę w takiej sytuacji zrobić?