mgr Dominika Sarna-Palacz

Mam 10 miesieczną coreczke niepokoi mnie jej zachowanie nie utrzymuje kontaktu wzrokowego czasem jak ją bardzo czymś zainteresuje to się popatrzy jak jej coś pokazuje to też, nie reaguję na swoje imię raczej nie jest dzieckiem ktore lubi się przytulać często jak się nudzi lub czegoś nie chcę strasznie marudzi ale nie płacze, przynajmniej 2 razy dzienie zapatrzy się w jeden punkt na kilka sekund i od jakiś 3 tygodni odkąd zaczeła raczkować wali głową o ścianę, do obcych się uśmiecha ale czasem wybucha płaczem jak wychodzę z pokoju raz płacze a raz nie reaguję, jak widzi swoję odbicie to się śmieje ogólnie uśmiecha się do wszystkich i bardzo dużo gaworzy nudzi się zabawkami po 10 minutach i jest bardzo uparta, sama zasypia i przesypia całe noce wszystko dookoła ją interesuje na dzieci zwraca uwagę i często się do nich uśmiecha ale mnie traktuje jak powietrze, bawi się czasem paluszkami i cieszy się jak narzeczony wraca do domu.Mieszkam w Uk i nie wiem czy powinam się zglosić z nią do lekarza czy poprostu jest bardzo charakternym dzieckiem

Szanowni Państwo,

mam co prawda wątpliwości czy na takie pytanie da się jednoznacznie odpowiedzieć ale spróbuję: pomimo ukończonych kilka dni temu 42 lat tak się złożyło, że nigdy nie byłem w żadnej relacji. Przeżyłem kilka zauroczeń (w tym jedno - co gorsza w osobie terapeutki), które skończyło się depresją i mnóstwem wylanych łez. To, że odczuwam silny brak bliskości emocjonalnej, czułości (nad brakiem bliskości seksualnej - choć też gdzieś jej brak ale jakoś udaje mi się nad nią panować) to jedno, zauważyłem jednak że od jakiegoś czasu przybrało to dziwne objawy: mało powiedzieć, że oglądając reklamy i widząc np. kobiecą już nie tylko nogę ale smukłą dłoń doznaję jakiegoś rozrzewnienia to przeniosło się to nawet na przedmioty: widok takiej białej sukni ślubnej powoduje, że łzy płyną mi po twarzy obficie, że sam byłbym ją w stanie zakupić, mimo że nie mam dla kogo, ba, nawet wejść fikcyjny związek małżeński tylko dla tej okazji stanięcia obok tak odzianej kobiety. I teraz pytanie: czy jest to rzecz normalna będąca następstwem braku możliwości ulokowania uczuć czy nie jest to jednak rzecz normalna i należy ją leczyć a jeśli tak to u kogo - psycholog, psychiatra, seksuolog a może wreszcie do wszystkich po kolei. Za ewentualnie udzieloną odpowiedź uprzejmie dziękuję. Z poważaniem.