mgr Beata Meus

Dostalam diagnoze ze mam na osobowosc na pograniczu, osobowosc niestabilna emocjonalnie. Mam problem z przetwarzaniem negatywnych emocji takich jak zlosc. Wystarczy ze Rodzice cos powiedza I Ja potrafie wybuchnac w sekunde, nagadac im a potem mam poczucie winy a za chwile robie to samo bo nie mam nad tymi emocjami kontroli. Wrecz czuje ze jak nie wyrzucilam tej zlosci to ze Arku je bo jest Tak silna. Jak moge sobie pomoc? Mam 40 lat, jestem po rozwodzie, przyczyna byly moje problemy ze zloscia , wybuchy zlosci i ciagla obawa przed odrzuceniem, niskie poczucie wlasnej wartosci I gromadzenie rzeczy ale rowniez obsesja na oszczedzaniu I kupowaniu najtanszych rzeczy ktorej nie moglam zrozumiec dlaczego to robie wydaje ze pod tym jest jakas trauma bo nie Wazne ile zarabiam mam paniczny lek ze wszystko strace I ciagle oszczedzam ale potem podejmuje jakas glupia decyzje I inwestuje w zly biznes/pomysl I faktycznie trace.
Prosze o podpowiedz jak moge zaczac leczenie I czy to naprawde Moze byc osobowosc niestabilna. Dodam ze zauwazylam u siebie rowniez symptomy uzaleznienia od milosci tzw kobiety ktore kochaja za bardzo Gdzie mezczyzna staje sie Calym sensem zycia a jak on odchodzi to wtedy ten moj stworzony w glowie sens zycia mi Odbiera. I depresja sie zaczyna.

Mam problem w związku. Razem z moją dziewczyną mieliśmy około półtora roku temu ciężki epizod. Mianowicie miała ona wtedy chorobliwą zazdrość. Podejrzewała mnie o jakieś romanse, kontrolowała, bezpodstawnie oskarżała. Naprawdę nie miała żadnego powodu, żeby tak myśleć, nigdy do głowy by mi nie przyszła zdrada czy jakiś flirt. Ponadto zazdrość okazywała w sposób agresywny, wybuchowy. Jest po prostu też z charakteru raczej impulsywna i wybuchowa, łatwo ją rozzłościć i sprowokować kłótnię. Można powiedzieć, że wpadała w furię. W czasie takiej furii padało mnóstwo wulgaryzmów z jej ust, mówiła dużo rzeczy które mocno mnie raniły. Przez dłuższy czas próbowałem ją zapewnić, że nic takiego nie ma miejsca, próbowałem okazywać uczucia i uspokajać. Nic to nie dało. W końcu nie wytrzymałem i zerwałem. Po dwóch miesiącach od zerwania coś się we mnie ruszyło, chyba tęsknota i postanowiłem do niej wrócić. Przyjęła to entuzjastycznie. Ale od tego momentu, kiedy do siebie wróciliśmy coś było nie tak z mojej strony. Trzeba przyznać, że mocno opanowała swoje wyskoki, właściwie bardzo sporadycznie zdarzały się takie "furie" jak wcześniej. Widać, że zrobiła duży postęp w zachowaniu i doceniam to. Jednak ja jakoś nie mogę się przemóc, aby się do niej zbliżyć. Czuję, że ją kocham, ale nie mam jakoś bardzo ochoty ją całować, przytulać, nie mówiąc już o seksie, do którego szczerze mówiąc musiałem się zmuszać. Ona ciężko to przeżywa, uważa, że jej nie kocham, że już nie jest dla mnie atrakcyjna, że nie wie, jakie są moje odczucia, czy chce z nią być czy nie. A ja uważam, że ją kocham i chciałbym z nią być, bo jest to dziewczyna, która charakterem bardzo mi odpowiada, ma takie cechy, które uważam za istotne w związku. Szkoda mi by było stracić kogoś takiego. A jednak mam blokadę psychiczną. Jak się kłócimy, to wycofuję się, nie odzywam się. Jak się nie kłócimy, to niby wszystko jest okej, ale jednak nie mam ochoty zbliżyć się do niej fizycznie. Ja podejrzewam, że to ze względu na ten epizod związany z zazdrością, który bardzo mnie wypalił uczuciowo. Ona twierdzi, że po prostu jej nie kocham i mam wszystko gdzieś. Nie wiem jak mam temu zaradzić. Jesteśmy w momencie, w którym zarówno ja, jak i ona, jesteśmy gotowi się rozstać, bo ona nie wytrzymuje tej frustracji związanej z moją blokadą, a ja nie wiem jak mam się jej pozbyć