mgr Aleksandra Cichecka

Witam. W grudniu wyszedł z więzienia mój chłopak na którego czekałam 5 lat. Przez te 5 lat rozmowy przez budke telefoniczną były burzliwe były wyzwiska on mnie wiecznie oskarżał o zdrade i ćpanie a później przepraszał czasami ja miałam wybuchy złości ale tak trwaliśmy. Gdy wyszedł pierwsze dni były piękne, później pojawiły sie koledzy, picie, nie wracanie do domu szukanie awantury żeby wyjść i nie wrócić ale wina była moja bo podczas kłótni zawsze mówiłam że to moje mieszkanie i że jak sie nie podoba to ma sobie iść. Na ogół jestem osobą spokojna praca dom i to wszystko nie chciałam kłótni w nocy połączonych z wyzwiskami gdzie wszyscy sąsiedzi słyszeli. Pewnego dnia wróciłam z pracy o 22 on przyszedł totalnie pijany a może naćpany też i nie miał kontroli chciał sie bić zaczął mnie kopać ja uciekłam do mamy. Razem z mama wróciłam do mojego mieszkania po torebke i kluczyki które zostawiłam a on stal na klatce i mnie zepchnął ze schodów a potem uderzył moją głową o klatke schodowa. Po 3 tygodniach wolności trafił zaś do więziena a ja nie umiem sobie z tym poradzić. Szukam winy w sobie że może pokazywałam mu mało miłości, że może zabraniałam mu sie wyszaleć i uciekał do kolegów, że mówiłam że mieszkanie jest moje i czuł sie ze mną źle. Ja żylam jego obiecywaniami przez 5 lat że chce sie zmienić i nie chce pić a w praktyce wyszło inaczej. Napisał list z przeprosinami nie wiem czy mam odpisac mu czy zostawic żeby poczuł strate i może wtedy zrozumie że koledzy ciągną go za każdym razem na dno.

Dzień dobry,

Jestem w związku od prawie 3 lat. Uważam mojego faceta, za dobrego człowieka. Mój problem polega na tym, że coraz częściej czuję się przytłoczona. Wymaga odemnie bardzo dużo i angażuje mnie w wiele spraw, które obciążają mnie psychicznie i fizycznie. A kupił mieszkanie, w którym mamy zamieszkać. Postanowił samodzielnie, choć z pomocą innych wyremontować. Oczekuje odemnie, że dwa razy w tygodniu, po pracy, będę przyjeżdżać, gipsować ściany, kłaść gładzie itp.. pomagałam mu już na wcześniejszych etapach remontu, dawałam mu do zrozumienia, że ja nie chcę remontować. Mimo mojej niechęci nakłania mnie do pomocy, bardzo nachalnie. Mówi o tym, że jeśli mu nie pomogę to będzie miał dla mnie mniej czasu, że dłużej mu się z tym zejdzie, a skoro budujemy wspólna przyszłość to powinnam go wspierać w remoncie i pomagać mu przy nim. Jest to dla mnie ogromne obciążenie, nie daje się przekonać do tego, że nie mam sił tyle i w taki sposób pracować. Przez to, że pisałam pracę magisterską nie pomagałam mu. A w tle cały czas słyszę o tym, że już niedługo znów będę przyjeżdżać, żeby mu pomagać. Nie chcę tego robić. W każdej kwestii w naszej relacji stawia na swoim, nie potrafię wygrać z jego argumentami. Wiem, że to mój problem z asertywnością, ale nie ułatwia mi tego, wrecz pomimo moich sprzeciwów, sięga po argumenty z którymi nie potrafię wygrać, np. Że w związku trzeba sobie pomagać i że powinnismy moc na siebie liczyć.

Czuję się wykorzystywana, bo nie dostaje niczego w zamian. Nawet wodę do tej pracy muszę kupić sobie sama, bo powinna mi wystarczyć herbata i kawa.

Mam serdecznie dosyć tego, że moje zdanie nie jest brane pod uwagę. Zastanawiam się, czy to, że nie potrafię z nim „wygrać” to problem z moją osobowością, czy to już manipulacja. Planujemy wspólna przyszłość, ale czuję, że nie mam w tym związku nic do powiedzenia. Nie wiem czy jest sens być z nim dalej. Boję się co przyniesie przyszłość, bo gdy nie ulegam przez długi czas wmawia mi, że gdy nie zrobię czegoś innego bardzo produktywnego w tym czasie gdy mu nie pomagam, to będzie to strata czasu.

Nie wiem co robić, mam tego coraz bardziej dosyć. Moja terapeutka mówi mi, że powinnam stawiać na swoim za wszelką cenę, i że dobrze, że mój facet jest tak zdeterminowany. Ja za każdym razem, pękam pod naporem jego słów. Choć chcę działać, jego tempo, jest dla mnie za duże. Czuje się stłamszona. I obawiam się o przyszłość tej relacji.