Aleksandra Brychcy

Mój mąż mnie wyzywa od szmat, suk, śmieci i wszystko co możliwe, aż wstyd to mówić, wyklina i poniża przy każdej okazji, tzn przy każdej sprzeczce czy kłótni. Małżeństwem jesteśmy od półtora roku, ale razem jesteśmy od 10 lat, od liceum. Zawsze miał problem z szacunkiem do mnie, a ja zawsze miałam nadzieję, że się zmieni i zawsze wybaczałam wszystko. Potrafi mnie szarpać, popychać, napluć na mnie. Ale on zapomina o wszystkim i oczekuje ode mnie czułości, namiętności, nie myśląc o tym jak bardzo mnie boli to jak mnie traktuje. Mamy roczną córeczkę. Przy niej też mnie wyzywa i poniża. Boję się, że córka wyrośnie w przekonaniu, że facet może jej nie szanować, że facet może wszystko. Czuję się nic nie warta. Nikt o tym nie wie. Boję się komuś powiedzieć, bo boję się, że to będzie koniec. Każdy ma mojego męża za dobrego, pomocnego człowieka. Każdy go lubi, a ja jestem workiem treningowym, ja jestem ta zła,mówi, że to ja jestem winna, że ja zaczynam, że to przeze mnie. Nie wiem co mam robić?

Od prawie tygodnia mam problemy z oddychaniem, ciężko mi się oddycha i czuje ucisk w klatce piersiowej. Straciłam apetyt, mam fale gorąca i trzęsą mi się dłonie i czasem czuje kołatanie w sercu. Bardzo się denerwuje, nie jestem w stanie wyjść z domu ponieważ czuje, że zemdleje. Nie miałam żadnej stresującej sytuacji, studiuje, aktualnie odpoczywam. Czym to może być spowodowane? Powinnam udać się do lekarza czy psychologa?