mgr Wioletta Robaszewska

dzień dobry,
Od około 5 lat mam problemy ze snem, problem związany jest z moją ogromną niechęcią do rannego wstawania które jest dla mnie istnym koszmarem ponieważ nie ważne o której bym się wieczorem położyła rano czuje się jak Zombie, ta niechęć towarzyszyła mi przez całe życie, niestety muszę wstawać do pracy o 6.30 co przez lata stawało się coraz większym i większym problemem i wywoływało lęki - zaczęło się od problemów z zasypianiem, potem doszły ranne/nocne przebudzenia po których raczej niż nie udało się zasnąć, w ciągu dnia nie odczuwam żadnego dyskomfortu psychicznego( nie licząc niewyspania ,typu depresja czy napady lękowe) , jednak po położeniu się do łóżka z się denerwować że nie zasnę - jednak często się udaje bez leków , natomiast wybudzam się w nocy z bijącym sercem i nerwów że nie zasnę mam też uderzenia gorąca ( nie towarzyszy temu duszność) czasem też wybudzam się w środku nocy całkiem powoli bez "nerwów" ale tez nie mogę potem zasnąć, jeśli śpię to na dźwięk budzika partnera zawsze momentalnie się wybudzam z bijącym sercem. W czasie tych 5 lat wykonałam bardzo dużo badań aby wykluczyć problemy natury somatycznej, odwiedziłam 4 różnych psychiatrów, wypróbowałam wiele leków między innymi- trittico, mirtor, hydroksyzynę, relanium, pramolan, zolpidem itd. Oczywiście przy dużych dawkach leki działały jednak to nie rozwiązywało problemu. Do tego uczęszczałam na psychoterapię , potem brałam udział w terapii poznawczo-behawioralnej – bez skutku. Bardzo bym chciała znaleźć lekarza/psychologa/psychoterapeutę który podjąłby się mojego leczenia. Dodam, że w czasie gdy pracowałam zdalnie przez ostatnie 2 lata i nie musiałam wstawać wcześnie problem pomału zaczął ustępować, jednak po powrocie wszystko wróciło.

Dzień dobry
Tydzień temu zerwałam z chłopakiem, byliśmy parą prawie 2 lata za to najlepszymi przyjaciółmi byliśmy 4 lata… i byłam z nim bardzo szczęśliwa.
Zerwałam, bo nie czułam się ważna dla niego, chciałam stabilizacji i bezpieczeństwa. Zawsze ważniejsi byli dla niego jego przyjaciele, mógł z nimi jeździć dosłownie wszędzie nie mówiąc mi o tym, zdarzało się że jeździł po klubach całą noc, a ja dowiadywałam się o tym z mediów społecznościowych. A co dziwne nigdy mu nie zabraniałam jeździć, sama nie jestem typem imprezowicza ale nie mówiłam nie, nie możesz z nimi jechać, dałam mu pełną swobodę bo sama taką swobodę lubię, tylko ja zawsze mu mówiłam, gdzie idę z kim będę, kiedy o to samo prosiłam jego, on twierdził, że to jest brak zaufania… a ja chciałam zwykłej szczerości i szacunku do siebie w związku.
To zawsze ja starałam się wymyślać nasze wspólne wyjścia i spotkania, to ja częściej przyjeżdżałam i porosłam, żeby przyjechał do mnie. Kiedy ja odpuściłam on się już zbytnio nie starał, przed rozstaniem nie widzieliśmy się 3 miesiące, ani on ani ja nie proponowaliśmy spotkania…
Po rozstaniu on twierdzi, że miał ze mną huśtawki nastrojów i nie chce być znowu zraniony, twierdzi też że już go nie kochałam bo nie chciałam z nim jechać na wakacje za granicę w czasie całej ten pandemii, chociaż podałam powody dla których nie chce jechać (COVID i nieplanowane wydatki finansowe i to, że chciałam trochę kasy zaoszczędzić, nie dostanę urlopu w tym czasie), a on ich nie potrafi zrozumieć. Dla niego było najważniejsze, że jego kumple też tam jadą i on też musi jechać.
Zrywając z nim myślałam, że będzie lepiej, że to nie My jesteśmy dla siebie stworzeni, że oboje mamy wady i ciężko je zaakceptować… Ale tak nie jest, ciągle za nim tęsknię, bo nie dość że straciłam faceta to równocześnie straciłam swojego najlepszego przyjaciela. Ciągle myślę, ze on cierpi, ze go zraniłam, a tak naprawdę nie powinnam o tym myśleć, bo kiedy odchodziłam to on po prostu podziękował mi za wszystko podał rękę i powiedział „cześć”, nie było walki, a zawsze powtarzał, że on mi nie pozwoli tak łatwo odejść, a jednak życie weryfikuje słowa.
Teraz się zastanawiam czy da się to jeszcze naprawić, czy on chce żeby to naprawić, samej jest mi ciężko się odezwać, bo boje się odrzucenia.