mgr Teresa Raczkowska

Witam, mam zdiagnozowane mieszane zaburzenia osobowości, wydaje mi się również, że mogę mieć nerwicę. Otóż kilka miesięcy temu kupiłem sobie nowy fotel biurowy, stary już był w bardzo marnym stanie. Próbowałem na nim siedzieć, ale niestety nie byłem w stanie. Zmuszałem się wiele razy, w konsekwencji ciągle odnosiłem porażkę (wracałem do starego). Obecnie stary już jest na tyle zniszczony, że wylądował na strychu i siedzę na tym "nowym". Ciężko mi wytrzymać gdyż towarzyszą mi typowo nerwicowe objawy, kiedy na nim siedzę: derealizacja, złość, poirytowanie, chęć kopania nogami, zniszczenia czegoś, napady gorąca, nieuzasadnione bóle. Moja uwaga jest całkowicie pochłonięta objawami, dlatego też cieżko mi cokolwiek zrobić, nawet pisać. Unikam kontaktu ze znajomymi, gdyż mój stan może spowodować, że zacznę być niemił i mnie odrzucą, czego nie chce bo już nie mam nikogo. zreszta w przeszłosci często tak było.Siedzenie na tym fotelu pogarsza moją prace przy komputerze, popełniam głupie błedy podczas pisania, nie mogę sie skupić kiedy czytam, itd. Mam ochotę wykrzyczeć "nienawidzę cie fotelu!!!!" i wyrzucić go, ale nie moge.. chętnie bym go zmienił, lecz nie stać mnie na nowy, jestem tylko studentem. często objawy na tyle się kumulują, że nie mam myśli autodestrukcyjne, jestem nimi oszołomiony, czuję silną derealizację/depresonalizację, ledwo zdaje sobie sprawę gdzie jestem i idę spać, by tylko nie siedzieć na tym fotelu i czuć spokoj. chce mi się plakać, ale nie mogę.
pisze już to pytanie któryś raz, bo na innym portalu wyskakiwały błędy i nie zapisało się...
dlaczego zwykły fotelu wywołuje u mnie tak nieprzyjemne, całkowicie nieuzasadnione objawy? to tylko fotel. nie przypominam sobie, aby ktoś w przeszłości mnie skrzywdził własnie na fotelu, więc dlaczego? musze na nim siedzieć, nie mam innego wyjścia, poza tym nie kosztował mało. najbardziej denerwuje mnie to, że kiedy na nim siedze to nie jestem soba, nie mogę sie wyluzować, moja sprawnośc umysłowa jest zaburzona... boje się ze przez to jakiś znajomy pomyśli o mnie coś złego. Brałem pewien lek, ale ostatecznie z niego zrezygnowałem, bo czułem się pobudzony, a ja chce być tylko spokojny.
Pozdrawiam i dziękuję za ewentualną odpowiedź... chociaż wcale na nią nie licze i przepraszam, że nie jestem tak miły, jak powinienem być, ale ten fotel mnie do tego doprowadza.

Mój problem polega na tym, że nie potrafię zrozumieć pewnego zachowania mojego chłopaka ale zacznę od początku. Historia wygląda tak, że zanim zaczęliśmy być razem on był bardzo zakochany w innej, ona chyba sama nie wiedziała czego chce bo raz niby była na tak, raz nie ale w końcu stanęło na nie i nigdy nie byli razem, aczkolwiek on ją kochał jeszcze długo no bo wiadomo, że nie tak prosto się odkochać ale już coraz mniej sie spotykali, pisali tylko sms ale wynikały z tego przeważnie tylko kłótnie i w końcu dał sobie z nią spokój ale rozmawiali jeszcze od czasu do czasu. W między czasie pojawiłam sie w jego życiu ja tzn znaliśmy sie już od dawna mniej więcej od 5 lat ale zawsze tylko jako kolega i koleżanka ale wtedy zaczęło nam sie jakoś bardzo dobrze rozmawiać, można powiedzieć, że poznaliśmy sie bliżej, ja przebywałam wtedy w innym mieście i potrafiliśmy pisać sms bez przerwy cały dzień, jak przyjeżdżałam na weekendy to cały czas spędzaliśmy razem, aż sie zakochałam i wyszło tak, że zaczęliśmy być razem. On jest najcudowniejszym mężczyzną na świecie i jeszcze z nikim nie było mi tak dobrze, wiem że mnie kocha bo powtarza to cały czas i pokazuje mi to, mówi rzeczy typu, że chciał by być ze mną już zawsze i nawet wiem, że zaczął odkładać na pierścionek bo mi o tym powiedział. Wiem też, że to co mnie dręczy nie ma teraz już najmniejszego znaczenia, a jednak nie mogę przestać o tym myśleć.. Na samym początku naszego związku jak wszyscy znajomi się go pytali co słychać to mówił czy pisał im, że jest cudownie i że nigdy wcześniej nie był taki szczęśliwy ale odezwała się wtedy też do niego ta dziewczyna i na jej pytanie odpowiedział, że powoli się wszystko zaczyna układać. Do wszystkich innych tryskał entuzjazmem, a tylko do niej napisał to tak bardziej delikatnie.. Było mi przykro i wydało mi się to dziwne i nie potrafię zrozumieć czemu tak zrobił.. Rozmawiałam z nim o tym to mnie przepraszał, mówił że nie wiedział, że mnie to tak urazi, że nie potrafi mi wytłumaczyć czemu tak zrobił bo sam nie wie ale na pewno już wtedy nic do niej nie czuł. Ona miała sporo problemów np została bez rodziców i zazwyczaj pisała do niego jak miała jakiś problem i jak drążyłam temat to powiedział, że na prawdę nie wie czemu tak napisał, może nie chciał cytuje ,,jej tak dowalić''. Ale ja sie czuje tak jak by nie chciał jej urazić i nie chciał żeby jej było przykro przez to, że w końcu jest szczęśliwy ze mną.. I nie potrafię tego zrozumieć bo z jednej strony mówi, że nic do niej już nie czuł i że wtedy to już zwykła znajoma (nawet wcześniej ustalili, że zrywają kontakt ale ona sie odezwała jednak), a z drugiej strony potraktował ją inaczej niż resztę znajomych. Nie musiał jej pisać, aż tak dobitnie, że nigdy nie było tak cudownie ale chociaż zwykłe 'w końcu jest dobrze'' ma większą siłę przekazu niż ''powoli się układa''.. Od tamtego czasu minęło pół roku, oni nigdy potem już nie rozmawiali, a ja dalej o tym myślę czasami.. Nie wiem czemu tak zrobił i dobrze wiem, że to już nie ma znaczenia i nie chce już o tym myśleć, a myśle.. Nie wiem jak sobie z tym poradzić, nie chce żeby takie coś odbierało mi szczęście i nie chce żeby psuło relacje między nami, a w rezultacie związek.. Boje sie tego bo go kocham i jestem zdecydowana spędzić z tym człowiekiem reszte życia ale to przecież nie może się ciągnąc za nami w nieskończoność, a jednak wciąż do mnie wraca.. Nie wiem jak sobie pomóc..