Witam serdecznie, jak rozpoznać objawy nerwicy eklezjogennej?

Nerwica eklezjogenna –jest to zaburzenie psychiczne o etiologii związanej z dogmatyką i nauczaniem religijnym w chrześcijaństwie, przeważnie objawiającym się występowaniem stanów lękowych. Najczęściej występuje w religiach, których rytuały i zasady mocno ingerują w życie osobiste wyznawców. Często związana jest z konfliktem między nakazami wiary a potrzebami seksualnymi wyznawcy. Podłożem schorzenia jest konflikt wartości. Seksuolog dr Zbigniew Lew-Starowicz definiuje je jako "zaburzenia seksualne o charakterze nerwicowym spowodowane nauczaniem kościelnym", jednakże obecnie znaczenie pojęcia jest szersze i obejmuje wszelkie zaburzenia psychiczne związane z nauczaniem kościelnym, nie tylko na tle seksualnym.
Przyczyną nerwicy może być np: błędnie rozumiana pobożność, boskie obrazy i kościelne nakazy , wychowanie moralistyczne, wrogie wobec spraw cielesnych , konflikty pomiędzy nauką kościoła a wymaganiami społeczeństwa świeckiego . Polecam konsultacje seksuologiczną. Magdalena Wieczorek

O nerwicy eklezjogennej możemy mówić m.in. wtedy, gdy przeżywanie własnej religijności zamiast przynosić spokój, nadzieję i poczucie sensu, staje się źródłem ogromnego lęku, wszechogarniającego poczucia winy i ciągłego napięcia. Jego źródłem najczęściej jest zniekształcony obraz Boga, który jawi się niemal wyłącznie jako surowy, bezwzględny sędzia, wręcz czyhający na potknięcia człowieka, co w konsekwencji prowadzi do tego, że każda niemal czynność, nawet myśl, czy pragnienie analizowane są pod kątem potencjalnej "grzeszności". Osoba cierpiąca na taką nerwice pełna jest lęku przed karą (nierzadko w fantazjach pacjenta rozumianą jako wieczną). Stąd oprócz lęku dużo jest przeżywania poczucia winy, brak umiejętności cieszenia się szczególnie z tego co sprawia przyjemność. Nierzadko osoby takie czują się ciągle "niewystarczające" i ciągle sparaliżowane lękiem przed karą. Szczególnego cierpienia doświadczają pacjenci, którzy mają częste obsesyjne/natrętne myśli o tematyce religijnej, które przeżywają jako bluźniercze i grzeszne, co napędza poczucie winy, powoduje chęć zwalczenia ich a to zwykle skutkuje tylko ich wzmocnieniem. Praktyki religijne przynoszą ewentualnie krótkotrwałe obniżenie lęku, ale nie dają realnej ulgi i objawy wracają. Bardzo istotne jest by pamiętać, że problemem nie jest religia czy wiara sama w sobie, tylko jej toksyczna i zdeformowana, często od najmłodszych lat forma. Stąd warto poszukać specjalisty, który potrafi uszanować wrażliwość i wymiar duchowy pacjenta przy jednoczesnym rozumieniu mechanizmu psychologicznego zaburzenia. Z drugiej strony bardzo pomocne (choć niekonieczne) może być towarzyszenie duchownego, który również rozumie mechanizm zaburzenia i nie kwestionuje psychoterapii (podkreślam to, bo niestety nie brak duchownych kwestionujących sensowność terapii). Warto pamiętać, że celem żadnego terapeuty nie jest "zniszczenie duchowości pacjenta", tylko pomoc w bardziej dojrzałym i zintegrowanym jej przeżywaniu. Mam nadzieje, że udało mi się odpowiedzieć na pytanie. W razie dodatkowych pytań zachęcam do kontaktu.

Witam, najlepiej jest nie diagnozować się samemu, a skorzystać z konsultacji u lekarza psychiatry. Pozdrawiam.