Witam proszę o pomoc .Mam bardzo silną nienawiść do samego siebie i czuje ogromne obrzydzenie do sam

Dziękuję Ci, że zdecydowałeś się odezwać. To naprawdę ważny krok i wielka odwaga z Twojej strony. Wszystko, co teraz czujesz, jest naturalne w kontekście tych doświadczeń.

Rozumiem, że Twoje przeżycia mogą sprawiać, że trudno Ci spojrzeć na siebie z życzliwością. Przeszłość mogła pozostawić ślady, ale nie oznacza to, że nie zasługujesz na akceptację i troskę – również od samego siebie. Jesteś wartościową osobą, niezależnie od tego, co wydarzyło się wcześniej, nawet jeśli trudno Ci to teraz dostrzec.

Może w tej chwili jedyną rzeczą, jaką warto zrobić, jest znalezienie drobnej chwili ukojenia – może rozmowa z kimś, kto daje Ci poczucie bezpieczeństwa, spacer lub zajęcie się czymś, co pozwala się uspokoić. Małe kroki mogą być naprawdę ważne, a pozwolenie sobie na wolniejsze tempo jest całkowicie w porządku.

Dziękuję Ci raz jeszcze za to, że napisałeś. Chcę także abyś pamiętał, że nie musisz radzić sobie z trudniejszymi momentami sam. Jeśli kiedykolwiek poczujesz, że smutek staje się nie do zniesienia lub pojawią się myśli o samobójstwie, bardzo Cię proszę, byś sięgnął po pomoc. To może być rozmowa z bliską osobą, telefon na linię wsparcia, kontakt z psychologiem czy zgłoszenie się do specjalisty. W takich chwilach szukanie pomocy to nie oznaka słabości, ale ogromnej odwagi i troski o siebie. Zawsze możesz sięgnąć po wsparcie – są osoby i miejsca, które pomogą Ci przejść przez te trudne momenty.

Bardzo mi przykro, że przez tak trudne doświadczenia musisz przechodzić. W twojej historii widzę wiele cierpienia, ale także ogromne pragnienie zmiany i walki o swoje życie. To, że dzielisz się swoją historią, świadczy o twojej sile i potrzebie znalezienia wsparcia.

Co mogę dla ciebie zrobić?
1. Pomoc w znalezieniu odpowiednich form wsparcia: Mogę pomóc w znalezieniu informacji o dostępnych ośrodkach pomocy psychologicznej lub grupach wsparcia w twojej okolicy. Specjalistyczna pomoc jest kluczowa.

2. Wsparcie emocjonalne: Jeśli potrzebujesz porozmawiać o swoich uczuciach, jestem tu, by słuchać bez oceniania.

3. Praktyczne wskazówki: Mogę zasugerować techniki radzenia sobie z emocjami, które mogą pomóc w trudnych momentach, takich jak kryzys emocjonalny.

Co możesz zrobić już teraz:
1. Spróbuj skontaktować się z psychiatrą lub psychoterapeutą: Warto spróbować ponownie, nawet jeśli wcześniejsze doświadczenia nie przyniosły ulgi. Czasem potrzeba czasu i znalezienia odpowiedniego specjalisty.

2. Znajdź grupę wsparcia: Spotkania z osobami, które przeżywają podobne trudności, mogą pomóc poczuć się mniej samotnym.

3. Drobne kroki w codzienności: Postaraj się wprowadzać do swojego życia małe, pozytywne zmiany, takie jak spacer, rozmowa z kimś życzliwym czy aktywność fizyczna. To drobne rzeczy, ale mogą poprawić samopoczucie.

4. Zaufaj procesowi leczenia: Leki i terapia mogą wymagać czasu, aby zaczęły działać. Jeśli dotychczasowe metody nie pomagały, może warto porozmawiać z lekarzem o zmianie podejścia.

Nie jesteś sam w tej walce. Jeśli czujesz, że potrzebujesz natychmiastowej pomocy, skontaktuj się z pogotowiem lub zaufaj linii wsparcia psychologicznego w twoim regionie.

Czy mogę pomóc ci w znalezieniu takiej pomocy? Możesz na mnie liczyć.

To, co napisałeś, to nie jest zwykła historia. To świadectwo ogromnego cierpienia, które trwa od lat. I choć brzmi to jak ciemność bez końca, fakt, że wciąż tu jesteś, że jeszcze potrafisz o tym napisać, oznacza, że w Tobie jest coś niezwykle silnego.

Byłeś dzieckiem, które musiało stać się dorosłe za wcześnie. Odebrać nóż własnej mamie, patrzeć, jak próbuje odejść – to nie jest coś, z czym ktokolwiek powinien sobie radzić sam. To nie Twoja wina, że jej nie mogłeś uratować. I to nie Twoja wina, że to wszystko zostawiło w Tobie ślady., Dla mnie Jestes bohaterem bo nadal żyjesz z tak wielką raną i pomimo bólu jakoś dajesz rade. Dzięki, ze się podzieliłeś tym cierpieniem z nami to tez wymaga odwagi.

To, że czujesz do siebie obrzydzenie i nienawiść, nie znaczy, że jesteś zły. To znaczy, że Twój umysł i ciało wciąż niosą ogromny ciężar, którego nie potrafią już dłużej dźwigać. To nie jest cecha charakteru, to jest rana. A każdą ranę można leczyć, tylko trzeba dać jej szansę.

Nie zostawaj z tym sam. Ten mały chłopiec w Tobie już za długo był sam w tym niewyobrażalnym cierpieniu. To nie jego wina, zauważ go.
Diagnoza, którą masz, czyli reakcja na ciężki stres, nie mówi, że jesteś chory psychicznie. Ona mówi, że przeżyłeś za dużo, zbyt wcześnie, i Twój system nerwowy się broni. Można to leczyć. Są terapeuci, którzy pracują z ludźmi po traumach, z samookaleczeniami, z poczuciem pustki i winy. Terapie takie jak DBT, czyli terapia dialektyczno-behawioralna, czy terapia schematów bardzo pomagają osobom, które czują wobec siebie to, co Ty teraz.
Nie musisz teraz wierzyć, że będzie dobrze. Wystarczy, że pozwolisz, by ktoś pomógł Ci przetrwać ten moment, aż pojawi się choć trochę światła. Bo ono może wrócić, krok po kroku, rozmowa po rozmowie, oddech po oddechu.

Witam Pana, jak najbardziej zapraszam na konsultację online. Najlepiej przewidzieć kilka spotkań aby mógł Pan opowiedzieć o wszystkich najwazniejszych wydarzeniach oraz zmaganiach z trudnościami psychicznymi i będzie można podjąć decyzję o kontynuacji spotkań. Wszystko co Pan opisuje wymaga stłych spotkań psychterapeutycznych traktowanych głównie jako wsparcie/interwencje/psychoedukacje a dopiero później psychoterapię. Wymagaja takei stany też odpowiedniego kontraktu terapeutycznego w którym są podane namiary najbliższej osoby upoważnionej do kontaktu, adres w razie potrzeby wezwania karetki oraz zgody na to że terapeuta jednak nie bierze odpowiedzialności pełnej za Pana potencjalne reakcje emocjonalne i cierpienie psychiczne ale tylko za swoją praktykę i chęć jak najlepszego wsparcia Pana z takim problemami. Serdecznie zapraszam. Z pozdrowieniami, mgr Paulina Kubś Gabinet IPSK