Proszę o pomoc, po prostu. Mam zaledwie 18 lat i nerwicę, która uniemożliwia mi normalne funkcjonow

Proszę o pomoc, po prostu.
Mam zaledwie 18 lat i nerwicę, która uniemożliwia mi normalne funkcjonowanie. Nie tylko pochłania mój czas w takim stopniu, że zaniedbuje studia i obowiązki domowe, ale jest również niebezpieczna dla zdrowia. Jest odrażająca, samą mnie odpycha i z trudem mówię o niej wprost więc fakt, że zwracam się z prośbą o pomoc tutaj świadczy o mojej totalnej bezsilności.
Boję się udostępniać tego wpisu, zresztą wszystkiego się boję, ale nie mam już sił, nie wierzę już w poprawę, to wieczne błędne koło. Ta może banalna nerwica bo związana z higieną wywodzi się z depresji, z którą walczę od 5 lat i choć sukcesem jest, że nie codziennie chcę już umierać, to uzależnienie sprawia, że to pragnienie staje się częstsze. Już nie mam sił i choć brzmi to idiotycznie, to tak, coraz częściej chcę umrzeć bo nie widzę poprawy, a moje życie kręci się wokół odrażającego uzależnienia. Nie - to uzależnienie stało się moim życiem.
Wyciskam pryszcze. Mało tego, drapię, wydrapuję wręcz do krwi rany, pozbywam się każdej wypukłości na moim ciele, najmniejszej chrostki czy plamki o innym kolorze. Blizny pokrywają już sporą część mojego ciała, regularnie też widnieją na nim dziury, które próbują się zasklepiać, ale ja im na to nie pozwalam. W dzień żeby zatuszować to co najczęściej robię po nocach, jak teraz o godzinie 4, przykrywam skórę makijażem. Tonami makijażu. Maluję już nie tylko twarz, a plecy i dekolt. Stosuję tony maści, kremów, kosmetyków, urządzeń i tak w kółko. Godziny przerodziły się już w dni, które spędzam na obsesyjnym studiowaniu swojego ciała w poszukiwaniu wybrzuszeń. Kiedy udawało mi się jakiś czas temu odrobinę lepiej z tym radzić, w zamian znęcałam się nad paznokciami, drapiąc skórki minimalnie do krwi. Stale czuję się brudna. Nie cierpię się kąpać bo trwa to godzinami, powtarzam czynności kilkakrotnie zanim uznam, że wystarczy, po czym zaraz po wyjściu znów siadam i czyszczę paznokcie. Skóra stale mnie pali, a przemywanie jej wodą to katorga, zresztą czego się spodziewać przy dotyku otwartych do mięsa ran, które wiecznie paćkane są jakimiś substancjami. Wdarł się już gronkowiec, stwierdzony. Dwa lata temu byłam na ostrym dyżurze bo twarz spuchła mi po nocnym maltretowaniu do takiego stopnia, że od razu dostałam antybiotyk. Przyjmowałam już antydepresanty, jednak nałóg wciąż trwał. Nie wiem jak z tego wybrnąć.