Jestem w małżeństwie od 2 lat. Przed ślubem myślałam, że to "ten jedyny" i byłam pewna tego uczucia

Dzień dobry. Jestem psychoterapeutką kobiet. Pracuję w nurcie psychoterapii krótkoterminowej 3 fali. Zapraszam serdecznie na konsultację psychoterapeutyczną.

Pracuję zdalnie, a także stacjonarnie we Wrocławiu.

Na przestrzeni lat związki przechodzą różne etapy i związane z nimi kryzysy. Kryzys mimo tego, że daje przykre odczucia, jeśli zostanie rozwiązany w sposób dojrzały, przenosi parę na inny, głębszy etap. Wydaje się, że w opisanej przez Panią sytuacji, tak właśnie jest. Pojawienie się malucha, początkowo ustawia priorytety głównie wokół jego potrzeb - nie zostaje zbyt wiele czasu na umycie włosów, a cóż dopiero mówić o przypływie romantycznych uczuć do męża ;-) Pani uczucia, wątpliwości są naturalne. Ważne jednak, by zrozumieć, jakie kierują Panią potrzeby. Czy rzeczywiście chodzi o wygaśnięcie uczuć do męża, czy raczej o chęć wyrwania się z nużącej domowej rutyny, którą przynoszą fantazje o byłym partnerze? A może pojawia się lęk - czy tak chcę, aby wyglądało moje życie? Wierzę, że rozmowa przynosi ukojenie. Zrozumienie prawdy o sobie i partnerze pozwala podjąć trafne decyzje, odblokować ukryte potrzeby, zacząć oddychać pełną piersią. Zachęcam, aby skorzystała Pani z konsultacji psychoterapeutycznych. Z odpowiednim wsparciem, ten trudny czas, może okazać się czasem pozytywnych przemian.

Życzę owocnych zmian, niezależnie od tego jakie by one nie były.

Aleksandra Zaród

To, co opisujesz, jest bardzo poruszające — i bardzo ludzkie. Wiele osób po ślubie i po narodzinach dziecka doświadcza podobnego momentu, w którym relacja, wcześniej pełna bliskości i emocji, zaczyna się zmieniać. To nie zawsze oznacza, że coś się „zepsuło” — często raczej, że oboje weszliście w zupełnie nowy etap życia, który wymaga nowych sposobów bycia razem.
Po pierwsze — to, że czujesz złość, dystans, brak ochoty na bliskość czy tęsknotę za dawnym uczuciem, nie znaczy, że coś z Tobą jest nie tak. To są sygnały przeciążenia emocjonalnego i niespełnionych potrzeb, które bardzo często pojawiają się po urodzeniu dziecka. Zmienia się wtedy cały układ w związku: role, priorytety, codzienność, sposób komunikacji. Zmęczenie, brak snu, przeciążenie obowiązkami i emocjami potrafią bardzo osłabić więź nawet w relacjach, które były wcześniej silne.
Często w takich sytuacjach partnerzy nie tyle przestają się kochać, co gubią dostęp do bliskości, bo na pierwszy plan wychodzą frustracja, codzienność i nieporozumienia. To może rodzić poczucie obcości — tak, jakbyś żyła z kimś, kogo już nie rozumiesz.
Myśli o byłym partnerze też nie muszą oznaczać, że chcesz do niego wrócić — często pojawiają się jako tęsknota za emocjami, które wtedy czułaś: lekkością, zauroczeniem, bezpieczeństwem, byciem widzianą. To bardziej wspomnienie uczucia, niż osoby.
To, że nie mówisz mężowi, co czujesz, bo boisz się go zranić, jest bardzo zrozumiałe. Jednocześnie — to milczenie może jeszcze bardziej oddalać Was od siebie. W terapii par często wychodzi, że szczere, ale spokojne mówienie o sobie (o swoich emocjach, potrzebach, bez oskarżeń) jest początkiem odbudowy kontaktu.
Warto poszukać pomocy u psychoterapeuty par — to specjalista, który pomoże Wam zrozumieć, co się między Wami dzieje, jak rozmawiać, jak wrócić do kontaktu emocjonalnego. Taka terapia nie polega na „szukaniu winnych”, tylko na odzyskaniu zrozumienia i poczucia, że jesteście po tej samej stronie.
Jeśli czujesz, że potrzebujesz najpierw poukładać swoje emocje — możesz też pomyśleć o indywidualnych spotkaniach z psychoterapeutą, by przyjrzeć się temu, co się w Tobie dzieje: utracie poczucia bliskości, tęsknocie, zmęczeniu, lękowi przed zranieniem męża.
Wszystkiego dobrego.