mgr Anna Majewska

Moja córka dawno przestała już być nastolatka (jest po 30-stce),a taka sytuacja trwa nadal.Córka jest chora przewlekłe -hashimoto,leczy się od przypadku do przypadku i ja przede wszystkim w tym upatruje głównego powodu takich zachowań.Do psychologa wreszcie zdecydowała się chodzić od roku .Po każdej wizycie byłam atakowana i wyzywana jako zła matka.Początkowo uznawałam to jako efekt terapii ,ale teraz uważam ,ze trwa to już zbyt długo.Czy psychoterapia nie powinna przechodzić jakichś etapów i kiedyś moment atakowania matki nie powinien się skończyć ?.Czy psycholog nie powinien na psychoterapii poruszyć również spraw zdrowotnych ?Martwię się bardzo , bo moje próby rozmów są bezskuteczne ,a wśród najbliższych brak jest jakiegokolwiek autorytetu ,aby ją namówić do leczenia czy tez dbania o siebie.Czy moja psychoterapia mogłaby jej pomoc,czy powinna zmienić psychologa ?

Dzień dobry. Mam 27 lat. Chciałbym opisać to, co się u mnie dzieje i zapytać, czy to jest realne czy moje złudzenie? Bo trudno mi w tę wersję uwierzyć, ale myślę, że jest ona prawdziwa.

Zanim jeszcze zacząłem się masturbować, czyli do wieku 14 lat, bardzo podobały mi się/pociągały mnie kobiety. Tak do 14-15 lat. Następnie jednak zmieniło się to, zacząłem odczuwać pociąg seksualny tylko do mężczyzn. Stwierdziłem więc, że jestem gejem. Tak trwało przez wiele lat. W końcu to zaakceptowałem. Ale od jakiegoś czasu, im bardziej siebie akceptuję jako geja, tym bardziej brakuje mi w moim życiu kobiety (to tak jakby teraz odzywała się moja inna natura niż ta homoseksualna). Mam wrażenie, że teraz jestem na etapie odkrywania swojej heteroseksualności, inaczej tego ująć nie potrafię. Trochę to dla mnie nie do pojęcia, bo zazwyczaj odkrywa się bycie homo, będąc przeświadczonym o byciu hetero, nie odwrotnie. Ja byłem przez około połowę mojego życia przeświadczony, że jestem gejem. Czy naprawdę mogłem się aż tak pomylić?? Trudno mi w to uwierzyć, ale wygląda na to, że to się dzieje... Zawsze gdy jestem z facetem, brakuje mi tego pierwiastka kobiecego, przez co zbliżenia z osobami tej płci nie do końca mi się podobają. Chciałem nieraz stworzyć związek z facetem, ale nigdy z żadnym facetem nie potrafiłem się dogadać, ani tym bardziej być blisko. To jak jak bym ich podświadomie odrzucał, czego efektem było to, że ja zostawałem odrzucony, więc znajomość się kończyła na tym przeważnie. Zawsze na poziomie romantycznym było mi bliżej do relacji z kobietą. Jednak nie potrafiłem na kobiety otworzyć się seksualnie. Od jakiegoś jednak czasu chciałbym jednak zrobić to z kobietą. Podsumowując, chodzi mi o to, że niemal zawsze uważałem się za geja, ale teraz czuję, że nie odnajduję się w tym określeniu - nie potrafię więc w tej całej sytuacji się odnaleźć, jest to dla mnie sytuacja trudna. Gdyby się okazało, że jestem hetero, to sam nie wiem, czy bym się z tego cieszył. Raczej zadałbym sobie pytanie: To teraz jestem kim innym?

Chciałbym Państwa prosić o odniesienie się do tego. Czy takie sytuacje też się zdarzają? Czy to jest po prostu tak, że na tamten czas czułem się gejem, a teraz w określeniu się bliżej mi do hetero? I kolejne pytanie: Jak w tym wszystkim się odnaleźć? Czy samemu z czasem się w tym odnajdę, czy poprosić o pomoc psychologa?? Dziękuję za każdą odpowiedź, pozdrawiam.