mgr Alicja Krawczyk

To, co przeżywasz, to nie efekt „przewrażliwienia”, ale bardzo realne emocje związane z brakiem szacunku, który doświadczasz ze strony partnera. Twoje granice zostały jasno postawione. Mówiłaś, co Cię rani — i to wystarczy. Masz prawo nie chcieć, by partner komentował inne kobiety, uśmiechał się do nich czy porównywał Cię z nimi. Nie dlatego, że jesteś zazdrosna. Dlatego, że jesteś człowiekiem. I zasługujesz na relację, w której jesteś widziana, słyszana i traktowana z czułością.
Co słyszę między słowami Twojej wiadomości?
Ogromne zmęczenie.
Poczucie samotności w relacji, która powinna być Twoją ostoją.
Walkę o uwagę, której kiedyś może było więcej, a teraz trzeba się o nią „wykłócać”.
Utratę radości i siebie — tej „żywej i pełnej energii” kobiety sprzed ciąży.
I pytanie: czy to ja jestem problemem?

Nie analizujemy tego, co z Tobą „nie tak”. Bo wszystko, co czujesz, jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę Twoją sytuację. Ale możemy poszukać tego, co by było inaczej, gdybyś znów poczuła się dobrze w sobie i w swoim świecie.

Zatrzymaj się na chwilę i pomyśl:
Jak poznałabyś, że zaczynasz wracać do siebie? Co pojawiłoby się w Twoim dniu, gdybyś poczuła więcej lekkości, pewności, spokoju? Jak wyglądałby Twój wymarzony dzień z córką, ze sobą, z partnerem — gdybyś czuła się szanowana i kochana?

Kilka rzeczy, które słyszę i które mogą być dla Ciebie ważne:
Jesteś po porodzie. Twoje ciało i psychika są w ogromnym procesie. Utrata energii, płaczliwość, brak chęci do wyjść i uczucie „działania jak maszyna” mogą sugerować depresję poporodową. Nie diagnozuję Cię, ale zdecydowanie warto, byś skonsultowała się z psychologiem lub psychiatrą. Nie po to, by usłyszeć, co jest z Tobą nie tak, ale po to, by dostać pomoc.
Twoje potrzeby są realne. Potrzeba bycia zauważoną, docenioną, potrzebna i atrakcyjna dla partnera — to nie są fanaberie. To coś głęboko ludzkiego.
To, co mówi i robi Twój partner, rani. Słowa w stylu „nie jesteś najpiękniejsza dla mnie” to nie „szczerość”. To przemoc emocjonalna. I nawet jeśli on przeprasza — rany zostają. Można przeprosić, ale trzeba też coś zmienić. Bez zmiany — przeprosiny są jak plaster na złamane serce.
Co możesz zrobić tu i teraz?
Zadbaj o siebie. Choćby symbolicznie. Spacery z dzieckiem, chwila muzyki, ciepła kawa. Cokolwiek, co przypomni Ci, że jesteś człowiekiem, nie maszyną do przetrwania dnia.
Poproś o wsparcie. Nie musisz tego wszystkiego nosić sama. Rozważ rozmowę z psychologiem — najlepiej kimś, kto zna się na pracy z kobietami po porodzie i w relacjach trudnych emocjonalnie.
Nie bagatelizuj swoich emocji. Jeśli czujesz, że płaczesz często, masz poczucie bezsilności, niechęć do życia towarzyskiego, trudności ze snem czy z apetytem — to mogą być objawy depresji poporodowej. I to nie Twoja wina.
Zadaj sobie pytanie: Gdyby moja córka kiedyś opowiedziała mi, że jej partner mówi do niej to, co mój mówi do mnie — co bym jej powiedziała?

Jeśli chcesz — możemy wspólnie zastanowić się, co mogłoby być Twoim „małym krokiem” w stronę zmiany. W nurcie SFBT nie skupiamy się na problemie, tylko na tym, co działa, i co może zacząć działać, nawet jeśli jeszcze tego nie widać.
Chcesz, byśmy poszukały razem tego pierwszego małego kroku?

Widać, że jesteś bardzo uważnym i troskliwym rodzicem. Taka sytuacja, jaką opisujesz, może być ogromnie frustrująca i budząca niepokój. To ważne, że szukasz wsparcia — i bardzo dobrze, że już działacie w kierunku rozwiązania.

Pozwól, że odpowiem jako psycholog i terapeuta skoncentrowany na rozwiązaniach, z doświadczeniem we wspieraniu dzieci i rodziców w trudnych, często zawstydzających tematach — jak właśnie problem wypróżniania.

Co się może dziać?
Wstrzymywanie stolca u dzieci w wieku przedszkolnym jest dość częstym zjawiskiem i zazwyczaj ma wieloczynnikowe podłoże:

Zaparcia i ból — jeśli dziecko choć raz poczuło ból przy wypróżnieniu, może kojarzyć robienie kupy z cierpieniem. Wtedy naturalnie zaczyna ją wstrzymywać, a to tylko pogarsza problem, bo stolec twardnieje, a wypróżnianie boli jeszcze bardziej.

Lęk przed toaletą — niektóre dzieci odczuwają dyskomfort związany z samą toaletą: hałas, zapachy, zbyt wysoka muszla, brak poczucia bezpieczeństwa (zwłaszcza poza domem).

Kwestie emocjonalne i kontrola — u dzieci w tym wieku rozwija się potrzeba samodzielności i kontroli. Zatrzymując kupę, mogą nieświadomie „zarządzać” tym, co się dzieje z ich ciałem, szczególnie jeśli czują się zestresowane lub coś w ich życiu uległo zmianie (np. przedszkole, narodziny rodzeństwa, konflikty w domu).

Co można zrobić — praktyczne kroki:
1. Skonsultujcie się z pediatrą lub gastrologiem dziecięcym
Dobrze, że stosujecie Xennę — to sygnał, że nie lekceważycie zaparć. Ale warto sprawdzić, czy nie doszło do zalegania stolca, które może powodować popuszczanie i wypróżnianie przez sen.
Być może lekarz zaleci inny preparat lub lewatywę, by dokładnie oczyścić jelita.

2. Zadbajcie o rutynę i warunki do wypróżniania
Zapewnijcie stałą porę „toaletową”, najlepiej po posiłku (np. po śniadaniu).
Można ustawić stołeczek pod nogi, by dziecko mogło swobodnie siedzieć na sedesie z kolanami wyżej niż biodra — to bardzo pomaga w naturalnym parciu.
Upewnijcie się, że łazienka to bezpieczne, spokojne miejsce, bez presji i pośpiechu.

3. Unikajcie nacisku i zawstydzania
Choć to trudne, nie karzcie i nie zawstydzajcie dziecka za brudną bieliznę. To nie „złośliwość”, ale objaw problemu, z którym dziecko nie umie sobie poradzić.
Można spokojnie powiedzieć: „Widzę, że brzuszek znowu miał problem. Spokojnie, poradzimy sobie z tym razem. Chcesz, żebym Ci pomogła się przebrać?”

4. Wspierajcie pozytywne doświadczenia z ciałem
Mówcie dziecku, że każdy człowiek robi kupę i to coś zupełnie normalnego.
Chwalcie każdy krok: to, że usiadło na sedesie, że spróbowało, że opowiedziało, jak się czuje.
Można też prowadzić „dzienniczek kupy” z naklejkami, bez oceniania – to forma zabawy, a nie kontroli.

5. Wzmacniajcie komunikację potrzeb
Zamiast pytać: „Czy musisz iść do toalety?” — spróbuj mówić: „Chcesz usiąść sobie na nocniku i odpocząć chwilę?” – to mniej presji.
Budujcie język emocji wokół ciała: „Twój brzuszek chyba chce coś powiedzieć. Ciekawe, czy to kupa, czy może coś innego?”

Jeśli problem utrzymuje się długo mimo wsparcia, towarzyszą mu silne emocje (lęk, wstyd, złość), albo pojawiają się inne trudności (np. regres w innych obszarach, napady złości, wycofanie), warto rozważyć konsultację z psychologiem dziecięcym.

Terapia skoncentrowana na rozwiązaniach z dzieckiem i rodzicem może pomóc znaleźć sposób na odzyskanie przez dziecko poczucia bezpieczeństwa i wpływu na swoje ciało.