mgr Adriana Cylwik

Dziękuję Panu za podzielenie się swoimi myślami. To, co Pan opisuje, brzmi jak bardzo trudna i złożona sytuacja, z którą zmaga się Pan od dłuższego czasu. Wydaje się, że ma Pan dużą świadomość swojego stanu, co jest niezwykle istotne w procesie zmiany. Mówi Pan o uczuciu "życia na autopilocie", co często może być wyrazem zmęczenia emocjonalnego lub chronicznego stresu. Uciekanie od problemów i powracające uczucie niechęci do życia to sygnały, że może być potrzebne głębsze zrozumienie Pana emocji i przekonań, które stoją za tymi doświadczeniami.

Wspomina Pan, że być może zna rozwiązanie, ale nie podejmuje działań. To zjawisko jest dość powszechne i często wynika z różnych mechanizmów obronnych, takich jak lęk przed zmianą czy obawa przed porażką. To, że nie chce Pan obciążać innych swoimi problemami, jest zrozumiałe, ale jednocześnie może prowadzić do poczucia izolacji. Często w takich momentach ludzie czują, że ich emocje są zbyt trudne dla otoczenia, co wzmacnia uczucie samotności.

Pana pytanie o sens jest bardzo ważne. Być może właśnie teraz jest dobry moment, aby zastanowić się nad tym, co dla Pana stanowi wartość i sens życia. Często trudne emocje, mogą być wynikiem wewnętrznych konfliktów lub braku jasności co do tego, co naprawdę jest dla Pana ważne.

Chciałbym też podkreślić, że to, co Pan czuje, nie świadczy o "słabości emocjonalnej". Każdy z nas ma swoje ograniczenia i zasoby, które czasem mogą się wyczerpywać. Ważne jest, aby zrozumieć, że nie musi Pan samodzielnie dźwigać tego ciężaru i że szukanie wsparcia nie jest oznaką słabości, ale odwagi. Rozważenie terapii może być krokiem, który pomoże Panu odnaleźć drogę do zmiany i uzyskać narzędzia do radzenia sobie z tym, co teraz Pan przeżywa.

Nie musi Pan mieć teraz wszystkich odpowiedzi, a to, że dzieli się Pan swoimi myślami, to już ważny krok w stronę lepszego zrozumienia siebie. I "zawalczenia" o siebie.

To, co Pan opisuje, może budzić wiele trudnych emocji i poczucie izolacji. Pana odczucia, związane z brakiem potrzeby interakcji z innymi ludźmi, unikaniem kontaktów towarzyskich oraz silnymi myślami rezygnacyjnymi, są niewątpliwie głębokie i zasługują na zrozumienie. Zjawiska, o których Pan mówi, niekoniecznie muszą być oznaką czegoś „niepokojącego” w sensie klinicznym, ale warto przyjrzeć się im bliżej, ponieważ wyraźnie wpływają na jakość Pana życia.

To, że nie czerpie Pan przyjemności z interakcji międzyludzkich, nie oznacza, że jest Pan w jakikolwiek sposób „nieprawidłowy” czy „niedostosowany”. Każdy człowiek ma inne potrzeby społeczne. Niemniej, jeśli te doświadczenia przyczyniają się do uczucia izolacji, pustki lub myśli rezygnacyjnych, może to być sygnał, że warto rozważyć pomoc specjalisty. Czasem silna niechęć do kontaktów międzyludzkich i poczucie oderwania od świata mogą być związane np. z doświadczeniami depresji, lęku społecznego lub innymi trudnościami natury emocjonalnej. Więcej zrozumienia i wiedzy jednak może Pan uzyskać tylko poprzez bezpośredni kontakt ze specjalistą.

Pana pytanie o to, czy jest Pan „skazany na życie w poczuciu niedostosowania”, jest bardzo ważne. Warto pamiętać, że to, jak Pan teraz się czuje, nie musi definiować całej przyszłości. Często zmiana postrzegania siebie, odkrycie głębszych przyczyn swoich emocji i nauczenie się, jak radzić sobie z nimi w zdrowy sposób, może przynieść ulgę. W psychoterapii można znaleźć narzędzia do pracy nad tymi uczuciami, a także lepiej zrozumieć swoje potrzeby i to, jak można żyć w zgodzie z samym sobą, nawet jeśli te potrzeby różnią się od społecznych norm.

Nie musi Pan żyć w poczuciu ciągłej izolacji i niezrozumienia. Ważnym krokiem jest rozmowa o tym, co Pana przytłacza, co już Pan robi. Teraz może być dobry moment, aby zastanowić się nad tym, czy warto skorzystać z dalszego wsparcia, by lepiej zrozumieć swoje emocje i znaleźć dla siebie drogę do większego spokoju i zadowolenia z życia.