Witam Wszystkich, Z gory chcialbym podziekowac za kazda odpowiedz z 'Panstwa' strony. Jestem w zwi
3
odpowiedzi
Witam Wszystkich,
Z gory chcialbym podziekowac za kazda odpowiedz z 'Panstwa' strony.
Jestem w zwiazku z narzeczona 3 lata (wiek - ona 33 lata, ja 28lat).
Od samgo poczatku ukladalo nam sie w kazdym temacie, w wiekszosci spraw sie zgadzalismy, a jak byly jakies niescislosci, to staralismy sie je rozwiazac wspolnie. Po roku czasu oswiadczylem sie, bo to czulem w sercu i bardzo tego chcialem, i z wzajemnoscia. Dwa miesiace po zareczynach wyjechalismy za granice i Jestesmy tu do dzisiaj (Niemcy), Mamy zaplanowany slub ktory ma odbyc sie w polowie wrzesnia.
Moj problem w zwiazku polega na tym, ze od ponad pol roku widze w dziewczynie duzo wad ktorych wczesniej nie dostrzegalem (ktore ciagle sobie tlumaczylem ze ciezko pracuje, bo to prawda ma tu w Niemczech ciezka prace na magazynie, lecz wszystko zawsze bylo 'zamiatane pod dywan' podsumowujac, ze jak wrocimy do Polski to bedzie lzejsza praca i wiecej czasu na codzienne obowiazki).
Uzylem wczesniej slowo WADA, lecz po czasie wydaje mi sie dopiero teraz ze ona taki ma charakter - problem jest w tym, ze od dluszego czasu klocimy sie ciagle o rzeczy ktore sa 'codziennymi obowiazkami'. Ja jestem bardzo pracowita osobom i robie ciagle 'wszystko' - pranie, gotowanie, chodzenie na zakupy, ustawianie codziennych priorytetow, ogarnianie spraw telefonicznie, wiekszosc spraw zwiazanych z Weselem ja ogarnalem itd. Chcialem drugiej polowie pomoc, zeby miala jak najmniej na glowie. Od pol roku ma lzejsza prace, i ma na to wszystko czas, ale niestety ciagle sie to zamyka na tym, ze musze o wszystko dopytac, prosic, konsultowac czy zrobilas to i to, dopilnowywac czy wszystko jest na czas, platnosci czy sa oplacone, czy dzwonila tu i tu, czy napisala zyczenia tej i tej osobie, bo to jest wazne... (to moja druga polowa, nie dziecko :/ )
Ona chce wszystko zostawiac na ostatnia chwile, co niestety czesto konczy sie problemem lub platnosciami wyzszymi za niedopilnowanie czegos.
Jak o cos poprosze to juz z tylu glowy mam przeczucie, ze bede musial przypomniec lub sie dopytac czy na pewno to 'ogarnie'.
Probuje sobie odpowiedziec na pytanie czemu wczesniej tego nie zauwazylem...
Dalem jej czas na zmiane (jakkolwiek to brzmi), mielismy ostatnio rozmowe 3 tygodnie temu, widze ze sie zmienila, duzo robi itd, bo jej zalezy, lecz mam z tylu glowy, ze jest to dzialanie krotkoterminowe.
Martwie sie bardzo, ze kolejne kroki typu - Wesele ktore jest niedlugo, a potem Dzieci to mnie przerosnie i boje sie angazowac w to wszystko.
Probuje sobie to tlumaczyc i szukac tych pozytywnych stron takich jak - czulosc/wsparcie/wyglad/wspolne piekne wyjscia/wyjazdy - lecz czy to nie jest mniej wazne niz codzienne zycie?
Nie wiem czy problem tkwi we mnie, ze probuje na sile zmienic druga osoba, bo sie bardzo roznimy charakterami i to sie w koncu tak czy tak wypali samo, czy jest nadzieja na wspolna przyszlosc.
Z gory bardzo dziekuje za kazda odpowiedz & Pozdrawiam
Z gory chcialbym podziekowac za kazda odpowiedz z 'Panstwa' strony.
Jestem w zwiazku z narzeczona 3 lata (wiek - ona 33 lata, ja 28lat).
Od samgo poczatku ukladalo nam sie w kazdym temacie, w wiekszosci spraw sie zgadzalismy, a jak byly jakies niescislosci, to staralismy sie je rozwiazac wspolnie. Po roku czasu oswiadczylem sie, bo to czulem w sercu i bardzo tego chcialem, i z wzajemnoscia. Dwa miesiace po zareczynach wyjechalismy za granice i Jestesmy tu do dzisiaj (Niemcy), Mamy zaplanowany slub ktory ma odbyc sie w polowie wrzesnia.
Moj problem w zwiazku polega na tym, ze od ponad pol roku widze w dziewczynie duzo wad ktorych wczesniej nie dostrzegalem (ktore ciagle sobie tlumaczylem ze ciezko pracuje, bo to prawda ma tu w Niemczech ciezka prace na magazynie, lecz wszystko zawsze bylo 'zamiatane pod dywan' podsumowujac, ze jak wrocimy do Polski to bedzie lzejsza praca i wiecej czasu na codzienne obowiazki).
Uzylem wczesniej slowo WADA, lecz po czasie wydaje mi sie dopiero teraz ze ona taki ma charakter - problem jest w tym, ze od dluszego czasu klocimy sie ciagle o rzeczy ktore sa 'codziennymi obowiazkami'. Ja jestem bardzo pracowita osobom i robie ciagle 'wszystko' - pranie, gotowanie, chodzenie na zakupy, ustawianie codziennych priorytetow, ogarnianie spraw telefonicznie, wiekszosc spraw zwiazanych z Weselem ja ogarnalem itd. Chcialem drugiej polowie pomoc, zeby miala jak najmniej na glowie. Od pol roku ma lzejsza prace, i ma na to wszystko czas, ale niestety ciagle sie to zamyka na tym, ze musze o wszystko dopytac, prosic, konsultowac czy zrobilas to i to, dopilnowywac czy wszystko jest na czas, platnosci czy sa oplacone, czy dzwonila tu i tu, czy napisala zyczenia tej i tej osobie, bo to jest wazne... (to moja druga polowa, nie dziecko :/ )
Ona chce wszystko zostawiac na ostatnia chwile, co niestety czesto konczy sie problemem lub platnosciami wyzszymi za niedopilnowanie czegos.
Jak o cos poprosze to juz z tylu glowy mam przeczucie, ze bede musial przypomniec lub sie dopytac czy na pewno to 'ogarnie'.
Probuje sobie odpowiedziec na pytanie czemu wczesniej tego nie zauwazylem...
Dalem jej czas na zmiane (jakkolwiek to brzmi), mielismy ostatnio rozmowe 3 tygodnie temu, widze ze sie zmienila, duzo robi itd, bo jej zalezy, lecz mam z tylu glowy, ze jest to dzialanie krotkoterminowe.
Martwie sie bardzo, ze kolejne kroki typu - Wesele ktore jest niedlugo, a potem Dzieci to mnie przerosnie i boje sie angazowac w to wszystko.
Probuje sobie to tlumaczyc i szukac tych pozytywnych stron takich jak - czulosc/wsparcie/wyglad/wspolne piekne wyjscia/wyjazdy - lecz czy to nie jest mniej wazne niz codzienne zycie?
Nie wiem czy problem tkwi we mnie, ze probuje na sile zmienic druga osoba, bo sie bardzo roznimy charakterami i to sie w koncu tak czy tak wypali samo, czy jest nadzieja na wspolna przyszlosc.
Z gory bardzo dziekuje za kazda odpowiedz & Pozdrawiam
Dzień dobry,
Ślub to zwykle moment przełomowy w relacji, moment przejścia na następny etap, który wiąże sie z większą odpowiedzialnością i zaangażowaniem. I mozemy czuć strach przed tym. Dlatego możemy przed ślubem mieć wątpliwości, obawy, które teraz dopiero się uaktywniają, możemy zacząć dostrzegac w drugiej osobie cechy których wczesniej nie widzieliśmy. Pana obawy są więc czyms naturalnym. Dlatego najlepiej by było jakby Państwo udali się wspólnie na terapię dla par, terapeuta może pomóc Państwu przepracować konflikty tak by móc w pełni siwadomie podjąć decyzje o ślubie.
Pozdrawiam
Justyna Wojciechowska
Ślub to zwykle moment przełomowy w relacji, moment przejścia na następny etap, który wiąże sie z większą odpowiedzialnością i zaangażowaniem. I mozemy czuć strach przed tym. Dlatego możemy przed ślubem mieć wątpliwości, obawy, które teraz dopiero się uaktywniają, możemy zacząć dostrzegac w drugiej osobie cechy których wczesniej nie widzieliśmy. Pana obawy są więc czyms naturalnym. Dlatego najlepiej by było jakby Państwo udali się wspólnie na terapię dla par, terapeuta może pomóc Państwu przepracować konflikty tak by móc w pełni siwadomie podjąć decyzje o ślubie.
Pozdrawiam
Justyna Wojciechowska
Sugeruję wizytę: Psychoterapia par i małżeństw online - 180 zł
Na wizytę można umówić się przez serwis ZnanyLekarz, klikając w przycisk Umów wizytę.
Na wizytę można umówić się przez serwis ZnanyLekarz, klikając w przycisk Umów wizytę.
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Szanowny Panie,
idealizacja to naturalna część każdej relacji romantycznej (być może bez niej nie przetrwalibyśmy jako gatunek), jednak po pewnym czasie (również dla naszego dobrostanu psychicznego) konieczne jest urealnienie obrazu partnera we własnej głowie. Ten moment może być nieco rozczarowujący, ale nie musi oznaczać końca relacji. Wiele zależy od Pańskich granic - ile jest Pan w stanie zaakceptować, a co jest dla Pana absolutnie nie do przyjęcia - proszę spróbować przeprowadzić taką rozmowę w pierwszej kolejności z samym sobą. Dobrze byłoby również pobadać w obecności specjalisty (psychoterapeuty par) jakie jest źródło Państwa rozbieżnych przekonań dotyczących takich wartości / potencjalności takich jak porządek, czystość, punktualność czy niezawodność. Kto w Państwa rodzinie pochodzenia był ostoją tej wartości? W jaki sposób egzekwowano ich przestrzeganie na Państwu w dzieciństwie? Czy nadal realizujecie Państwo skrypt rodziny czy też jesteście w stanie uzasadnić własną drogę w odniesieniu do danej wartości? Na jakie kompromisy jesteście gotowi? Być może Pański przepis na związek brzmi "jeżeli będę niezawodny otrzymam miłość i akceptację", zaś Pańska żona dysponuje innym przepisem, np. "jeżeli poświęcam drugiej osobie czas to otrzymam miłość/ akceptację" - to tylko przykład, możliwości jest wiele, można poprosić terapeutę o przyjrzenie się sprawie, opcjonalnie popróbować samodzielnie pobadać swoje przekonania podstawowe. Polecam również koncepcję "języków miłości" Gary'ego Chapmana (kontakt fizyczny, słowa, czas, przysługi, podarunki) - wielu parom zidentyfikowanie własnego języka miłości przyniosło uczucie pewniej ulgi i wgląd w trudności. Można też poczytać o koluzjach w związku, aby lepiej zrozumieć dynamikę relacji. Obserwowane przez Pana trudności małżonki w obszarze koncentracji mogą wynikać z rozmaitych przyczyn - niekoniecznie złej woli: ADHD, ADD, przebodźcowanie, wyuczona bezradność, fobia społeczna czy inne zaburzenie lękowe, zaburzenia hormonalne, trudności natury neurologicznej, anemia, niewyspanie, depresja - to tylko kilka możliwości, jakie "na szybko" udało mi się przywołać - z pewnością warto zasięgnąć porady internisty (aby wykluczyć przyczyny fizjologiczne), czy psychologa, psychiatry, ewentualnie neurologa - jeżeli cierpienie powodowane przez objawy przewyższa w Państwa poczuciu możliwości radzenia sobie. Zachęcam do przyjęcia proaktywnej postawy i zamiast "gry w obwinianie" spojrzenie na problem z góry jako na wspólną "sprawę do rozwiązania". Polecam Państwa uwadze szkolenie prof. de Barbaro, pt. "7 przykazań rodziny" - w mojej ocenie warte każdej złotówki. Pozdrawiam serdecznie, OBiałek
idealizacja to naturalna część każdej relacji romantycznej (być może bez niej nie przetrwalibyśmy jako gatunek), jednak po pewnym czasie (również dla naszego dobrostanu psychicznego) konieczne jest urealnienie obrazu partnera we własnej głowie. Ten moment może być nieco rozczarowujący, ale nie musi oznaczać końca relacji. Wiele zależy od Pańskich granic - ile jest Pan w stanie zaakceptować, a co jest dla Pana absolutnie nie do przyjęcia - proszę spróbować przeprowadzić taką rozmowę w pierwszej kolejności z samym sobą. Dobrze byłoby również pobadać w obecności specjalisty (psychoterapeuty par) jakie jest źródło Państwa rozbieżnych przekonań dotyczących takich wartości / potencjalności takich jak porządek, czystość, punktualność czy niezawodność. Kto w Państwa rodzinie pochodzenia był ostoją tej wartości? W jaki sposób egzekwowano ich przestrzeganie na Państwu w dzieciństwie? Czy nadal realizujecie Państwo skrypt rodziny czy też jesteście w stanie uzasadnić własną drogę w odniesieniu do danej wartości? Na jakie kompromisy jesteście gotowi? Być może Pański przepis na związek brzmi "jeżeli będę niezawodny otrzymam miłość i akceptację", zaś Pańska żona dysponuje innym przepisem, np. "jeżeli poświęcam drugiej osobie czas to otrzymam miłość/ akceptację" - to tylko przykład, możliwości jest wiele, można poprosić terapeutę o przyjrzenie się sprawie, opcjonalnie popróbować samodzielnie pobadać swoje przekonania podstawowe. Polecam również koncepcję "języków miłości" Gary'ego Chapmana (kontakt fizyczny, słowa, czas, przysługi, podarunki) - wielu parom zidentyfikowanie własnego języka miłości przyniosło uczucie pewniej ulgi i wgląd w trudności. Można też poczytać o koluzjach w związku, aby lepiej zrozumieć dynamikę relacji. Obserwowane przez Pana trudności małżonki w obszarze koncentracji mogą wynikać z rozmaitych przyczyn - niekoniecznie złej woli: ADHD, ADD, przebodźcowanie, wyuczona bezradność, fobia społeczna czy inne zaburzenie lękowe, zaburzenia hormonalne, trudności natury neurologicznej, anemia, niewyspanie, depresja - to tylko kilka możliwości, jakie "na szybko" udało mi się przywołać - z pewnością warto zasięgnąć porady internisty (aby wykluczyć przyczyny fizjologiczne), czy psychologa, psychiatry, ewentualnie neurologa - jeżeli cierpienie powodowane przez objawy przewyższa w Państwa poczuciu możliwości radzenia sobie. Zachęcam do przyjęcia proaktywnej postawy i zamiast "gry w obwinianie" spojrzenie na problem z góry jako na wspólną "sprawę do rozwiązania". Polecam Państwa uwadze szkolenie prof. de Barbaro, pt. "7 przykazań rodziny" - w mojej ocenie warte każdej złotówki. Pozdrawiam serdecznie, OBiałek
Dzień dobry, dziękuję za podzielenie się swoją historią. To, co opisujesz, jest częstym wyzwaniem w związkach, zwłaszcza gdy relacja wchodzi w fazę poważniejszych zobowiązań, takich jak planowanie ślubu czy myślenie o dzieciach. To naturalne, że zaczynasz dostrzegać różnice w podejściu do codziennych obowiązków i zastanawiasz się, czy Wasze charaktery będą do siebie pasować w dłuższej perspektywie.
1. Dlaczego teraz dostrzegasz te różnice? Związki na początku często opierają się na „fascynacji” – widzimy to, co nas zachwyca, a różnice wydają się niewielkie lub wręcz urocze. Jednak codzienne życie, wspólne mieszkanie, a zwłaszcza presja związana z przygotowaniami do ślubu mogą ujawnić odmienne style życia, podejścia do obowiązków i zarządzania czasem. To zupełnie normalne.
2. Czy to problem różnic charakterów? Różnice same w sobie nie muszą być problemem, jeśli obie strony potrafią je zaakceptować i wypracować wspólne rozwiązania. Pytanie, które warto sobie zadać, brzmi:
a. Czy czuję, że moje potrzeby są w tej relacji szanowane?
b. Czy umiem zaakceptować, że moja partnerka jest inna – nawet jeśli to oznacza, że nie będzie funkcjonować tak, jak ja?
c. Czy obecny problem to kwestia konkretnego zachowania, które można zmienić, czy raczej głębszego poczucia braku równowagi w relacji?
3. Co może pomóc? Twoje obawy pokazują, że szukasz zdrowego balansu między wsparciem a odpowiedzialnością w związku. Zamiast oczekiwać trwałej zmiany partnerki (co może być frustrujące dla Was obojga), warto skupić się na poprawie komunikacji i zrozumieniu, jak możecie efektywnie dzielić obowiązki.
Rekomendacja: Zachęcam Was oboje do udziału w warsztatach „Zdrowe Związki”, które pomogą Wam: A. Lepiej zrozumieć swoje potrzeby i oczekiwania. B. Poprawić komunikację, aby unikać frustracji i niedomówień. C. Nauczyć się, jak efektywnie rozdzielać obowiązki, aby żadna ze stron nie czuła się przeciążona.
D. Zbudować fundamenty pod świadome decyzje dotyczące przyszłości, bez presji i poczucia winy.
4. O czym pamiętać? Nie chodzi o winę. To nie kwestia „czyja to wina”, tylko jak możecie razem poprawić swoją relację. Zmiany wymagają czasu. Krótkoterminowe wysiłki mogą być początkiem trwałej zmiany, jeśli zostaną wsparte dobrą komunikacją i wzajemnym zrozumieniem.
Twoje wątpliwości są ważne. Lepiej zmierzyć się z nimi teraz niż po ślubie, kiedy emocje mogą być jeszcze bardziej skomplikowane.
Podsumowanie: Masz prawo czuć się zagubiony i pełen wątpliwości. To nie oznacza, że związek jest skazany na porażkę – przeciwnie, to sygnał, że zależy Ci na jego jakości. Praca nad związkiem, zanim pojawią się poważniejsze zobowiązania, takie jak dzieci, to dojrzały krok.
Życzę odwagi w szukaniu najlepszej dla Was drogi.
Radosław Helwich - Terapeuta uzależnień - ESC ośrodek leczenia uzależnień (więcej info na stronie esc123[.]net)
1. Dlaczego teraz dostrzegasz te różnice? Związki na początku często opierają się na „fascynacji” – widzimy to, co nas zachwyca, a różnice wydają się niewielkie lub wręcz urocze. Jednak codzienne życie, wspólne mieszkanie, a zwłaszcza presja związana z przygotowaniami do ślubu mogą ujawnić odmienne style życia, podejścia do obowiązków i zarządzania czasem. To zupełnie normalne.
2. Czy to problem różnic charakterów? Różnice same w sobie nie muszą być problemem, jeśli obie strony potrafią je zaakceptować i wypracować wspólne rozwiązania. Pytanie, które warto sobie zadać, brzmi:
a. Czy czuję, że moje potrzeby są w tej relacji szanowane?
b. Czy umiem zaakceptować, że moja partnerka jest inna – nawet jeśli to oznacza, że nie będzie funkcjonować tak, jak ja?
c. Czy obecny problem to kwestia konkretnego zachowania, które można zmienić, czy raczej głębszego poczucia braku równowagi w relacji?
3. Co może pomóc? Twoje obawy pokazują, że szukasz zdrowego balansu między wsparciem a odpowiedzialnością w związku. Zamiast oczekiwać trwałej zmiany partnerki (co może być frustrujące dla Was obojga), warto skupić się na poprawie komunikacji i zrozumieniu, jak możecie efektywnie dzielić obowiązki.
Rekomendacja: Zachęcam Was oboje do udziału w warsztatach „Zdrowe Związki”, które pomogą Wam: A. Lepiej zrozumieć swoje potrzeby i oczekiwania. B. Poprawić komunikację, aby unikać frustracji i niedomówień. C. Nauczyć się, jak efektywnie rozdzielać obowiązki, aby żadna ze stron nie czuła się przeciążona.
D. Zbudować fundamenty pod świadome decyzje dotyczące przyszłości, bez presji i poczucia winy.
4. O czym pamiętać? Nie chodzi o winę. To nie kwestia „czyja to wina”, tylko jak możecie razem poprawić swoją relację. Zmiany wymagają czasu. Krótkoterminowe wysiłki mogą być początkiem trwałej zmiany, jeśli zostaną wsparte dobrą komunikacją i wzajemnym zrozumieniem.
Twoje wątpliwości są ważne. Lepiej zmierzyć się z nimi teraz niż po ślubie, kiedy emocje mogą być jeszcze bardziej skomplikowane.
Podsumowanie: Masz prawo czuć się zagubiony i pełen wątpliwości. To nie oznacza, że związek jest skazany na porażkę – przeciwnie, to sygnał, że zależy Ci na jego jakości. Praca nad związkiem, zanim pojawią się poważniejsze zobowiązania, takie jak dzieci, to dojrzały krok.
Życzę odwagi w szukaniu najlepszej dla Was drogi.
Radosław Helwich - Terapeuta uzależnień - ESC ośrodek leczenia uzależnień (więcej info na stronie esc123[.]net)
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.