Witam. Jak pomóc partnerowi zaakceptować fakt że mamy 3 letnią córeczkę, i ten fakt już nigdy nie ul

Dzień Dobry,
Wyraźne granice tworzą jasne sytuację. Chronienie dziecka (to jak to Pani robi) jest sprawą priorytetową. One nie jest niczemu winne. W tej sytuacji zachęcam do rozmów z partnerem na temat krzywdzenia dziecka (i skutków na przyszłość takich agresywnych zachowań) jak również zaproponowaniu partnerowi zajęcie się sednem problemu ze specjalistą np. psychologiem, psychoterapeutą.

Dzień dobry, sytuacja którą Pani opisuje zdecydowanie należy do sytuacji trudnych ale nie bez wyjścia/rozwiązania. Fakt, że jest Pani przejęta i stara się uchronić dziecko przed zachowaniami drugiego rodzica świadczy o Pani trosce wobec dziecka. Zdaję sobie sprawę, że emocje które towarzyszą zarówno Pani jak i córce nie są przyjemne - są one jednak informacją, że w otoczeniu dzieje się coś niepokojącego. Zachowanie męża może wynikać z wielu czynników, trudno określić jeden, konkretny. Należy jednak pamiętać, że jest on osobą dorosłą, odpowiedzialną za swoje zachowania i jeżeli sprawiają mu one trudność, zagrażają relacjom z innymi członkami rodziny lub krzywdzą innych ludzi - warto zaopiekować je u specjalisty. Dlatego ważna jest otwarta rozmowa, postawienie mężowi granic, podzielenie się swoim punktem widzenia oraz zachęcenie go do opisania jego perspektywy obecnej sytuacji. Pomocna może okazać się tutaj terapia par. Mam nadzieję, że uda się Państwu osiągnąć porozumienie. Życzę dużo dobra. Pozdrawiam.

Dzień dobry. To brzmi jak życie w trójkącie między bezradnością partnera, Pani lojalnością wobec dziecka i rosnącym napięciem, które rani Was oboje, a najbardziej córkę. Uparte oskarżanie Pani i wrogość wobec małej mogą ukrywać wstyd i żal partnera po utraconym obrazie siebie i swojego dotychczasowego życia. Jednak rozumienie źródła złości nie oznacza, że można akceptować krzywdzące zachowania wobec dziecka. Potrzebne są jasne granice i nazwanie faktów: “Nie będę zgadzać się na podnoszenie głosu i obwinianie mnie przy naszej córce - kiedy to się będzie działo, będę przerywać rozmowę i zabierać ją do innego pokoju”, a rozmowy o ambicjach i lękach partnera kontynuować tylko w spokojnym czasie bez dziecka. Warto zaproponować mu wspólną konsultację rodzicielską lub terapię par z akcentem na rolę ojca. Jeśli odmówi, proszę rozważyć własne wsparcie terapeutyczne, bo dziś Pani dźwiga i ochronę córki, i emocje partnera. Dobrze też zobaczyć, co Pani w sobie wzmacnia to koło ratunkowe dla wszystkich i gdzie jest granica - tak by chronić siebie i własne zdrowie psychiczne. Miłość dziecka do taty bywa wyrozumiała, lecz jego dorosła odpowiedzialność polega na tym, by był dla niej bezpieczny i przewidywalny - to obowiązek rodzica.

Pozdrawiam serdecznie.
Monika Bała,