Tak sobie myślę jakby istniało PIEKŁO. To żeby było sprawiedliwie, to inne piekło musiałoby być dla

Trafna uwaga :-). Skoro ma być sprawiedliwie to tak powinno być. Jednak z drugiej strony nie wiemy co się dzieje z naszą wrażliwością / wytrzymałością już po drugiej stronie. Może stajemy się jednakowi pod tym względem i wtedy nie byłoby potrzeby rozdzielania piekła.
P.S. Dziękuję za pytanie i przypomnienie profesora filozofii i czasów naszych studenckich rozważań :-).

Dzień Dobry, ciekawe spostrzeżenie. Pozdrawiam serdecznie

To ciekawe spostrzeżenie, prowokuje do myślenia :-). Jeśli przyjąć, że piekło miałoby być formą sprawiedliwej „kary” czy konsekwencji, to rzeczywiście jedno, uniwersalne dla wszystkich, mogłoby być niesprawiedliwe. Osoby wrażliwe mogą cierpieć już z samej świadomości winy, odrzucenia czy poczucia straty, podczas gdy osoby wytrzymałe potrzebowałyby czegoś znacznie intensywniejszego, by odczuć jakikolwiek dyskomfort. Można więc powiedzieć, że dla każdego „piekło” wyglądałoby inaczej – i może to wcale nie kwestia jakiegoś zewnętrznego miejsca, ale wewnętrznego stanu umysłu.

Z psychologicznego punktu widzenia największym „piekłem” dla człowieka może być to, czego sam najbardziej się boi – dla jednych samotność, dla innych brak kontroli, a dla jeszcze innych brak sensu i celu. W tym sensie każdy może nosić w sobie własne „piekło”, ale i własne „niebo” – w zależności od tego, jak kształtuje swoją świadomość i życie.