Pytanie dotyczy mojej 15 to letniej córki. Nie wiem już jak jej pomóc. Od dwóch lat borykamy się ze
3
odpowiedzi
Pytanie dotyczy mojej 15 to letniej córki. Nie wiem już jak jej pomóc.
Od dwóch lat borykamy się ze zdiagnozowanymi zaburzeniami zachowania. Córka przeszła terapię z psychologiem która zakończyła się opinią specjalistów. Przebywała również na miesięcznej obserwacji w szpitalu psychiatrycznym . W szpitalu postawiono diagnozę- zaburzenia zachowania. Dostała zapisany na receptę lek chlorprothixen 5 opakowań i na tym koniec.
Nie powiem, terapia i pobyt w szpitalu troszkę zmieniły jej podejście do siebie, do świata, ale na chwilę. Od dłuższego już czasu ponownie wszystko wróciło ze zdwojoną siła. Brak snu, myśli samobójcze, brak koncentracji, podejmowanie bardzo ryzykownych działań po czym żałowanie ich. Po prostu huśtawka nastrojów. Zaniedbuje szkołę, nie ma chęci życia. Proszę o pomoc. Gdzie się z nią udać, jak pomóc.
Od dwóch lat borykamy się ze zdiagnozowanymi zaburzeniami zachowania. Córka przeszła terapię z psychologiem która zakończyła się opinią specjalistów. Przebywała również na miesięcznej obserwacji w szpitalu psychiatrycznym . W szpitalu postawiono diagnozę- zaburzenia zachowania. Dostała zapisany na receptę lek chlorprothixen 5 opakowań i na tym koniec.
Nie powiem, terapia i pobyt w szpitalu troszkę zmieniły jej podejście do siebie, do świata, ale na chwilę. Od dłuższego już czasu ponownie wszystko wróciło ze zdwojoną siła. Brak snu, myśli samobójcze, brak koncentracji, podejmowanie bardzo ryzykownych działań po czym żałowanie ich. Po prostu huśtawka nastrojów. Zaniedbuje szkołę, nie ma chęci życia. Proszę o pomoc. Gdzie się z nią udać, jak pomóc.
Witam serdecznie, proszę rozważyć ciąg dalszy terapii skoro przynosiła efekty. Niestety terapia jest procesem, który nie określonej daty i terminu czasami może trwać kilkadziesiąt spotkań. Na pewno warto by córka była pod stała konsutacją psychiatryczną farmakologia oraz terapia potrafi działać cuda.
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Dzień dobry,
Każda terapia, ma to do siebie, że musi być procesem długoterminowym, ponieważ praca z danym problem wymaga czasu i cierpliwości :)
Ponieważ córka ma myśli samobójcze- sugeruję na początek rozmowę z nią w duchu wsparcia, miłości i akceptacji, a następnie poszukania wsparcia u specjalisty Psychologa/ Psychoterapeuty.
Jeżeli objawy się nasilą, proszę ponownie udać się na Konsultację Psychiatryczną.
W razie pytań, pozostaję do dyspoczycji :)
Życzę wszystkiego dobrego i dużo sił dla Pani :). Pozdrawiam serdecznie,
mgr Katarzyna Oberda, Psycholog
Każda terapia, ma to do siebie, że musi być procesem długoterminowym, ponieważ praca z danym problem wymaga czasu i cierpliwości :)
Ponieważ córka ma myśli samobójcze- sugeruję na początek rozmowę z nią w duchu wsparcia, miłości i akceptacji, a następnie poszukania wsparcia u specjalisty Psychologa/ Psychoterapeuty.
Jeżeli objawy się nasilą, proszę ponownie udać się na Konsultację Psychiatryczną.
W razie pytań, pozostaję do dyspoczycji :)
Życzę wszystkiego dobrego i dużo sił dla Pani :). Pozdrawiam serdecznie,
mgr Katarzyna Oberda, Psycholog
Rozumiem, jak trudne i bezsilne może być dla Pani obserwowanie cierpienia własnego dziecka — zwłaszcza gdy mimo wcześniejszego leczenia i terapii objawy powracają. Z Pani opisu wynika, że córka przeżywa obecnie bardzo nasilony kryzys emocjonalny: ma myśli samobójcze, trudności ze snem, impulsywne zachowania i spadek motywacji. To sygnały, że potrzebuje pilnego i kompleksowego wsparcia psychiatryczno-psychologicznego.
W takiej sytuacji najważniejsze jest bezpieczeństwo dziecka. Jeśli pojawiają się myśli o odebraniu sobie życia lub zachowania ryzykowne, należy jak najszybciej skontaktować się z psychiatrą dziecięco-młodzieżowym lub zgłosić się na izbę przyjęć psychiatryczną (nie jest potrzebne skierowanie). Tam lekarz może ocenić, czy konieczne jest ponowne leczenie stacjonarne, czy wystarczy opieka ambulatoryjna.
Warto też rozważyć objęcie córki pomocą w Ośrodku Środowiskowej Opieki Psychologiczno-Psychoterapeutycznej dla Dzieci i Młodzieży (I poziom referencyjny). Takie placówki oferują bezpłatną, kompleksową pomoc w ramach NFZ — bez skierowania. Córka może tam korzystać zarówno ze wsparcia psychologa, jak i psychoterapii oraz konsultacji psychiatrycznej. W razie potrzeby zespół może skierować ją na terapię rodzinną, która bywa bardzo pomocna w przypadku zaburzeń zachowania.
Leczenie zaburzeń emocjonalnych i zachowania wymaga czasu, stałego kontaktu ze specjalistami i współpracy całego systemu rodzinnego. Warto, aby opieka była ciągła, a nie ograniczona do pojedynczych epizodów leczenia. Pomocne może być również wsparcie dla Pani jako rodzica — rozmowa z psychologiem, który pomoże poradzić sobie z napięciem, lękiem i poczuciem bezradności.
Nie jest Pani z tym sama. Córka może wyjść z kryzysu — ważne, by teraz dostała spójne, profesjonalne wsparcie i byście Państwo mieli możliwość wspólnego działania z zespołem specjalistów.
W takiej sytuacji najważniejsze jest bezpieczeństwo dziecka. Jeśli pojawiają się myśli o odebraniu sobie życia lub zachowania ryzykowne, należy jak najszybciej skontaktować się z psychiatrą dziecięco-młodzieżowym lub zgłosić się na izbę przyjęć psychiatryczną (nie jest potrzebne skierowanie). Tam lekarz może ocenić, czy konieczne jest ponowne leczenie stacjonarne, czy wystarczy opieka ambulatoryjna.
Warto też rozważyć objęcie córki pomocą w Ośrodku Środowiskowej Opieki Psychologiczno-Psychoterapeutycznej dla Dzieci i Młodzieży (I poziom referencyjny). Takie placówki oferują bezpłatną, kompleksową pomoc w ramach NFZ — bez skierowania. Córka może tam korzystać zarówno ze wsparcia psychologa, jak i psychoterapii oraz konsultacji psychiatrycznej. W razie potrzeby zespół może skierować ją na terapię rodzinną, która bywa bardzo pomocna w przypadku zaburzeń zachowania.
Leczenie zaburzeń emocjonalnych i zachowania wymaga czasu, stałego kontaktu ze specjalistami i współpracy całego systemu rodzinnego. Warto, aby opieka była ciągła, a nie ograniczona do pojedynczych epizodów leczenia. Pomocne może być również wsparcie dla Pani jako rodzica — rozmowa z psychologiem, który pomoże poradzić sobie z napięciem, lękiem i poczuciem bezradności.
Nie jest Pani z tym sama. Córka może wyjść z kryzysu — ważne, by teraz dostała spójne, profesjonalne wsparcie i byście Państwo mieli możliwość wspólnego działania z zespołem specjalistów.
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.