Potrzebuję specjalistycznej pomocy kogoś kompetencyjnego, który wskazałby mi rozwiązanie tej sytuacj

Potrzebuję specjalistycznej pomocy kogoś kompetencyjnego, który wskazałby mi rozwiązanie tej sytuacji.
Jestem osobą o wygórowanych ambicjach, wręcz maniakalnym i egocentrycznym podejściu do tego co poukłada się w mojej głowie ma prawo się spełnić. Uczucia względem męża na samym początku znajomości dominowały w pełnie szczęścia i wzajemnego szacunku względem siebie, ale po jakimś czasie po narodzinach dziecka to zaczęło się we mnie diametralnie zmieniać. Nasze kontakty są typowo dyplomatyczne, ja ze swojej strony nie mam ochoty przytulić nawet męża jeśli jednak to robię to na przymus, ale nie odczuwam z tego powodu przyjemności. Kiedyś wynajmowaliśmy mieszkanie, z moich ust padła decyzja o zakończeniu tej umowy i przeprowadziłam się do swojej rodzinnej miejscowości, a on pozostał w swojej. Przyjeżdza na weekendy, ale nie widujemy się na codzień w ciągu tygodnia. Kieruje względem mnie pretensje o sposób wychowywania naszego dziecka (oglądanie zbyt dużej ilości telewizji w bliskiej odległości, niegospodarne kupowanie dużej ilości ubrań dla dziecka, brak zaufania w dostarczaniu mu odpowiedniej ilości płynów, niedostateczny ubiór na daną pogodę za oknem, nieprzypinanie dziecka do wózka podczas spaceru, zbyt naostrzone kredki do rysowania). Macierzyństwo to dla mnie nic satysfakcjonującego, męczarnia i monotomne spędzanie czasu z dzieckiem. Moje myśli czasami przebiegają wokół tego, że narodził się w nieodpowiednim momencie, ja nie powinnam mieć żadnych dzieci, nie powinnam zakładać rodziny, on to wszystko po prostu zepsuł.. Jeśli przebywa ze mną dłuższy czas w domu bywam względem niego bardziej krzykliwa i agresywna.. Cieszę się jak odprowadzę go do klubu malucha, przebywa tam z dziećmi podczas okresu adaptacyjnego, a ja mam chwilę dla siebie. Jeśli jednak zdarza się dzień, w którym nie idziemy z powodu wzajemnego przeziębienia to sytuacja znowu wraca do stanu początkowego. Łatwiej się irytuje, denerwuje, popadam w konflikty, jestem poddenerwowana dosłownie na wszystko. Nie pracuję zawodowo od czasu kiedy się narodził, wychowuję i zajmuje się nim już od 2,5 roku.. Mąż szantażuje mnie emocjonalnie, że jak nie będę względem niego na tyle przyjemna to nie otrzymam żadnych pieniędzy na ten miesiąc. Denerwuje mnie, że muszę bez przerwy zabiegać o jego względy. Dziękować mu, że wykonał w domu coś pożytecznego, przepraszać za coś co wogóle nie padło z moich ust.. Oczekuje ode mnie gratyfikacji słownych w formie docenienia go jako mężczyzny. Wychowywał się w blokach, ja w domu rodzinnym on nie ma pojęcia o codziennych obowiązkach na codzień. Jak nie wykonuje nic pracochłonnego to powtarza, że jest taki zmęczony.. Jest flegmatyczny, ja działam dość organizacyjnie i sprytnie. Mam wrażenie, że pozostanę kiedyś w tym domu sama z dzieckiem będzie mi chyba trochę trudno nad tym zapanować. Myślę od pewnego czasu o złożeniu pozwu rozwodowego, uważam, że nie pasujemy do siebie charakterem i nie stworzymy szczęśliwego związku.. Niestety, ale myślę równocześnie o założeniu portalu na forach społecznościowych, poznaniu tam mężczyzny o podobnych doświadczeniach do mnie i spotykaniu się z nim. Co można w tej sytuacji zrobić ? Z jednej strony jestem zdecydowana na podjęcie takiego kroku, a z drugiej rodzina wyrzuci mnie z domu. To mała miejscowość, wszyscy siebie nawzajem znają, a oni nie przyjmują rozwiązywania konfliktów w ten sposób. Miewam wahania nastroju, robiłam specjalistyczne badania pomyślałam, że jest to związane z tarczycą, jednak to nie wykazało niczego niepokojącego.. W ciągu miesiąca bywa tak, że mam okresy typowo płaczące, nie mam energii do życia, a w innym tygodniu nastrój w miarę mi się poprawia. Przeprowadza się terapie małżeńskie, ale czy warto na nią przystąpić ? Ja cały czas wychodzę z inicjatywą wspólnego wyjścia chociaż razem na spacer, on nie ma w sobie spontaniczności.