Dzień dobry, Piszę do Państwa ponieważ chciałam prosić o opinię psychologa. Nie umiem zrozumieć

Dziękuję za opis aktualnej sytuacji. Zrozumienie zachowania rodziny, szczególnie w trudnych sytuacjach życiowych, może być niezwykle skomplikowane. Sytuacja, w której doświadczasz innych problemów może wpływać nie tylko na Twoje samopoczucie, ale także na interakcje w rodzinie. Uzyskanie wsparcia ze strony specjalisty, takiego jak psycholog, może okazać się pomocne. Psycholog może pomóc Ci określić oraz otwarcie komunikować Twoje potrzeby, zidentyfikować i zmienić mniej adaptacyjne wzorce myślenia, pomóc w radzeniu sobie ze stresem i lękiem oraz wspierać Cię w podejmowaniu decyzji dotyczących przyszłości zawodowej. Życzę powodzenia i siły :)

Dobry wieczór, w zapytaniu dzieli się Pani swoją trudnością i pewnym rodzajem niezgody na postępowanie członków rodziny. Rozumiem, że czuje się Pani w pewien sposób zaniedbana, a może nawet opuszczona w obliczu kryzysu, związanego z pracą i staraniem o własną niezależność.
Pytania, jakie przychodzą mi na myśl, to - jak w rodzinie komunikujecie Państwo swoje potrzeby? Czy wyraziła Pani wprost swoje zaniepokojenie, frustrację wobec braku zainteresowania swoją osobą? Jak jest u Państwa z wzajemną szczerością?
Pisze Pani również o tym, że bliscy są pochłonięci sprawami, które Pani uznaje za bardziej codzienne, mniej krytyczne. Zastanawiam się czy ma Pani przestrzeń również na to, by w relacji z bliskimi być dawcą wsparcia i słuchaczem.
Zdrowa relacja polega na wymianie. Czasem wiąże się z byciem osobą opowiadającą, a czasem z byciem tym, kto słucha.
Na pewno wartościowym w rozwiązaniu tej sytuacji, może być szczere wyrażenie potrzeb, ale też wyjście z gotowością do przyjęcia odczuć i potrzeb drugiej strony.
Gdyby potrzebowała Pani wsparcia w skontaktowaniu się ze swoimi przeżyciami, czy też w nawiązywaniu porozumienia z osobami bliskimi, może Pani rozważyć skorzystanie z konsultacji z terapeutą.
Pozdrawiam serdecznie, życząc wszystkiego, co potrzebne.

To, co opisujesz, jest bardzo bolesnym doświadczeniem emocjonalnym — czujesz się niezauważona i niezrozumiana przez bliskich w momencie, gdy najbardziej potrzebujesz wsparcia. Często takie zachowania rodziny wynikają nie ze złej woli, lecz z ograniczonej empatii, z lęku przed trudnymi tematami lub z mechanizmu obronnego — łatwiej im skupić się na drobnych problemach niż konfrontować się z czyimś cierpieniem. W wielu rodzinach funkcjonuje też przekonanie, że „dorosły powinien sobie poradzić”, co utrudnia otwartą rozmowę o trudnościach. Możliwe, że Twoi bliscy po prostu nie wiedzą, jak Ci pomóc, więc unikają kontaktu z Twoim bólem. Warto spróbować jasno wyrazić swoje potrzeby — np. powiedzieć: „Nie oczekuję rozwiązania, tylko chciałabym, żeby ktoś mnie wysłuchał”. Pomocne może być też ograniczenie oczekiwań wobec rodziny i poszukanie emocjonalnego wsparcia gdzie indziej — np. w terapii, grupach wsparcia lub wśród osób, które myślą podobnie do Ciebie. W nurcie ACT mówi się o akceptacji tego, na co nie mamy wpływu, i skupieniu energii na własnych wartościach — np. rozwoju, samodzielności, relacjach opartych na wzajemności. Twoje potrzeby są ważne i masz prawo oczekiwać zrozumienia — nawet jeśli nie możesz go teraz uzyskać od swojej rodziny.