Dzień dobry. Mam problem z córką. Otóż moja 13 letnia córka w ostatnim czasie zauważalnie unika sz

Dzień Dobry,
Odmowa chodzenia do szkoły może wynikać z przeróżnych przyczyn, np. zaburzeń lękowych (dziecko przejawia fobię społeczną i/lub napady paniki), problemów z zachowaniem, a także z następstw bycia ofiarą przemocy rówieśniczej. Warto także zadać sobie pytanie jak córka radzi sobie w sytuacjach wymagających sprawdzenia jej umiejętności (np. sprawdziany, odpowiedzi ustne). W takim wypadku, odmowa chodzenia do szkoły może być strategią unikową.
Proponuję przeprowadzić z córką szczerą rozmowę. Pani troska, bezpieczna atmosfera może spowodować, iż dziecko zechce podzielić się swoimi trudnościami i obawami.
Jeśli to nie przyniesie rezultatów, warto rozważyć konsultację psychologiczną.
Pozdrawiam serdecznie

Dzień dobry, dziękuję za podzielenie się swoim doświadczeniem.
Odmowa i niechęć chodzenia do szkoły, może być spowodowana wieloma przyczynami. W związku z tym, sądzę, że przede wszystkim dobrze byłoby dotrzeć do przyczyny.
Sądzę, że jeśli rozmowy z córką nie przyniosą odpowiedzi dlaczego tak się dzieje, to konsultacja psychologiczna może być pomocna.
Życzę wszystkiego dobrego :)

Dzień dobry, tak jak wspomnieli moi przedmówcy unikanie szkoły może być spowodowane różnymi czynnikami, zarówno wewnętrznymi jak i/ lub zewnętrznymi. Niewątpliwie pierwszym krokiem jest spokojna rozmowa z córką. Czasami jednak dorastający młody człowiek nie ma gotowości/odwagi, aby rozmawiać o sowich trudnościach z rodzicami, wówczas warto zaproponować spotkania z innym dorosłym, z którym w bezpiecznych warunkach będzie mogła porozmawiać o zaistniałej sytuacji i uzyskać wsparcie.

Dzień dobry. W wieku 13 lat unikanie szkoły bardzo często jest sygnałem, że coś córkę może przerastać (lęk przed rówieśnikami i oceną, cyberprzemoc, konflikt, doświadczenie wyśmiewania, przeciążenie, czasem bóle brzucha czy głowy związane ze stresem z ocenami), a nie „lenistwo”. Dobrym początkiem będzie spokojna rozmowa bez presji: „Co w szkole jest teraz dla Ciebie najtrudniejsze? Kiedy bywa najgorzej i co choć trochę pomaga?”. Równolegle warto skontaktować się ze szkołą - wychowawcą, pedagogiem/psychologiem - by poszukać przyczyn i ustalić plan powrotu małymi krokami (wsparcie specjality, rozmowy na godzinie wychowawczej).
Tak, umówienie stacjonarnej konsultacji u psychologa dziecięcego/psychoterapeuty to dobry pomysł, jeśli dochodzą do tego dolegliwości somatyczne (np. mówienie o bólach głowy, brzucha, zmęczeniu), proszę też rozważyć wizytę u pediatry, żeby wykluczyć medyczne tło.
Na czas, gdy zostaje w domu, dobrze, by miała dorosłego w zasięgu (ktoś, kto zajrzy lub zadzwoni), bo poczucie osamotnienia potrafi nasilać lęk.
Pana/Pani uważność już teraz jest dla córki bardzo ważną ochroną - to dobry moment, by dać jej poczuć, że nie jest z tym sama. Pozdrawiam serdecznie, Monika Bała.