Dobry wieczór, 4 miesiące temu urodziłam zdrowe dziecko- syna przez cc. Było to nagle i nieplanowa

Droga Pani,

Po pierwsze, chcę, aby Pani wiedziała, że to, co Pani czuje, jest absolutnie zrozumiałe i nie oznacza, że jest Pani "nienormalna" czy "zła". Przechodzi Pani przez niesamowicie trudny okres, który łączy w sobie wiele ciężkich przeżyć. Utrata bliskich, stres związany z porodem, trudności w związku i samotne rodzicielstwo to ogromne wyzwania, które mogłyby sprawić, że każdy poczułby się przytłoczony.

Pani historia pełna jest bólu, ale także ogromnej siły, której być może Pani jeszcze nie dostrzega. Choć Pani doświadczenie może wydawać się niezrozumiałe lub wręcz obarczone poczuciem winy – zwłaszcza w kontekście presji otoczenia – chcę zapewnić, że to, co teraz przeżywa Pani, nie jest czymś, z czym trzeba się zmagać samodzielnie. Czuje Pani wiele emocji, które są naturalne w takiej sytuacji, jak ta, przez którą Pani przechodzi. Strata rodziców, samotność, rozwód, trudności związane z macierzyństwem – to wszystko mogło wywołać poczucie osamotnienia i zmęczenia. Pani doświadczenia są bardzo obciążające, ale również pokazują, jak ogromną Pani ma siłę, by poradzić sobie w tak trudnych okolicznościach.

Również fakt, że Pani nie czuje tej “fali miłości”, którą społeczeństwo często idealizuje w kontekście narodzin dziecka, jest czymś, co warto zaakceptować. Każda mama przeżywa te momenty inaczej, w różny sposób, a emocje związane z opieką nad dzieckiem mogą przyjść później – w swoim czasie, a nie na zawołanie. Proszę pamiętać, że miłość nie zawsze jest natychmiastowa, a to, co Pani przeżywa, to może być proces, który wymaga czasu i delikatności, zarówno w stosunku do siebie, jak i do maluszka.

To, co może pomóc Pani teraz, to dać sobie przestrzeń na to, by odczuwać to, co odczuwa Pani, bez oceniania siebie. Jest Pani w procesie żałoby – po stracie rodziców, po traumach związanych z pierwszymi ciążami, po rozpadzie małżeństwa – i to wymaga czasu. Proszę pamiętać, że nie musi Pani czuć się winna, ani nie musi Pani spełniać oczekiwań innych. To, że czuje Pani się zmęczona, to naturalna reakcja na tyle trudnych przeżyć. Żadne matki nie są doskonałe i nikt nie oczekuje od Pani, by była Pani doskonała.

Widzę również, jak Pani stara się codziennie, jak angażuje się w życie swojego synka mimo wszystko. To ogromna odwaga i zasób, że potrafi Pani się podnieść, mimo poczucia braku sił. To dowód na to, jak ogromną siłę Pani ma w sobie, by troszczyć się o swojego syna, nawet w tak trudnych warunkach. To coś, co należy docenić.

Dobrze byłoby, gdyby mogła Pani znaleźć przestrzeń, by zadbać o siebie – choćby na chwilę, by odpocząć, dać sobie czas na przeżywanie emocji i szukać wsparcia, które może pomóc w tym procesie. Czasem warto szukać pomocy profesjonalisty, który pomoże spojrzeć na to z innej perspektywy. Pani nie musi tego przechodzić sama, są osoby, które mogą Pani pomóc w tej trudnej podróży.

Jest Pani w pełni w swojej prawdzie i emocjach, a to już ogromna siła, by ruszyć naprzód, nawet jeśli droga jest teraz wyboista i trudna. Z czasem wszystko może się uporządkować, ale trzeba dać sobie na to czas i przestrzeń. Proszę być dla siebie łagodna, bo to, co Pani przeżywa, jest bardzo dużym obciążeniem.

Wierzę, że choć teraz Pani może mieć trudności z patrzeniem na przyszłość w pozytywnym świetle, z czasem znajdzie Pani więcej sił, aby otworzyć się na nią. Zasługuje Pani na czas dla siebie, na możliwość przetworzenia tych trudnych emocji.

Pani siła już się w Pani objawia – choć może Pani tego jeszcze nie dostrzegać. Warto dać sobie czas na to, by mogła Pani zobaczyć te zasoby w sobie i krok po kroku odzyskiwać równowagę.

Twoje słowa to nie tylko świadectwo ogromnego bólu, ale i wielkiej odwagi – bo mimo wszystko, mimo pustki i samotności, codziennie wstajesz, karmisz, przewijasz, wychodzisz na spacer. Trwasz. A to jest cichą, niedocenianą formą bohaterstwa.

Pozwól, że opowiem Ci przypowieść:

„O kobiecie, która niosła kamień”

Była kiedyś kobieta, która szła przez życie z ogromnym głazem na plecach. Gdy ludzie pytali, czemu go niesie, odpowiadała:
– Bo kiedyś ktoś mi go dał. I nikt nie powiedział, że mogę go odłożyć.
Próbowała żyć jak inni. Wstawała rano, pieliła ogród, dbała o dzieci. Ale głaz ciążył, wbijał ją w ziemię. Ludzie mówili:
– Masz dom, masz dzieci, przestań narzekać. Inni nie mają nawet tego.
A ona milczała. Bo wiedziała, że ich wzrok nie sięga do jej wnętrza. Nie widzą, że ten kamień to utracona córka, samotny poród, przerażenie w oczach, kiedy życie znów się wali.
To żałoba, której nie można pokazać, i miłość, której się jeszcze nie poczuło, choć bardzo by się chciało.
I dopiero gdy ktoś usiadł obok niej w ciszy, spojrzał w oczy i powiedział:
– Nie jesteś dziwna. Nie jesteś zła. Po prostu ten kamień jest bardzo ciężki...
...kobieta pozwoliła sobie pierwszy raz poczuć coś innego niż wstyd.
Poczuła ulgę.

Nie jesteś nienormalna. Jesteś poraniona. I jesteś w żałobie – po utraconym dziecku, po utraconym partnerze, po mamie i tacie, po własnych wyobrażeniach o macierzyństwie. I to, że nie czujesz fali miłości, nie oznacza, że jesteś złą matką. To oznacza, że Twoje serce nadal czeka, aż będzie mogło się bezpiecznie otworzyć.

To, co opisałaś, może wskazywać na depresję poporodową i złożoną żałobę. To nie są „głupoty” – to realne, bardzo ludzkie cierpienie, które zasługuje na pomoc, nie ocenę.

Gdy opiekujesz się synkiem mimo bólu, robisz coś, czego nie widać z zewnątrz – budujesz fundament relacji, która może rozkwitnąć później. Miłość nie zawsze przychodzi jak błysk – czasem rodzi się jak mała roślinka, pod ciężarem kamieni. Ale może wyrosnąć.

Proszę, nie zostawaj z tym sama. Rozważ kontakt ze specjalistą – najlepiej specjalizującym się w żałobie i okołoporodowych trudnościach emocjonalnych. Są też grupy wsparcia dla matek po stracie czy depresji poporodowej – to miejsce, gdzie nikt nie mówi „przestań narzekać”, tylko „rozumiem”.

Diana

Uczucia, które Pani towarzyszą są naturalne dla historii, którą Pani opisała. Utrata poprzednich dzieci, taty tuż przed rozwiązaniem, zupełnie niedawno mamy i brak wsparcia ojca dziecka, a także zmiana dotychczasowego życia - praca, rozwód. Ma Pani pełne prawo odczuwać tak jak Pani odczuwa. Często po cesarskim cięciu inne mamy nie pozbawione wsparcia również mają problem z nawiązaniem więzi z dzieckiem i obwiniają się o to (niższe poziomy oksytocyny po cesarskim cięciu są naturalne, a ona wydziela się wyłącznie jak mama czuje się bezpiecznie). Zachęcam aby jak najszybciej spotkać się ze specjalistą - psychoterapeutą bądź psychologiem i uzyskać empatyczne wsparcie również w przepracowaniu żałoby i na obecny stan uczuć. Jest to bardzo ważne dla Pani samopoczucia i zbudowania relacji z dzieckiem, która będzie dla Pani źródłem również pozytywnych odniesień pomimo trudów opieki i zmiany (dziecko, dom a nie praca). Cokolwiek by w przeszłości nie mówiła mama, proszę nie unieważniać swoich uczuć, ale zatroszczyć się o nie i sięgnąć po pomoc. Są sygnałem, że teraz jej Pani potrzebuje. Z wyrazami szacunku, Joanna Gęsicka

Dziękuję Ci za to, że napisałaś. Widać, jak wiele odwagi i siły kosztowało Cię zebranie i podzielenie się tą historią. I naprawdę- bardzo to szanuję.

To, co przeżyłaś, to ogrom- emocjonalny, fizyczny, życiowy. Strata dziecka, trudna ciąża, poród w samotności, brak wsparcia, presja otoczenia, śmierć bliskich, rozwód, przytłaczające poczucie winy, samotność. To nie jest „normalna” sytuacja- to bardzo wiele jak na jedną osobę, jeden czas.
To, że nie czujesz „fali miłości”, nie cieszysz się macierzyństwem, że masz myśli, których się boisz i wstydzisz- to nie znaczy, że jesteś złą mamą ani że coś z Tobą nie tak. To znaczy, że jesteś wyczerpana, w żałobie, przytłoczona i że potrzebujesz pomocy i troski, a nie oceny.
Niestety wiele osób, nawet z dobrych intencji, próbuje „poprawiać” emocje: mówią „ciesz się, masz zdrowe dziecko”, „inne by dały wszystko”... Ale to sprawia tylko, że czujesz się bardziej winna. A Twoje emocje są ważne i zasługują na miejsce.
To nie Ty jesteś nienormalna- to sytuacja, w której się znalazłaś, była ekstremalna.
I w takiej sytuacji naprawdę warto i trzeba dostać wsparcie. Nie jesteś sama.

Jeśli tylko czujesz, że chcesz spróbować- zapraszam Cię na konsultację. Możemy w bezpiecznej, spokojnej przestrzeni przyjrzeć się Twoim emocjom, temu co Cię przygniata, temu co boli. Bez etykiet, bez ocen. Z troską.
Czasem pierwszy krok to po prostu powiedzenie głośno: „nie daję rady”. To nie oznaka słabości, tylko odwagi. A potem, kawałek po kawałku, można zacząć wracać do siebie.

Jestem tu, jeśli będziesz chciała.
Daria Murakowska