mgr Piotr Ratajczak

Witam serdecznie.
Od prawie roku spotykam się z dużo młodszym od siebie mężczyzną.
Mieliśmy już swoje wzloty i upadki. Przez moje poprzednie doświadczenie zdrady (prawie 10 lat związku) doświadczyłam traumy nad którą pracuję. Niestety nie opuszcza mnie myśl że to się znów powtórzy, częściowo przez „podejrzane zachowania” obecnego partnera. Kilka razy zaobserwowałam zachowania partnera które wzbudziły moje podejrzenia ( częste wyszukiwanie innych kobiet i tylko kobiet na portalach społecznościowych, komentowanie itp) za każdym razem kiedy o to pytam mówi że nie pamięta dlaczego akurat tą konkretną osobę sprawdzał, że chciał zobaczyć co nowego się u niej dzieje albo że samo się wyświetliło, chociaż wiem że było to celowe szukanie danej osoby. Są to osoby które zna z widzenia lub gdzieś tam kiedyś przewinęły się w jego życiu. Ciagle powtarza że jestem dla niego najważniejsza ale nigdy nie potrafi odpowiedzieć na moje pytanie dlaczego akurat interesuje się „co u nich słychać” przecież są to osoby które jak twierdzi nie są dla niego ważne. Nie potrafię rozróżnić czy to nadal mój strach przed kolejnym rozczarowaniem czy to już powód do zastanowienia się czy partner ma w stosunku do mnie szczere zamiary?

Chciałabym, aby ktoś innym okiem spojrzał i napisał co myśli. Jestem obecnie w trudnym momencie mojego życia. Odeszłam od męża, który latami znęcał się nade mną. Mieszkam z 5-letnią córka sama w dużym mieście. Nie mam tu rodziny. Jestem osobą, której bardzo ciężko prosić o pomoc. Uczę się tego dlatego, że tej pomocy zwyczajnie czasami potrzebuje, gdy córka jest chora albo gdy mam jakieś sprawy do załatwienia. Nie nadużywam tej pomocy. Nie spotykam się z koleżankami, nie wychodzę do kina- proszę o pomoc gdy naprawdę potrzebuje. Nie ukrywam, że już mi trochę to ciąży, że chętnie bym spotkała się ze znajomymi, chętnie bym wyszła gdzieś sama. Nie chcę jednak obciążać osób, które mi od czasu do czasu pomagają. Mam długoletnią przyjaciółkę, która mieszka 25 km od nas. Jest signielką. Wiadomo, nigdy nie wymagam, aby ktoś rezygnował ze swoich planów aby mi pomóc. Jakiś czas temu umówiłam się z moją przyjaciółką, że przypilnuje moją córeczkę. W ostatniej chwili odmówiła tłumacząc, że ma awarie auta. Ok- zdarza się. Nie rozmyślałam o tym wtedy. Jednak okazało się całkiem przypadkowo, że w tym czasie pożyczyła auto firmowe, aby być mobilną i w sobotę tym autem była w moim mieście. Poczułam żal. Rzadko kiedy ją o coś proszę, praktycznie w ogóle. Zaczęłam rozmyślać, że gdyby ona była w mojej sytuacji, powiedziałabym- Słuchaj, zajmę się Twoją córką w sobotę idź do kina, przejdź się gdzieś, zrób sobie spokojnie zakupy, złap oddech. Czeka mnie ciężka rozprawa rozwodowa, moja przyjaciółka niestety nie zgodziła się być świadkiem- wiem, ma prawo- nie nalegałam na to. Jednak teraz jak rozmyślam o naszej relacji to czuje jakiś żal. Często jest w moim mieście, ani raz nie zapytała - Chcesz sobie wyjść spokojnie na zakupy? Nie wiem czy te moje odczucia są zasadne.