mgr Maciej Rutkowski

Mam pytanie dotyczace zwiazkow. Pewna nie jestem na 100%, ale wydaje mi sie, ze nie mam zaburzen typu borderline, jednak moje przywiazanie do poprzednich partnerow bylo klasycznie lękowe (wg bloga psychologicznego, ktory przeczytalam i z duzym prawdopodobienstwem rozpoznalam u siebie ten typ). Moj pierwszy partner byl toksyczny i po okresie pieknej milosci, zaczal przyciagac mnie i odpychac, ja wyczekiwalam na telefon, kontakt, w koncu zerwalam, bo nie wytrzymalam tej hustawki. Po roku spotkalam nastepnego, ktorego pokochalam. Traktowal mnie o wiele lepiej, ale moim zdaniem mial przywiazanie unikajace (z tego co wyczytalam na blogu), nie bardzo silne, ale to ja sie martwilam w tym zwiazku, balam sie go stracic, chcialam czestszych spotkan. Od ponad pol roku spotykam sie z kims, kto ma przywiazanie bezpieczne i ta relacja jest dla mnie trudna, bo nie czuje w niej tych "motylkow", "chemii", "emocji". Myslalam ze to niedopasowanie po prostu, ale po przeczytaniu tego artykulu zaczelam sie zastanawiac. Czy to mozliwe, ze te emocje generuje we mnie niedostepnosc partnera? Czekanie na telefon, niepewnosc, a pozniej euforia? Ten partner nie daje mi takich powodow, nie martwie sie o niego, nie jestem zazdrosna, czuje sie bezpiecznie i zachowuje normalnie, ale boje sie, ze to dlatego, ze nie pociaga mnie tak jak tamci i mi na nim mniej zalezy dlatego. Bo przeciez sa tez te teorie biologiczne, bazujace na feromonach, podobnych/roznych genotypach, ktore mowia ze na tej podstawie dobieramy odpowiedniego partnera jako potencjalnego ojca naszych dzieci. Juz nie wiem, w co mam wierzyc. Czasami zastanawialam sie, czy gdyby obecny partner od poczatku byl mniej dostepny, bardziej unikajacy, to czy nie czulabym sie bardziej zaangazowana "goniac" go. Wiem, ze mi na nim zalezy, bo gdy wyobrazam sobie, ze odchodzi, jest mi strasznie przykro. Jednak ten zwiazek jest bez hustawek emocji, fajerwerkow. Boje sie, ze jesli bym zostawila obecnego partnera, to bym zalowala, bo weszlabym w zwiazek z kims, o kogo bym znow sie musiala bac (gdzie idzie i z kim, gdy mi nie odpisuje; czemu nie chce sie spotkac mimo ze nie widzielismy sie ponad tydzien; czemu jest chlodny) i potrzebowalabym wywolywac klotnie, zeby zmusic go do okazania glebszych emocji w stosunku do mnie. Nie potrafie rozpoznac teraz, czy ta mniejsza chemia i emocje to wynik tego, ze partner jest nieodpowiedni pod wzgledem seksualnym, czy dlatego, ze nie jest unikajacy i odczuwam po raz pierwszy zupelnie cos innego. Czy ktos umialby mi dac jakies wskazowki? Oczywiscie wiem, ze wizyta u psychologa jest konieczna, co mam w planach, dlatego tej rady nie oczekuje. Z gory dziekuje.

PS. nie mam zadnych traum z dziecinstwa i nie pochodze z domu, w ktorym poswiecano mi malo uwagi, nie wiem czemu wiec mam styl przywiazania lekowy. Byc moze jestem wrazliwa, kojarze milosc z cierpieniem (lata nastoletnie, ksiazki i niespelnione uczucia do kolegow z klasy) lub z winy pierwszego, toksycznego zwiazku.

Mam 26 lat. Od dwóch miesięcy jestem w pierwszym związku. Chłopak unika jak ognia tematu seksu (niedoświadczony równolatek). Nie uprawialiśmy go. Tylko w tym temacie jest dla mnie surowy.
Jego wypowiedzi w tym temacie doprowadziły mnie do płaczu. Mówi:
"To nie jest najważniejsze"
"To twój problem. Nie jestem ci nic winien."
"Ile razy można drążyć ten temat"
Mój pierwszy raz był z kimś innym w czerwcu 2019. Wciągnął mnie ten "sport". Nie podoba mi się jego podejście. Nie dam rady. Męczę się.
Chodzą mi po głowie myśli, żeby zerwać. Boję się jednak, że nikogo innego nie znajdę. I że on mnie uzna za seksualnego predatora.
Uważam, że jest w tym temacie okrutny.
Czy ze mną jest coś nie tak, że cierpię z tego powodu?? Czy ja jestem "zboczona"??