mgr Grzegorz Strojny

Dobry wieczór, mam 22 lata, mieszkam z rodzicami, nie pracuję i nie studiuję. Z powodu nerwicy i zbyt niskiej wiary w siebie i w swoje możliwości rzuciłam studia będąc na drugim roku. Długo nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić, zdecydowałam się na szkołę policealną, ale obawiam się, że nie będę w stanie pracować w wybranym przez siebie zawodzie (higienistka stomatologiczna). Jestem osobą nieśmiałą, w większej grupie zamykam się w sobie. Jestem również bardzo zestresowana - denerwuję się przed każdym wyjściem z domu, zazwyczaj kończy się to czerwienieniem twarzy i pójściem do toalety, ponieważ moje jelita tak reagują na każdy stres :-( Problem zaczął się w pierwszej klasie liceum, po przebytej grypie żołądkowej. Teraz nie potrafię normalnie funkcjonować :-( Boję się iść do pracy, ponieważ wiem, że przed każdym wyjściem będę musiała spędzić X czasu w WC, nie wyobrażam sobie w czasie pracy jako higienistka co 5 minut przepraszać pacjenta i wychodzić do WC :-( Oprócz tego ojciec nadużywa alkoholu - jest pijakiem, który pod wpływem ubliża mojej mamie oraz mi. Wiele razy słyszałam, że nic nie osiągnę, że nic nie potrafię, że prawdopodobnie maturę również podrobiłam. Każdy mój pomysł jest źle oceniany przez ojca, ostatnio się dowiedział, że będę robić morfologię, od razu pytania - po co i dlaczego, a po wytłumaczeniu od razu usłyszałam, że to moja wina (ostatnio bardzo dużo wypada mi włosów, są w złej kondycji i muszę je myć codziennie, ograniczam ich suszenie do minimum) - chciałam po prostu sprawdzić, czy nie brakuje mi żadnych witamin bo mało jem warzyw i owoców. Miewam stany depresyjne - brak chęci do życia, wmawiam sobie, że jestem beznadziejna, że po co właściwie żyje i gdybym mogła to oddałabym swoje życie komuś, kto potrafiłby je dobrze wykorzystać. Dostałam hydroksyzynę, ale nie pomaga - w dzień jak wezmę to nie mogę normalnie funkcjonować, bo od razu zamykają mi się oczy. Jestem bardzo zdenerwowana kiedy zostaje sama z ojcem w domu. Wtedy mam najwięcej złych myśli - boję się, że któregoś dnia nie wytrzymam tych obelg i zabije ojca i tym samym zniszczę sobie do końca życie. Próbowałam się utopić, ale nie wiem czy byłabym do końca zdolna to zrobić i po zanurzeniu się od razu zrezygnowałam. Potrzebuję pomocy, chcę się uwolnić z tego domu, być samodzielną, boję się dorosłości, boję się samej siebie, nie mam żadnego poczucia własnej wartości, nie wiem jak rozpocząć dorosłe życie, jak uwierzyć w siebie, jak pokonać stres i swoje własne jelita, żeby wyjść do ludzi nie rozglądając się za toaletą, jak się spełniać zawodowo, jak nie przenosić całej swojej złości na związek z chłopakiem. Chcę żyć w spokoju :-( Boję się iść do psychologa, bo mam wrażenie, że ludzie mają większe problemy, że ja swój wyolbrzymiam i że próbuję po prostu zwrócić na siebie uwagę. Mam dość zakładania maski, że niby wszystko jest okej. Nie stać mnie na prywatnego psychologa, czy ten na NFZ również zechce mnie wysłuchać i mi pomóc? Jest tyle rzeczy, które chciałabym napisać... :-(