Mgr

Ewelina Konkolewska-Szczypek

3 miesiące temu urodzilam zdrowe, bardzo niechciane drugie dziecko. Cała ciąża choć bezproblemowa okupiona była płaczem i prośbami do męża na zgodę oddania do adopcji. To nie był czas na dziecko, ( choroba mamy, póżniej jej śmierć) poza tym warunki mamy średnie, starsze córka też wymaga uwagi a ja marzyłam by wrócić do aktywności zawodowej. Po narodzinach córki nic się nie zmieniło, nienawidze jej, chciałabym by umarła i wyzwoliła mnie z tego więzienia, którym stał się mój dom. Mąż uważa, że mam depresje poporodową. Ale czy aby a pewno? w końcu nie chciałam tego dziecka jeszcze w ciąży. Czy naprawdę ze mną jest coś nie tak dlatego, że nie chcę żyć wyłącznie jako matka i gospodyni domowa ( nie cierpie obowiązków domowych) chcę się realizować również zawodowo. Proszę o opinie czy to faktycznie może być depresja ?

Mam to bardzo ogromny problem życiowym lub jest chory nie wiem samemu przez to że sam sobie diagnozy nie wydam ale może ktoś mi pomoże w tym gdzie się z tym problemem udać?Nie lubię tego publicznie okazywać mojej choroby ale może mi coś w tym po może oczywiście nie patrząc na moje błędy które robię w pisaniu słów.Pierwsze co zaczęło się to tak.Mama rozwiodła się i poznała nowego mężczyznę ale miał on 2 dzieci ona nie bardzo za nimi jest ale ja toleruje ich jak moje rodzone rodzeństwo a czasami mam że lepiej dogaduje się niż z własną rodzoną siostrą.Tata jest bardzo spokojnym człowiekiem którego znam żadnej osobie krzywdy nie zrobi.Raz miałem taką sytuację że mama zaczęła się kłócić z tatą i nawet biła się z nim ale tata nie chciał wcale tego on się od tego wszystkiego oddalał żeby żadnej krzywdy nie zrobił zauważcie że ja bardziej Kocham ojczyma niż własną matkę może że ona tą całą atmosferę robi nie wiem.W dodatku Kłócę się z nią bardzo często nie chce mi się nawet jej pomagać a z tatą w cale odpowiadam spokojnie rozmawiam czy samemu podejdę do niego i za pytam się czy mam mu pomóc w czymś a nawet tata przychodzi do mnie żeby coś dla niego zrobić.Z mamą mam cały czas zgrzyty z siostrą rodzoną też mam odczuwam ale od czasu do czasu mają chamskie odzywki ja tak samo ale jak ktoś mnie zdenerwuje a tak jestem zamknięty w sobie odreagowuje to czasami w domu lub w pracy.Zamknięty jestem nie umiem poszukać sobie drugiej połówki dla siebie i też nie umiem sobie poszukać przyjaciół nie wiem dla czego.Zauważyłem jeszcze coś u siebie jeśli mama przychodzi do mnie i mówi mi o jedzeniu na przykład o godz.10 cytuje" stawaj z tego łóżka i coś zjeść a nie gnijesz zobacz jak ty wyglądasz" a ja dopiero ruszam się z łóżka o koło godz12 .Jestem facetem od paru nastu lat walczę z moją wagą i wstydzę się jej i to bardzo nie jeżdżę w lato już nad kąpieliska czy baseny to się zdarzyło już 3ci rok.Moja waga jest bardzo straszna w takim wieku ważę może z 55kg a wzrost mam 186cm z jedzeniem mam różnie czasami przez cały dzień tylko obiad zjem a czasami że tylko śniadanie na cały dzień nawet nie czuje głodu a czasami zjem dużo jestem taki szczupły że widać u mnie wszystkie żebra masakra.Co takiego jeszcze zauważyłem u siebie cały czas zmęczenie,wypadanie włosów i to dużo bolą mnie stawy tak mi się wydaje że to staw,dużo się zamartwiam zauważyłem nie wiem czy mi się uda w życiu być samemu. Nie wiem do kogo mam się z tym zgłosić lub co zrobić?