mgr Elżbieta Ciołek-Żelechowska

Dzień dobry. Oczywiście, jeśli pojawiły się u Pana stany okołodepresyjne, to polecam udanie się do psychiatry w celu uzyskania dokładnej diagnozy. Jeśli okaże się, że cierpi Pan na depresję lub nastój Pana jest bardzo obniżony i grozi to zachorowaniem na depresję, to leki pomogą wyrównać poziom emocji. Możliwe są też trudności w zaadaptowaniu się Pana w nowej sytuacji. Mimo, że od rozstania upłynęło już 2,5 roku, stan ten może trwać nadal. Konieczne jest jednak kontynuowanie terapii, która przez leki będzie wspierana. To przynieść może pozytywny efekt. Przeżywa Pan żałobę po stracie, bo rozstanie jest stratą i konieczne jest przeżycie swoistego rodzaju żałoby. Warto jest jeszcze, jak sądzę, wprowadzić do pracy nad żałobą, równolegle pracę nad jakością Pana życia. Próba zrozumienia co i ewentualnie, dlaczego się wydarzyło, pomoże Panu lepiej zrozumieć samego siebie, własne reakcje nie tylko na fakt rozstania, ale też zrozumieć rodzaj więzi pomiędzy Panem, a bliskimi w Pana życiu osobami. Pomoże to poznać jakość relacji, jakie nawiązuje Pan w różnych, nie tylko intymnych, dziedzinach życia. Terapia wspierana przez leki pomóc może odnaleźć się Panu w nowej sytuacji. Pozdrawiam.

Z Pana relacji jasno widać, że bardzo zależy Panu na partnerce. Całą uwagę skupia Pan na niej i jej samopoczuciu. Odniosłam wrażenie, czytając Pan opowieść, że czym więcej się Pan stara, tym mniej przez partnerkę jest przyjmowane. I to eskaluje. Mam poczucie, że problemy Pana partnerki "zagarniają" coraz więcej Pańskiej przestrzeni emocjonalnej. Domyślam się, że poświęca Pan im coraz więcej myśli. Sadzę, że trzeba to próbować trochę powstrzymać. Nie sugeruję, aby przestał Pan myśleć o tym, jak pomóc partnerce. Przekonana jestem jednak, że jeśli nie zacznie Pan trochę bardziej skupiać się na sobie, i chronić siebie, to eskalacja tego co jest teraz spowodować może efekt niezadowalający i dla Pana i dla partnerki. Czy mylę się domyślając się coraz większego Pana przygnębienia sytuacją ? Proszę zadbać o swój komfort psychiczny. Oczywiście starać się pomóc, znajdować rozwiązania, ale nie za wszelką cenę i zawsze z wyraźnym komunikatem, że decyzja, a przede wszystkim jej życie, należy do niej i ona jest za nie odpowiedzialna, nie Pan. Wspieranie jest czymś innym niż życie czyimś życiem. Aby móc dbać o inną osobę, trzeba zadbać przede wszystkim o siebie. Sugeruję dać do zrozumienia partnerce, że jest Pan sytuacją zmęczony i oczekuje Pan podjęcia przez nią decyzji dot. pracy nad zmianą. Proszę ponownie zaproponować wspólną wizytę u psychologa i zadeklarować, że cały czas będzie Pan przy partnerce. Partnerka Pana odmawia przyjęcia wszelkich rozwiązań, ponieważ nie ponosi żadnej z tego tytułu odpowiedzialności. Wie, że może odmówić, bo Pan ( lub inni wraz z Panem) znajdą inne rozwiązanie i ona może całą uwagę wszystkich skupiać na sobie. Pana partnerka musi zacząć podejmować decyzje i zacząć zdawać sobie sprawę z konsekwencji ich podejmowania. Jedyną drogą do tego jest terapia, być może na początek wspólna. Może to pomóc Pana partnerce oswoić się z atmosferą gabinetu, nabrać zaufania do psychologa czy terapeuty. a z czasem rozpocząć terapię indywidualną. Wiem, że to co proponuję nie będzie łatwe, ponieważ w Panu jest już, prawdopodobnie, dużo lęku. Korzystne byłoby przygotowanie siebie samego do ewentualnej zmiany w Pana podejściu do partnerki. Może Pan skorzystać z konsultacji psychologicznych, przygotowujących Pana do tego. Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia. Elżbieta Ciołek-Żelechowska