mgr Adela Szemczak

Dzień dobry. Proszę o porade. Od kilku dobrych lat spotykam się z chłopakiem. Ja mam teraz 30 lat on 35.Na początku było jakieś zauroczenie ale po jakimś czasie stwierdziłam że to nie to i musimy się rozstać. Powiedziałam mu, że go nie kocham ale jest super osoba i jak chce to możemy mieć dalej ze sobą kontakt i się spotykać. On powiedział że dobrze, że mu o tym mówię ale po jakimś czasie było tak że się bardzo często spotykaliśmy tak jakbyśmy byli razem ale jednak nie byliśmy. Po jakimś czasie widywalismy się rzadziej z powodu pracy w innych miastach i wtedy on chciał to skończyć ale ja nie chciałam żeby mnie zostawiał. I to się tak ciągłego, spotykaliśmy się później prawie codziennie, w weekendy rzadziej ale cały czas miałam z tyłu głowy że ja go nie kocham. Ciągle miałam wyrzuty sumienia, ze marnuje mu czas. Zabieram szanse na poznanie kogoś innego ale nie wyobrażałam sobie że mogłabym go zostawić. To strasznie samolubne ale myślałam że bez niego sobie nie poradzę.Może to już było jakies uzależnienie czy przyzwyczajenie. Nie lubiłam jak mówił o wspólnych planach, o wspólnych wyjazdach bo dla mnie to znaczyło, że to już jest jakaś poważna relacja a ja chyba tego nie chciałam. Dobrze mi było tak jak było ale ile można trwać w takim nie wiadomo czym a czas leci. Przez cały ten okres bardzo mi pomagał we wszystkim. Przez ostatnie kilka miesięcy strasznie źle się czułam psychicznie. Nie wiem czy to jakaś depresja ale wszystkiego miałam dosyć. Nic mnie nie interesowało, nic mi się nie chciało robić. Ciągle na wszystko narzekałam. Miałam wrażenie że wszystko nie ma sensu, ze ja się do niczego nie nadaje, że jestem beznadziejna.Nie chciało mi się z nim o niczym rozmawiać, często się denerwowałam z byle powodu albo obrażałam tak naprawdę o nic. Myślę że próbował mi pomoc ale czułam się jakbym była sama. Mialam juz wrażenie, że jest mi obojętny, że lepiej by było jakby ta relacja się skończyła. Często byłam dla niego nie mila i źle go traktowałam. Nie zastanawiam się nad tym jak on może się czuć.W końcu się pokłóciliśmy przed wspólnym wyjazdem. Ja powiedziałam że mi się nie chce jechac i ciągnie mnie na siłę. Wcale tak nie myślałam, powiedziałam tak tylko w złości. Denerwowało mnie to, że jest taki zadowolony a ja w środku tak strasznie źle się czuje.Wiedziałam jak bardzo chciał ze mną jechać. Ja też chciałam ale dla mnie to znowu znaczyło że jesteśmy razem a ja chyba tego nigdy nie chciałam może dlatego tak głupio zareagowałam. To w końcu tylko krótkie wakacje a nie jakieś nie wiadomo co. Teraz on mnie zostawił i wcale się nie dziwnie. Tylko mam straszne wyrzuty sumienia że tak to się skończyło. Czuje się jakbym mu zmarnowała życie. Minął już miesiąc a ja dalej czuje się tragicznie. Nie potrafię sobie z tym wszystkim poradzić. Żałuję że nawet nie spróbowałam być z nim naprawdę razem ciągle miałam jakaś blokadę, bo myślałam że przecież i tak z tego nic nie będzie, wiec nie chcilam bardziej się w to angażować i żyliśmy w takim nie wiadomo czym. Teraz widzę jak bardzo źle się czasami zachowywałam, nie wiem jak mogłam wczesniej tego nie zauważać. Ciągle się zastanawiam czy ja go kocham i chce wspólnej przyszłości czy nie. Czy to tylko przyzwyczajenie i wygoda bo ktoś zawsze był. Wcześniej się dobrze dogadywalismy, dobrze nam się spędzalo razem czas, bardzo lubiłam jego towarzystwo.Teraz czuje jak bardzo mi go brakuje, nie doceniałam tego co miałam. Nie wiem co mam robić, nie mogę przestać o tym wszystkim myśleć. Nie potrafię zrozumieć siebie .Wcześniej sama myślałam o rozstaniu a jak mnie zostawił to strasznie za nim tęsknię.Chciałabym spróbować jeszcze raz tylko nie wiem czy jest sens jak sama do konca nie wiem czego chce. Mysle, że on już na pewno nie będzie chciał tego naprawiać. Boję się ze przeze mnie już nikogo nie pozna i będzie zawsze sam. Powiedział, że on chce założyć rodzinę, a ja tego nie chce więc to bez sensu. Problem w tym że sama nie wiem czego chce. Nigdy o tym tak poważnie nie rozmawialiśmy. Często miałam w głowie myśli, że tylko zabieram mu czas i w końcu mnie zostawi i będzie miał pretensje, że tyle życia mu zmarnowałam. Mam też takie myśli ze ja nie mogę być szczęśliwa dopóki on nie będzie, że na to nie zasługuje po tym co mu zrobiłam. Wiedziałam, że bardzo mu na mnie zależy. Ciągle płacze i nie potrafię siebie zrozumieć, mam ogromne wyrzuty sumienia. Czuje się jak najgorsza osoba na świecie. Nawet jakbyśmy się mieli rozstać to żałuję, że nie wykorzystałam z nim tego czasu lepiej.Bardzo bym chciała chociaż go za wszystko przeprosić.

Mamy problem z mężem. Za każdym razem gdy potrzebuje powiedzieć mu o moim problemie, uczuciach, obawach on się denerwuje bo jak twierdzi „nie może znaleźć rozwiązania dla mnie” (typowo męskie zachowanie). Gdy tłumaczę po raz 100 że potrzebuję żeby mnie wysłuchał to on wtedy się odpala i zawsze używa stwierdzenia (ironicznie): no tak jestem beznadziejny, widzisz jak masz przerąbane itp. Czy to nie jest tak jakby przerzucenie na mnie winy, odpowiedzialności żebym ja się gorzej poczuła? Po tym wogóle nie mam ochoty mu o niczym mówić bo zawsze niby obwini siebie ale to ja się czuje jeszcze gorzej. Cobyś za mechanizm, jak sobie z tym poradzić? Ja już psychicznie wysiadam bo nie mam żadnego wsparcia