Wojciech Zatorski

Dzień dobry, zastanawiam się czy to, z czym się zmagam to kwestia choroby czy też po prostu "niektórzy tak mają" i już, taki temperament że się nad sobą użalam, nie potrafię docenić i cieszyć się drobnymi sprawami w rutynie dnia codziennego... Chodzi mianowicie o poczucie, że zmagam się z każdym dniem, że każdy dzień to dla mnie wyzwanie, szczególnie rano i popołudniu. Często zastanawiam się i czuję, że to wszystko nie ma sensu, ciągła gonitwa, w kółko to samo, zmęczenie... budzę się i najchętniej zostałabym w łóżku ale że jestem obowiązkowa i odpowiedzialna to wstaję i udaję się do pracy. W niej czasem się nieco rozkręcam a czasem nie. Niby się realizuję, choć z ogromnym trudem i wysiłkiem to pomału rozwijam się zawodowo, a jednak czasem mam wrażenie że mimo robienia czegoś, o czym marzyłam, i tak każdy dzień to wyzwanie. Bywa że mam lepsze dni, wtedy czuję, że wszystko się ułoży, że będzie dobrze, mam więcej energii. Ale mam wrażenie, że takich dni jest malutko i coraz mniej. Czy taka już moja natura? Nie docenianie tego, co mam? Gdybym nie pracowała i faktycznie zaległa w łóżku, wszystko byłoby jasne - pewnie byłaby to depresja. Ale ja wstaję każdego dnia i realizuję obowiązki. Jest na to rada? Zaczynam tracić nadzieję bo jestem po psychoterapii... Biorę witaminę D od jakiegoś czasu...
Boję się mieć z tego powodu dzieci bo co jeśli nie poczuję sensu życia i "zarażę" je swoim wewnętrznym smutkiem? Mam 35 lat...

Witam Serdecznie, czy Pani prowadzi również terapie dla par?