W 2020 zaczęłam studia magisterskie, jednocześnie pracowałam jako specjalista ds. marketingu. Przed

Dzień dobry, rozumiem, że opisane objawy – poczucie wypalenia, niepokój, brak motywacji i trudność w odnalezieniu sensu w pracy – mogą świadczyć o znacznym przeciążeniu emocjonalnym i dezorientacji w wyborze drogi zawodowej. W takiej sytuacji warto najpierw zadbać o swoje zdrowie psychiczne i rozważyć ponowną konsultację z psychiatrą lub psychologiem, aby ocenić, czy intensyfikacja objawów nerwicy nie wymaga modyfikacji leczenia lub intensywniejszej terapii. Następnie wskazana może być rzetelna analiza ścieżki zawodowej w oparciu o własne zainteresowania i talenty. Połączenie profesjonalnego wsparcia (psychoterapii i ewentualnie farmakoterapii) z krokami prowadzącymi do odnalezienia bardziej pasującej Pani ścieżki kariery jest często kluczowe dla odzyskania równowagi. Warto też pracować nad wyznaczaniem własnych granic i asertywnością (np. w zakresie zgadzania się na dodatkowe obowiązki), wprowadzać krótkie przerwy regeneracyjne oraz w miarę możliwości ograniczać bodźce stresujące w pracy. Jeżeli objawy będą się utrzymywać lub nasilać, proszę nie zwlekać z sięgnięciem po wsparcie – zarówno psychologiczne, jak i doradcze – które pozwoli wypracować skuteczne sposoby radzenia sobie z obciążeniem emocjonalnym i wątpliwościami zawodowymi.

Dziękuję, że podzieliłaś się tym, co obecnie przeżywasz. Widzę, że masz za sobą wiele zmian – zarówno zawodowych, jak i osobistych – i że od dłuższego czasu próbujesz znaleźć swoją drogę, jednocześnie zmagając się z silnym przeciążeniem emocjonalnym i objawami nerwicy lękowej. To zrozumiałe, że czujesz się wyczerpana i zagubiona.
Co może się dziać?
* Przeciążenie i wypalenie – Twoje objawy (chroniczne zmęczenie, drażliwość, prokrastynacja, wycofanie społeczne, brak motywacji) wskazują na wyczerpanie psychiczne. Możliwe, że od dłuższego czasu funkcjonujesz na wysokim poziomie stresu, a organizm wysyła Ci sygnały, że potrzebuje odpoczynku i zmiany podejścia.
* Lęk przed podejmowaniem decyzji – zmienność ścieżek zawodowych może wynikać z niepewności, co do własnych potrzeb i pragnień. Wspominasz, że marketing nie jest Twoją pasją, ale wciąż do niego wracasz – być może dlatego, że daje Ci poczucie bezpieczeństwa.
* Nadmierna presja na odnalezienie "swojego powołania" – wiele osób czuje, że „powinny” mieć jasno określoną ścieżkę kariery, ale w rzeczywistości proces odnajdywania tego, co nam pasuje, jest długotrwały i nie zawsze musi prowadzić do jednej konkretnej odpowiedzi.
* Nerwica lękowa – niepokój, nadmierne analizowanie, kołatanie serca i unikanie interakcji mogą być objawami nasilonego lęku, który dodatkowo wpływa na Twoją motywację i poczucie kompetencji.
Wiele objawów jest zbieżna z wzorcami DDA, z którymi wychodzi się z dysfunkcyjnej rodziny, a ponieważ mogę przeanalizować tylko wycinek z Twojego opisu, uświadom sobie czy były takie aspekty w Twoim dzieciństwie, które mogą wpływać na Twoją emocjonalność i sposób reakcji i zachowań.
Co możesz zrobić?
1. Zatrzymaj się i sprawdź, czego naprawdę potrzebujesz.
Spróbuj przez chwilę odłożyć presję znalezienia idealnej drogi i skupić się na tym, co daje Ci poczucie spokoju i satysfakcji tu i teraz. Może warto zapytać siebie:
Czy obecna praca jest dla mnie źródłem rozwoju, czy tylko obowiązkiem?
Czy możliwe, że mój organizm i umysł dają mi sygnały, że potrzebuję odpoczynku, a nie kolejnej zmiany?
2. Zacznij od małych zmian zamiast wielkich decyzji.
Może warto ustalić granice w pracy i ograniczyć nadmierne angażowanie się. Możesz też testować różne ścieżki zawodowe, nie rzucając wszystkiego od razu.
3. Praca z lękiem i stresem:
-Zastosuj techniki relaksacyjne – medytacja, ćwiczenia oddechowe, joga mogą pomóc w redukcji napięcia.
-Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) – może pomóc w zmianie schematów myślowych, które powodują lęk i zwątpienie w siebie.
-Jeśli objawy są bardzo nasilone, warto skonsultować się z psychiatrą, aby ocenić, czy wsparcie farmakologiczne byłoby pomocne.
4. Ustal priorytety i nie rób wszystkiego naraz
-Jeśli czujesz, że zbyt wiele spraw wymaga Twojej uwagi, spróbuj skupić się najpierw na regeneracji, a dopiero potem na decyzjach zawodowych.
-Zastanów się, czy na pewno musisz od razu wiedzieć, co chcesz robić w życiu, czy może pozwolisz sobie na stopniowe odkrywanie tego bez presji?

Z pewnością psychoterapia może pomóc Ci odkryć, skąd bierze się lęk, niepewność zawodowa i zmęczenie oraz nauczyć Cię strategii radzenia sobie z nimi, a psychiatra może pomóc, jeśli objawy nerwicy lękowej są silne i utrudniają Ci codzienne funkcjonowanie.

Twoja historia pokazuje, że masz w sobie ogromną siłę i determinację – podejmujesz decyzje, wracasz do pracy, próbujesz różnych ścieżek. Teraz może być czas, by spojrzeć na siebie z większą łagodnością i zastanowić się, czego naprawdę potrzebujesz – nie tylko na poziomie zawodowym, ale też emocjonalnym.

Z pozdrowieniami, Paulina Pankiewicz

Dzień dobry. Nie ma pewnie jednej prostej odpowiedzi na pytanie "Co zrobić?" Każdy jest inny i dla każdego funkcjonalne i pomocne będą inne czynniki. Jeżeli chciałabyś to zachęcam do spotkania ze specjalistą, który wspólnie z Tobą pomoże Ci znaleźć to co będzie dla Ciebie najbardziej pomocne :)

Dzień dobry.Ciężko sobie wyobrazić, jak męczące jest codziennie dźwigać bezsenność, kołatania serca, „mgłę” w głowie i poczucie, że praca nie daje żadnego sensu — w takim stanie nawet zwykły telefon potrafi ścisnąć żołądek. To nie jest lenistwo ani „brak charakteru”, ciało i psychika są po prostu długo w trybie alarmu. Mimo leczenia nerwicy lękowej to, co Pani opisuje, może też układać się w obraz wypalenia i/lub obniżonego nastroju — często idą w parze ze stresem zawodowym i ciągłym staraniem się „być wystarczającą”. Widzę też, jak trudno Pani znieść presję odpowiedzialności i jednocześnie mówić „tak” na wszystko, bo wtedy rośnie lęk, a potem wstyd z tego, że nie da się rady, wiele osób przechodzi ten sam zakręt. Dobrze byłoby dać sobie przyzwolenie na zatrzymanie i urealnienie oczekiwań — zanim Pani „doda” kolejne zadania, warto coś „odjąć”, choćby w głowie. Pomocne są dwie równoległe ścieżki: po pierwsze, konsultacja z psychiatrą pod kątem dalszego planu leczenia (czasem trzeba je dostroić), ewentualnie z lekarzem rodzinnym, by wykluczyć czynniki somatyczne nasilające zmęczenie. Po drugie, stałe wsparcie psychoterapeutyczne, gdzie spokojnie przyjrzy się Pani temu, co się dzieje pod spodem: lękowi przed oceną, trudności z granicami, niepewności, co robić w życiu — bez pośpiechu, z troską o siebie. Ma Pani prawo szukać dla siebie pracy i tempa życia, które nie będą Pani ranić, nie trzeba dziś decydować o całej przyszłości, wystarczy zrobić dla siebie miejsce na oddech i wsparcie. Życzę Pani życzliwości dla siebie i małych kroków, po których wraca spokój i jasność. Pozdrawiam serdecznie. Monika Bała