Szanowni Państwo - Witam. jakie najczęstsze mechanizmy obronne używa osoba w depresji o głównie obni

Bardzo trudne pytanie - ponieważ w depresji czy zaburzeniach nastroju głównie zwraca się uwagę na objawy takie jak nastrój depresyjny lub nastrój depresyjno-dysforyczny. Depresja to choroba mózgu i w takim stanie pacjentowi wykonywanie codziennych obowiązków lub angażowanie się w jakiekolwiek aktywności przychodzi z trudem. Coś co dla nas jest łatwe do wykonania dla osoby w depresji jest tak samo trudne jak wspinaczka na Mount Everest dla osoby, która nigdy się nie wspinała. Ciężko tutaj mówić o mechanizmach obronnych - bardziej sugerowałbym przyjrzenie się temu jak ta osoba funkcjonuje i czy faktycznie występują u niej objawy depresji. Jeżeli takowe są to zaleca się konsultacje z lekarzem psychiatrą a później udział w psychoterapii. Pozdrawiam Marcin Miller

Dzień dobry. Jak to zazwyczaj bywa w psychologi to zależy. Depresja może mieć podłoże biologiczne i być wynikiem zaburzeń procesów fizjologicznych. W takim przypadku ciężko powiedzieć, żebyśmy mieli do czynienia z mechanizmami obronnymi.
W psychoterapii Gestalt powiedzielibyśmy, że mechanizmem najbardziej charakterystycznym dla depresji jest retrofleksja, czyli skierowanie energii, która powinna iść na zewnątrz do wewnątrz (chociaż w przypadku Gestaltu mówimy bardziej o mechanizmach unikania kontaktu, niż o mechanizmach obronnych). W psychoterapii Gestalt pracujemy głównie nad zmianą kierunku wyrażania tej energii. Oczywiście pod słowem energia mam tu na myśli emocje, które często są zatrzymane.
Pozdrawiam
Anna Lewandowska-Bernat

W depresji często uruchamiają się mechanizmy obronne, które mają chronić osobę przed nadmiernym cierpieniem emocjonalnym, ale jednocześnie utrudniają kontakt z własnymi uczuciami i potrzebami.

Najczęściej obserwujemy:

Wyparcie i izolację afektu – emocje, zwłaszcza "pozytywne", zostają jakby „odcięte”, a osoba funkcjonuje w trybie automatycznym, z poczuciem pustki i spłaszczenia emocjonalnego.

Introjekcję i samokrytycyzm – osoba przyjmuje wobec siebie surowe, krytyczne postawy, często powtarzające wewnętrzne głosy z przeszłości („muszę być silny/a”, „nie wolno okazywać słabości”).

Racjonalizację – nadmierne tłumaczenie i analizowanie sytuacji zamiast przeżywania emocji.

Reakcję upozorowaną – np. przesadna uprzejmość, uśmiech, „maskowanie” smutku, co prowadzi do tzw. „depresji uśmiechniętej”.

Pasywną agresję lub wycofanie – tłumioną złość, która ujawnia się w braku energii, braku działania czy rezygnacji.

W terapii dążymy do bezpiecznego przywracania kontaktu z emocjami, uczenia się ich rozpoznawania i wyrażania bez lęku czy poczucia winy.

To długotrwały, ale możliwy proces – prowadzący do odzyskania spontaniczności, nadziei i autentycznego kontaktu z samym sobą.