Moja przyjaciółka się tnie. Witam moja przyjaciółka ma 14 lat a robi to od jakiegoś czasu, na pocz

Dzień dobry,

Sytuacja jest bardzo złożona. Od razu na początku zaznaczę, że nie mając możliwości rozmowy z Twoją Przyjaciółką, wszystko poniżej to będą tylko pomysły, hipotezy, a nie konkretne rozwiązania.

Najprawdopodobniej Twoja przyjaciółka może bardzo cierpieć, czuć się osamotniona, może bezwartościowa (opierając się na Twoich słowach, że zasługuje tylko na ból).
Jest prawdopodobieństwo, że po próbie gwałtu wkradła się w Jej umysł pułapka myślowa uogólnienie, katastrofizacja czy etykietowanie samej siebie, że jest bezwartościowa.

To co może Jej pomóc, to zadawanie Jej pytań typu: Czy to prawda, że np. nic Jej się nie udaje? By sama mogła sobie odpowiedzieć. Jeśli powie, że tak, to można Jej podać przykład, gdy zrobiła coś dobrze i zapytać (bez oceniania, z miłością w głosie, spokojem) jak w takim razie zrobiła coś tak dobrze? Chodzi o to by dać Jej szanse zobaczyć, że nie we wszystkim jest "beznadziejna".

Warto Jej pokazywać, że jest ważna, wartościowa taka, jaka jest.

Samookaleczanie jest agresją, złością przekierowaną na samego siebie. Jest w związku z tym prawdopodobieństwo, że Twoja Przyjaciółka jest bardzo na coś/Kogoś zła, a z jakiegoś powodu nie może tego wyrazić i przekierowuje to na siebie.
To może być osoba, która chciała Ją zgwałcić. Jednocześnie to mogą też być Jej rodzice, rodzeństwo, otoczenie. Nie wiemy tego bez rozmowy z Przyjaciółką.
Sama rozmowa o swojej złości, o tym na Kogo, za co jest zła może dać już jakiś temu upust.
Ważne jest by dawać Jej prawo do odczuwania złości, to emocja, jak każda inna.

Twoja Przyjaciółka może też być samotna. Może Jej pomóc obecność innych osób, najlepiej takich przy których czuje się akceptowana, zrozumiana.
Może czuć się inna, "gorsza". Nie mamy pojęcia co jest w Jej myślach, dopóki nie zdecyduje się tego wyrazić. W związku z tym, wszelkie działania bez oceniania, dające Jej prawo do tego, że ma ciężki czas, że ma prawo czuć tak jak czuje, mogą Jej pomóc.

Skoro piszesz, że to już trochę trwa, w bardzo obciążających sytuacjach to jest możliwe, że konieczny też byłby kontakt z psychiatrą. Oczywiście nawet, jeśli byłby konieczny to tylko i wyłącznie z terapią. Ponieważ leki eliminują skutek, a nie przyczynę złego samopoczucia. Leki wtedy przyjmuje się na jakiś czas, trochę porównując to do "leków na gorączkę", po to by "gorączka emocjonalna" zeszła i móc się nauczyć samodzielnie zarządzać emocjami. Jednak bez kontaktu z Przyjaciółką nie wiadomo czy byłoby to konieczne.

Można zachęcać Przyjaciółkę by spróbowała się umówić chociaż na jedną sesję, to do niczego dalszego nie zobowiązuje. W "najgorszej" opcji pomilczy sobie przez godzinę, a może spotkanie Jej pomoże. (Może taki rodzaj zachęcenia by Jej pomógł).

Oczywiście, jeśli Przyjaciółka nie chciałaby skorzystać z sesji to można pracować również z Jej Rodzicami, tylko nie wiem czy Oni w ogóle cokolwiek wiedzą o samookaleczaniu córki.
Takie sesje z Rodzicami przynoszą bardzo dobre rezultaty, ponieważ Rodzice ucząc się jak można dotrzeć, usłyszeć, zauważyć dziecko, zaakceptować Je, dać Jej przestrzeń do wypowiedzi potrafią wtedy dziecku pomóc w tej codzienności, trudnościach, w których są razem.

W razie jakichkolwiek pytań czy chęci umówienia się na sesję online lub stacjonarną w Poznaniu zapraszam do kontaktu.

Podsumowując, myślę, że bardzo ważne jest by akceptować, wysłuchać, być przy Niej, dać Jej prawo do błędów, do złości.

Przypominam, wszystko powyższe to pomysły, hipotezy, nie gotowe rozwiązania, ponieważ nie znamy myśli, dokładnej sytuacji Przyjaciółki.

Ważna również informacja. To cudowne, że chcesz pomóc Przyjaciółce, jednocześnie myślę, że warto pamiętać, że nie jesteś za Nią odpowiedzialny. Ważne byś również dbał o siebie. Jeśli będziesz miał ochotę i przestrzeń ku temu, będziesz w stanie wtedy bardziej Jej pomóc.

Pozdrawiam Cię ciepło,
Dbajcie o siebie,
Beata Stefańska