Mam na imię Izabela. Moja 54-letnia mama nie dba o zdrowie. Więcej, nie szuka pomocy u lekarzy, a ni

Mam na imię Izabela. Moja 54-letnia mama nie dba o zdrowie. Więcej, nie szuka pomocy u lekarzy, a nie czuje się dobrze. Unika leczenia. Kiedy sugeruję jej, że powinna się zbadać, znaleźć przyczynę dolegliwości, bo to jest naprawdę ważna sprawa, odmawia i rzuca "piasek wszystko wyleczy". Mówiła też w sensie ogólnym, że na operację nie pójdzie, bo można się z niej nie wybudzić, a ze szpitala w razie ewentualnego pobytu wypisze się sama. Nie rozumiem jej postawy. Domyślam się, że odczuwa lęk przed diagnozą i pewnie przed nieprzyjemnymi badaniami, ale nie rozumiem, jak może nie bać się tragicznych konsekwencji niepodjęcia leczenia. Sytuacja jest naprawdę dramatyczna, nie wiem, co mam robić. Rzecz w tym, że mama nie jest w dobrym stanie i nie ma podstaw, żeby uważać swoje dolegliwości za drobne problemy. Wręcz przeciwnie, liczne poważne (np. zgaga, zaparcia, zatkany nos, bóle nóg) dolegliwości ma od dawna, a ostatnio dość niespodziewanie jej kondycja znacznie się pogorszyła. Jednak nawet to nie skłoniło jej do potraktowania swojego stanu poważnie. Jakby nie rozumiała, że w końcu będzie już za późno, żeby sobie pomóc. Obawiam się, że już może być trochę za późno. Jednak niektóre choroby mama ma już wykryte, np. nadciśnienie, zbyt wysoki cholesterol, na które nawet bez oporów przyjmuje przepisane leki. Jednak z drugiej strony nie myśli ani trochę o pójściu do lekarza, gdy kończy się lek na cholesterol i wzrasta jego poziom, co grozi zawałem lub udarem. Poniekąd mama jest w złym stanie psychicznym, choć ma powody do radości. Leczyła się na depresję w tajemnicy przede mną. W dodatku nierozważna psychiatra przepisywała jej za często benzodiazepiny, co też moim zdaniem odbija się na jej zdrowiu i zachowaniu. Mama została bardzo skrzywdzona przez życie. Najpierw tragicznie zginęła jej mama, potem źle traktowano ją w pracy, rozwiodła się z mężem, przeżyła ciężką chorobę i śmierć ojca, a kilka lat temu została zwolniona z pracy i od tego czasu, co roku pracuje gdzie indziej i co roku szuka pracy od nowa. W pracy też ma same problemy. Bardzo przeżyła, kiedy dyrektorka szantażem wymusiła na niej rezygnację z pracy, bo uznała, że się nie nadaje. Z kolejnej pracy mama sama odeszła przed końcem umowy, bo bardzo przeżywała złe traktowanie nowej dyrektorki. Widzę, że teraz mama przejmuje się nawet drobiazgami. Chociaż zawsze była nadwrażliwa. Poza tym od zawsze żyła na kredyt i nie starczało jej do pierwszego. Nie mamy ponadto rodziny, jesteśmy tylko we dwie. Zastanawiałam się, czy w głębi mama nie wolałaby już odejść z tego świata. To straszne, ale kilka razy powiedziała już, że gdyby nie nasza bardzo dobra sytuacja finansowa, to pozostałby jej tylko sznur. Ostatnie opadnięcie z sił wzbudziło we mnie ogromny niepokój, jak nigdy dotąd, i złe przeczucie. Mama powtarza tylko, że jest już stara i dlatego tak się czuje. A przecież jej wiek - 54 lata - nie jest jeszcze wiekiem podeszłym. Jej ojciec żył 74 lata, bardzo długo żyła jej babka, matka niestety zginęła w wypadku w wieku 58 lat i podobno chorowała na tocznia układowego. Jej rodzice i dziadkowie nie mieli raka czy innych ciężkich chorób, które zabrałyby ich przedwcześnie. Ale kiedyś było lepiej, mama chodziła na mammografię, robiła niektóre badania. Teraz jakby problemy ją przytłoczyły. Chociaż nie musi się już martwić o pieniądze dzięki szczęśliwemu zrządzeniu losu i przyjęto ją właśnie do nowej pracy. Nie chce np. zrobić badań w kierunku raka, mówiąc, że nie będzie się straszyć. Wniosek z tego, że woli, żeby np. choroba pozostała niewykryta. Czy to jest lekkomyślność lub niedojrzałość? Mamie do wcześniejszej emerytury zostały tylko dwa lata. Bardzo na to czeka, ale ja boję się strasznie, że nie doczeka. Mam przeczucie, że życie mamy jest zagrożone, nawet ona sama kiedyś powiedziała mi, że boi się, że umrze, ale jej postępowanie jest z tym całkowicie sprzeczne. Lekarze pierwszego kontaktu skierowali ją na badania, ale nie poszła, tłumacząc się przede mną brakiem czasu. (Teraz nie chce iść już do tej przychodni, bo boi się negatywnej reakcji lekarza na brak wykonanych badań) Gdy pracuje, owszem nie dysponuje czasem, ale teraz w wakacje należy nadrobić te kwestie. Mimo to mama odmawia leczenia. Kiedy chcę porozmawiać z nią o jej zdrowiu, odpowiada w stylu "nie zawracaj mi głowy, daj mi spokój, piasek wszystko wyleczy" albo śmieje się i żartuje z tego oraz bagatelizuje bądź zaczyna wytykać mi moje błędy, krzyczy na mnie i jakby obarcza mnie winą. Kiedyś wprost zapytała, czy chcę zostać sama, bo ona nie ma już siły. Nie jestem idealna, ale przecież zależy mi na życiu mamy. Mama nigdy nie miała ze mną żadnych problemów, ale myślę, że ma mnie za niedojrzałą. Ponadto mam skłonność do lenistwa. Nie wiem, czy to naprawdę moja wina, że mama nie chce się leczyć, czy chce odejść ze świata żywych, czy też coś innego. Nie chcę jej straszyć, ale muszę jej jakoś dać do zrozumienia, że jej stan jest poważny. Może ona o tym nie wie? Ale przecież czuje się źle. Bardzo proszę o wyjaśnienie, dlaczego mama nie chce się leczyć, jakby nie chciała żyć, i o radę, co robić, by ją ratować. Dodam, że mama jest osobą wykształconą. Ukończyła 5-letnie studia i pracuje jako nauczyciel. Tym bardziej nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego się tak nieodpowiedzialnie zachowuje. I nie jest to niestety zachowanie jednorazowe czy przejściowe. Nie potrafię sobie z nią poradzić. Mama zachowuje się jak dziecko, nie jak dorosła osoba. Jak mam potraktować ją z góry skoro to moja mama?