Mam 17 lat i 4 lata temu urodziła mi się siostra i to najlepsze co mnie kiedykolwiek spotkało kocham
3
odpowiedzi
Mam 17 lat i 4 lata temu urodziła mi się siostra i to najlepsze co mnie kiedykolwiek spotkało kocham ją nad życie ale myślę że za bardzo się wczułam w opiekę nad nią . Dzielę z nią pokój mimo że mogę mieć własny jednak tak bardzo się boje że w nocy się obudzi z płaczem i nikt jej nie usłyszy że nie wyobrażam sobie żeby nie było mnie obok. Czasem rodzice wysyłają ją i mojego brata do babci, ja zazwyczaj nie jeżdżę bo wiem że będę się nudzić i że z babcią nic jej nie grozi jednak gdy ona wyjedzie i minie już dzień lub dwa to ja nwm co mam ze sobą robić tak za nią tęsknie że płaczę po nocach . Wiem że muszę się nauczyć panować nad tym bo za pare lat pewnie się wyprowadzę a to minie bardzo szybko i nie chcę już się dręczyć nadmiernym zamartwianem tylko nie wiem co robić i do kogo się z tym zwrócić
Dzień dobry, z Pani listu wynika, ze bardzo się Pani martwi o siostrę i rozłąkę z nią. Jeśli rodzice opiekują się Panią i Pani rodzeństwem, warto wspólnie z nimi skonsultować się z psychologiem rodzinnym. Jeśli natomiast źródłem Pani lęku jest sytuacja w domu - zaniedbanie, brak odpowiedniej opieki i bezpieczeństwa ze strony rodziców, proszę zwrócić się o pomoc i wsparcie do opieki społecznej i pedagoga szkolnego. Pozdrawiam serdecznie. Katarzyna Zalewska
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Witam, to miłe i naturalne, że martwi się Pani o swoją siostrę. Świadczy to o tym, że ważne są dla Pani relacje z nią oraz jest Pani opiekuńczą osobą. Może zdarzać się jednak, że opieka taka bywa trudna i w pewnym sensie wyczerpująca. Ważne jest również to aby relacje w rodzinie były pełnione we właściwy sposób, tj., aby relacja z siostrą była siostrzana a nie rodzicielska. Myślę, że warto byłoby w tej kwestii porozmawiać zarówno z rodzicami jak również z psychologiem oraz zadbać o własny rozwój i swoją przestrzeń. Życzę powodzenia. Kamila Andrzejczyk
To, co opisujesz, pokazuje jak ogromne i piękne uczucia masz wobec swojej młodszej siostry. Twoja troska, bliskość i miłość są naprawdę wyjątkowe i świadczą o tym, że jesteś osobą bardzo wrażliwą i odpowiedzialną. W naturalny sposób przywiązanie do rodzeństwa, zwłaszcza gdy różnica wieku jest większa, może być bardzo silne.
Jednocześnie zauważasz u siebie, że ta opiekuńczość stała się czymś więcej – że przejmujesz odpowiedzialność. To, że martwisz się jej snem, czuwasz przy niej czy odczuwasz silny smutek, gdy jej nie ma obok, może być oznaką, że trudniej Ci zadbać o własne potrzeby i niezależność. To ważny sygnał, bo oprócz bycia siostrą, jesteś też 17-letnią dziewczyną, która potrzebuje swojego miejsca, rozwoju i przestrzeni na własne życie.
To co mógłbym zasugerować to w pierwszej kolejności rozmowa z rodzicami i/lub bliskimi osobami nt. Twojego poczucia odpowiedzialności względem siostry. Możesz również starać się pewnymi etapami "oduzależniać" się od siostry, np. poprzez spanie u siebie w pokoju. Być może rozważenie (indywidualnie lub z inną osobą) co faktycznie należy do Twoich obowiązków, jako siostra, będzie pomocne. Jeżeli okaże się to potrzebne rozważyłbym rozmowę z rodzicami na temat wizyty u specjalisty psychologa/psychoterapeuty.
Jednocześnie zauważasz u siebie, że ta opiekuńczość stała się czymś więcej – że przejmujesz odpowiedzialność. To, że martwisz się jej snem, czuwasz przy niej czy odczuwasz silny smutek, gdy jej nie ma obok, może być oznaką, że trudniej Ci zadbać o własne potrzeby i niezależność. To ważny sygnał, bo oprócz bycia siostrą, jesteś też 17-letnią dziewczyną, która potrzebuje swojego miejsca, rozwoju i przestrzeni na własne życie.
To co mógłbym zasugerować to w pierwszej kolejności rozmowa z rodzicami i/lub bliskimi osobami nt. Twojego poczucia odpowiedzialności względem siostry. Możesz również starać się pewnymi etapami "oduzależniać" się od siostry, np. poprzez spanie u siebie w pokoju. Być może rozważenie (indywidualnie lub z inną osobą) co faktycznie należy do Twoich obowiązków, jako siostra, będzie pomocne. Jeżeli okaże się to potrzebne rozważyłbym rozmowę z rodzicami na temat wizyty u specjalisty psychologa/psychoterapeuty.
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.