Dzień dobry, ogólnie to już mam przez 2 lata problem z myśleniem swoim. 2 Lata temu prowadziłem nie

Dzień dobry, rozumiem, że towarzyszący Panu lęk może być uciążliwy. Zachęcam Pana do działania dwutorowo: 1) wizyty u lekarza rodzinnego w celu wykonania podstawowych badań profilaktycznych, aby wiedział Pan, w jakim stanie jest Pana organizm. Lekarz też może zapisać leki, które doraźnie w przypadku silnego lęku mógłby Pan zażywać 2) wizyta u psychologa/psychoterapeuty, aby nauczyć się radzić sobie z sytuacjami, których Pan doświadcza. Pozdrawiam serdecznie, MB

Dzień dobry, przedstawione przez Pana trudności brzmią tożsamo z objawami zaburzeń lękowych. Z opisu wnioskuję, że jest Panu trudno, a doświadczane trudności pogarszają codzienne funkcjonowanie. W zwiazku z tym, zachęcam do skorzystania z wizyty ze specjalistą, na której wspólnie opracujecie plan zdrowienia. W przypadku zaburzeń lękowych, najwyższą skuteczność w leczeniu odnotowuje terapia poznawczo-behawioralna, dlatego polecam poszukać psychologa pracującego właśnie w tym nurcie. Pozdrawiam serdecznie, MF

Dzień dobry. Opisywane przez Pana objawy mogą wstępnie sugerować, iż mierzy się Pan z zaburzeniami lękowymi. Wspomina Pan, że w różnych sytuacjach pojawiają się u Pana automatycznie pewne niemal katastroficzne myśli o tym, co się niechybnie wydarzy w danej sytuacji (np. pojawiają się Panu myśli o niechybnym zemdleniu w przypadku zarejestrowania faktu, że nie jadł Pan od 3 godzin). Wychwytywanie swojego błędnego (katastroficznego) myślenia lękowego to pierwszy krok na drodze pracy ze swoim lękiem. Dlatego, formułując ogólną wskazówkę na początek, warto zacząć od "wychwytywania" swoich automatycznych myśli lękowych, a następnie podejmowania próby ich znormalizowania, tj. podejmowania próby podważenia błędnej myśli i próby oceny realnego zagrożenia. Pomimo udzielonych wskazówek zachęcam jednak do rozpoczęcia procesu psychoterapeutycznego, najlepiej w nurcie poznawczo-behawioralnym, w ramach którego będzie Pan mógł całościowo podjąć się pracy ze swoim lękiem - zarówno w aspekcie myśli i przekonań jak i zachowań. Powodzenia!

Dzień dobry. To, co opisujesz, przypomina nawracający lęk z objawami somatycznymi (mdłości, parcie do toalety, kontrolowanie pulsu), który wzmacnia się samą obawą przed zasłabnięciem. Skoro w domu objawy znikają, a najbardziej nasilają się w klasie, możliwe, że szkoła stała się miejscem kojarzonym z utratą kontroli i organizm reaguje jak na zagrożenie. To nie znaczy, że naprawdę mdlejesz - to raczej pętla lęku, która daje z ciała sygnały tak silne, że trudno się skupić. Warto porozmawiać z rodzicami wprost o tym, co się dzieje na lekcjach i jak to utrudnia funkcjonowanie. Dobrym krokiem będzie konsultacja u psychiatry, żeby ocenić, czy to zaburzenia lękowe i czy przyda się krótkoterminowe wsparcie lekami, które pomogą także na objawy z ciała. Równolegle warto zgłosić się do psychologa lub pedagoga szkolnego, by mieć w szkole pomoc i ustalić proste dostosowania (np. prawo do krótkiej przerwy, siedzenie bliżej drzwi). Mimo regularnego jedzenia warto profilaktycznie wykluczyć somatyczne powody nasilenia objawów w stresie (anemia, odwodnienie, wahania glukozy), bo lęk łatwowspółwystępuje z sygnałami z ciała. W samej chwili kryzysu pomaga nazwanie zjawiska: „to lęk, fala minie”, zamiast ciągłego mierzenia pulsu, które tylko wzmacnia alarm. Zauważasz już, że w sklepach i pociągach jest lepiej, więc Twoja odporność rośnie - podobnie może stać się w szkole, gdy odzyskasz trochę wpływu. Nie musisz dźwigać tego sam, a te trzy ścieżki naraz — rozmowa w domu, wizyta u psychiatry i wsparcie psychologa w szkole — to realny plan na zmniejszenie lęku i powrót do uwagi na lekcjach. Pozdrawiam serdecznie, Monika Bała