Dzień dobry, mam pytanie do osób zajmujących się prowadzeniem psychoterapii. Byłem do tej pory na

Dzień dobry, a co według Pana ma znamiona naukowości w samej psychoterapii? Co ma znamiona naukowości w relacji partnerskiej? Co ma znamiona naukowości w miłości? Co ma znamiona naukowości w przyjaźni? Co ma znamiona naukowości w ojcostwie, macierzyństwie? Czy zatem pod groźbą kary lub osądu surowego zakazać: psychoterapii, relacji partnerskich, miłości, przyjaźni, ojcostwa, macierzyństwa..., no i oczywiście superwizji ??? Pozdrawiam. Maciej Gołąb.

Szanowny Panie, poddawanie pracy superwizji jest stałą praktyką kliniczną. Jest to standardowa forma pracy psychoterapeutycznej. To właśnie dobrze, że osoba poddaje się właśnie takiej superwizji- czyli porozmawianiu z innym psychoterapeutą (który jest psychoterapeutą w danym nurcie i po szkoleniu superwizyjnym) o trudnościach z którymi zgłasza się Pacjent- oczywiście bez wskazania danych które umożliwiłby na identyfikację pacjenta. Superwizja poszerza wgląd, za jej pomocą można sprawdzić czy psychoterapeuta odpowiednio prowadzi psychoterapię.

Superwizja jest spotkaniem psychoterapeuty z drugim psychoterapeutą który nie tylko ma o wiele więcej doświadczenia zawodowego w pracy z pacjentem ale też przeszedł odpowiednie szkolenie do tego aby sprawować nadzór nad poprawnością prowadzonych przez innych psychoterapeutów procesów. Superwizja służy temu aby psychoterapeutą mógł lepiej zrozumieć nie tylko pacjenta ale również być bardziej świadomym tego co się dzieje w relacji terapeutycznej. Każdy psychoterapeuta powinien podlegać superwizji z uwagi na dobro pacjenta. Służy to nie tylko psychoterapeucie ponieważ uczy się nowych rzeczy ale również pacjentowi. Warto wspomnieć że superwizorzy również korzystają z superwizji. Podsumowując jeżeli specjalista przyznaje że korzysta z superwizji świadczy to o jego uczciwym i rzetelnym podejściu do pacjenta.