Czy ufanie swojemu psychiatrze jest konieczne? Ja swojej psychiatrze nie ufam i nie wiem jak sprawić

Dzień dobry,

to ważne i cenne, że zauważa Pani swoje odczucia względem lekarki i łączy je z innymi swoimi trudnościami. Warto podjąć próbę rozmowy o tym, co się między Wami dzieje, z samą lekarką lub z psychologiem/psychoterapeutą (o ile korzysta Pani także z pomocy terapeutycznej). Jeśli mimo to sytuacja nie ulegnie zmianie, być może warto rozważyć zmianę lekarza. Psychiatra to specjalista, z którym rozmawiamy o najintymniejszych sprawach i dobrze, aby był to ktoś, kto do nas „pasuje”. Jednocześnie jednak zachęcam Panią do tego, aby przyglądać się sobie i temu, jakie uczucia pojawiają się w Pani przy kontakcie z innymi specjalistami czy osobami budzącymi autorytet. Jeżeli taka trudność, jak obecna z lekarką psychiatrą, będzie się powtarzała, warto rozważyć rozpoczęcie psychoterapii. To zresztą metoda, która bardzo dobrze uzupełnia efekty farmakoterapii przy zaburzeniach lękowych - a czasem wręcz jest główną i najskuteczniejszą metodą.

Pozdrawiam serdecznie

Dzień dobry, zaufanie do osoby, która nam pomaga jest z pewności porządane. Nie mam natomiast przekonania, że jest tutaj warunkiem niezbędnym dobrej pomocy. Pytanie jakie mi się tutaj nasuwa to jaki wpływ ma ten brak zaufania na leczenie. Czy w związku z brakiem zaufania pojawia się poczucie, że stosowanie się do zaleceń lekarza nie będzie dobrze wypełniane?

Rozmowa z psychiatrą o swoich obawach może pomóc w budowaniu zaufania. Jeśli nadal ma Pani trudności, ważne jest uczciwe wyrażenie tych obaw psychiatrze, co może być punktem wyjścia do dalszej pracy nad relacją.