Ośrodek CENTRUM

Zacznę od wyjaśnienia żeby nikt mi nie zarzucił fałszerstw. Nie jestem osobą mściwą i przykrości nikomu nie robię, dlatego zawsze jak najdalej stronię od wystawiania komuś negatywnych opinii.
Idąc do psychologa oczekuję, tak jak każdy chory, zrozumienia mojego problemu i mnie samej. Niestety w gabinecie Pani Jarmołowocz nie było ani empatii, ani zrozumienia. Przyszłam na konsultację i mimo, że trwała ona niedługo, to naprawdę zostałam nią bardzo dotknięta, w negatywnym tego słowa znaczeniu. Cierpiałam na nerwicę lękową. Do Pani Jarmołowicz poszłam jeszcze podczas brania leków, w rozsypce psychicznej, jeśli tak to mogę nazwać. Na początku nakreslilam swoją sytuację a potem.. potem to już było coraz gorzej. Zgadzam się z opinią poniżej w 100%, bo miałam identyczne przeżycia. Pani psycholog po 10 min rozmowy wypowiadała ze swoich ust stwierdzenia, które bardzo mnie zabolały. Pani psycholog twierdziła, że wizyta musi boleć żeby "zadziałała". Jasne, nie chcę przecież płacić za zwykłą rozmowę, ale nikt po 10 min nie może stwierdzić i bardzo silnie wpierać mi, że w moim życiu jest tak a nie inaczej. Dodam, że kilkukrotnie próbowałam wytłumaczyć, że nie jest tak jak Pani Karolina twierdzi, ale Pani Karolina wiedziała lepiej. Kiedy nie zgadzałam się, zostałam jakby (wyśmiana?) nie wiem jak to dokładnie zobrazować-byly dziwne spojrzenia na mnie z prześmiewczym uśmiechem i stwierdzenia, czy aby na pewno jestem pewna tego co mówię. Pani Jarmołowicz nie chciała już sluchac tego, co odpieralam, bo przecież tak jest i koniec. Bardzo zabolały mnie stwierdzenia dotyczące mojego życia prywatnego jak i mnie samej. Nie było to powiedziane w delikatny sposób, bo przecież "musi boleć żeby zadziałało". Na koniec dodam, że już nie wróciłam i poszukałam dobrego psychologa, który działał bardzo skutecznie a wszystko było przekazywane w konkretny, ale empatyczny sposób i dzięki temu dzisiaj funkcjonuję już bez leków. Jak można wywnioskować, uporczywe stanie przy swoim i stwierdzenia, że "musi boleć żeby zadziałało", bo inaczej się nie da,to nie wyjście z każdej sytuacji. Istnieją ludzie, zwłaszcza Ci z problemami, których bardzo dotykają pewne stwierdzenia i to w jaki sposób są przekazywane, dlatego psycholog to po pierwsze empatia. Tak ja, jak i myślę nie tylko ja, wyobrażam sobie ten zawód. Trafiłam do Pani Jarmołowicz, bo szukałam oczywiście kogoś konkretnego, ale konkret nie musi równać się przykrość czego przykładem jestem ja-osoba, która wyszła z problemów.

Niestety w moim odczuciu przykre doświadczenie związane z pierwszą konsultacją. Trwała krótko ok. 20 minut, jednak w tym czasie została mi postawiona diagnoza przez Panią Karolinę, co uważam na pierwszym spotkaniu w ogóle nie powinno mieć miejsca. Pojawiły się także sugestie, uwagi, stwierdzenia, które w moim odczuciu miały zmienić mój sposób myślenia (przywołać "do porządku") - bez względu na to z jakimi potrzebami przyszłam i z jakimi kłopotami się borykam (to nie jest do stwierdzenia na pierwszej wizycie). Zrozumienia i empatii niestety nie odczułam podczas całej wizyty, raczej ocenę i kategoryzowanie. Z strony Pani Karoliny postawa niewerbalna również w moim odczuciu nie była mi przychylna - pojawiały się miny zdziwienia, zniesmaczenia, nawet uśmiechy, które do tej pory nie wiem co znaczyły (gdy po mojej stronie były "łzy w oku"). Taka sytuacja w ogóle wg. mnie nie powinna mieć miejsca na pierwszej wizycie i każdej kolejnej w procesie terapeutycznym - taka jest moja opinia. Po całej wizycie wyszłam smutna, podminowana, i potrzebowałam sporo czasu, aby odważyć się na kolejne spotkanie u innego terapeuty. Natomiast zrobiłam to i bardzo się cieszę, bo trafiłam do odpowiedniej, profesjonalnej osoby :)

Opinie rzadko dodaje, ale uważam że praca terapeuty jest bardzo, a może wyjątkowo odpowiedzialna, każde małe zachowanie/gest może okazać się krzywdzący dla pacjenta - zatem dodaje opinię dla innych, którzy chcą się z nią zapoznać, a którzy szukają pomocy profesjonalisty.

Jest mi strasznie przykro za to jak mnie Pani Monika potraktowała. Cały czas myślę co ja takiego zrobiłam albo czym ją zdenerwowała, że mnie tak niesprawiedliwie potraktowała... Długo płakałam po wyjściu z gabinetu i cały czas wieczorami płaczę kiedy pomyślę o jej twarzy i przypomnę sobie jej zachowanie. Do dziś byłam przekonana, że to ja jestem dnem i chorą psychicznie, więc zasługuję na to co mnie w życiu spotkało. W sumie Pani Monika wyczuła odrazu... Nawet ona mnie wyśmiała i wyszydziła... I jak zwykle nie napisałabym nic i nie zareagowała... ale z pomocą przyszła mi koleżanka po terapii, która była na terapii u innej pani z tego samego ośrodka. Odważam się teraz to napisać. No bo przecież jakaś nadzieja musi być dla mnie...
Pani Monika podśmiechiwała się ze mnie trakcie i robiła miny jakby była zniecierpliwiona mną. Ja wiem, że nie mogę zebrać myśli czasem szybko i nie umiem tak odrazu odpowiedzieć na pytanie, ale chyba nie można oczekiwać że ja powiem tak odrazu wszystko. Ja naprawde wstydze sie tego na co pozwalam męzowi i powoli chcialam zebysmy w to wchodziły. Mówiłam to Pani Monice, a ona na mnie napierała i pod ścianą mnie odrazu stawiała i pod nosem się wyśmiechała z ironią. Pewnie jej nigdy nie bił mąż i ona by sobie nie pozwoliła na to, ale nie musiała się ze mnie wyśmiewać i szantażować że jak nie powiem odrazu wszystkiego to nie ma terapia sensu. Czułam że ta Pani mnie atakuje cały czas. Zupełnie jak mąż... Na końcu tego wszystkiego powiedziała, że nie ma terminu. A jak przez 2 miesiące zbierałam się żeby do niej pójsć tak się bałam. Widziałam potem w kalendarzu, że miejsca były. Po prostu nie chciała mi pomóc - nie dziwie się w sumie... myślałam do teraz że sytuacja moja jest beznadziejna i bez nadzieji na poprawę. W sumie nic nowego nie usłyszałam... Było widać, że chce mnie jak najszybciej wypchnąć za drzwi, bo na końcu wizyty dała mi jeszcze regulamin ośrodka. Po co mi ten regulamin jeżeli nie ma dla mnie czasu na wizytę?
Mogę powiedzieć że gdyby nie moja przyjaciółka to napewno bym już nigdy nie poszła na terapię. Mam depresje i wiem że życie jest trudne, ale wiem że mogę zmienić coś w swoim życiu. I to chce powiedzieć Pani Monice - że nie miała Pani prawa mnie tak potraktować.
Wiem że jestem teraz beznadziejna ale zmienie się. Zrobię wszystko żeby się zmienić bo chce sobie życie uratować.
Może nie jestem idealna jak Pani Monika by oczekiwała, ale za to mam serce dla ludzi. Jeżeli miałabym coś wziąć z tego dobrego za to ile zapłaciłam to że teraz to pisze. Bo dotąd milczałam w przemocy

No niestety...15 minut to szybka 5 minutowa ocena.

Niestety odradzam angażowanie się w terapię z p.Gabriela. Moja roczna terapia urwała się znienacka, bez szans na jakiekolwiek domknięcie, ponieważ p.Gabriela nie zgadza się na jednorazową zmianę terminu (który ma dostępny - skype). Co więcej, zachęca do omówienia tej kwestii na sesji, tak, na tej, której nie mogę odbyć z powodu braku odosobnionego miejsca i prywatności... Szkoda, bo chciałam mieć jakieś podsumowanie i poczucie domknięcia tematu, jednak w związku z podejściem p.Gabrieli to się już nie wydarzy. Totalny brak zrozumienia i empatii... Terapeutka zasłania się tu regulaminem, jednak sama nie ma najmniejszego problemu z łamaniem go i zachęcaniem do odbycia sesji w samochodzie (proszę przeczytać regulamin sesji skype). Straciłam całkowicie zaufanie do p.Gabrieli, nie sądzę, żebym po czymś takim miała odwagę jeszcze raz zaangażować się w terapię z kimkolwiek innym, uraz po zachowaniu terapeutki pozostaje...Jeśli chodzi o samą skuteczność, nie jestem do konca zadowolona. W moim przypadku próby pokonania lęku niestety nie powiodły się i ostatecznie musiałam zacząć przyjmować leki przeciwlękowe i przeciwdepresyjne (brak efektów po rocznej terapii). Bardzo mi przykro, że p.Gabriela tak zakończyła naszą współpracę...

Przez długi czas wahałam się nad wystawieniem oceny na temat terapii u Pani Sandry. To było moje pierwsze doświadczenie terapeutyczne, dlatego ciągle zadawałam sobie pytanie czy jestem kompetentna do wystawienia oceny. Doszłam jednak do wniosku, że, przez wzgląd na innych pacjentów, powinnam napisać to jak się czułam i czego doświadczyłam.
I niestety nie podzielam pozytywnych opinii na temat Pani Sandry. Odniosłam wrażenie, że jest osobą dosyć zdystansowaną do pacjenta. Niewiele mówi, rzadko okazuje wsparcie i empatię. To jednak potrafiłabym jeszcze pojąć, bo być może na tym polega ten rodzaj terapii, ale mi on akurat nie podpasował.
Jednak na ostatniej sesji Pani Sandra zachowała się już, moim zdaniem, nieprofesjonalnie, wyrażając swoją opinię o sytuacji w moim związku. Zwłaszcza, że była to opinia krzywdząca i pochopna. I choć bardzo mną to wstrząsnęło, to nie otrzymałam wsparcia, a jedynie dodatkowe podważenie jakości mojej relacji, poprzez przytoczenie zdania o tym ile trwa zazwyczaj pierwsza faza związku. Mój związek się w tę teorię nie wpasował, a to dodatkowo pogorszyło mój nastrój.
Pod wpływem odczuć związanych z tą wizytą, zdecydowałam się ostatecznie zrezygnować z usług tej terapeutki.
Byłyśmy z Panią Sandrą umówione, że jak będę chciała zrezygnować z terapii, to umówimy się na spotkanie wyjaśniające. Jednak psychicznie nie byłam w stanie zmusić się na kolejne 50 minut wizyty, a Pani Sandra nie brała pod uwagę innych możliwości wyjaśnienia sytuacji, na koniec oskarżając mnie jeszcze o brak chęci zrozumienia na sesji tego, co się wydarzyło. Nie chodziło o brak chęci, tylko o brak sił, co próbowałam, bezskutecznie, zakomunikować.
Żeby jednak oddać Pani Sandrze sprawiedliwość, to przyznam, że otworzyła mi oczy na niektóre sprawy w moim życiu. Jednak biorąc pod uwagę powyższe aspekty naszych wizyt, nie mogę wystawić innej oceny.

Pomimo wielkiej sympati do pana Adriana , jestem bardzo rozczarowana , bo jako specjalista powinien już po kilku sesjach ocenić ze terapia pary niczego nie naprawi w relacji .
Jedyna dobra rzecz jaka się stała to przejście na terapie indywidualna do innej pani psycholog.
Dzięki niej i jej trudnym pytaniom znalazłam odpowiedz co jest dla mnie najlepsze . Co zabrałam mi tylko 3 sesje , z panem Adrianem mieliśmy ich chyba kilkanaście .

Ochłonęłam i uporządkowałam myśli i muszę stwierdzić, że niestety nie jestem zadowolona z przebiegu konsultacji. Wywiad nie spełnił swojej roli. Pani Karolina już po 5 minutach uznała, że mój przypadek nie wymaga wsparcia farmakologicznego. Diagnoza błędna, w moim wypadku konieczne są leki.
Ponadto odniosłam wrażenie, że Pani Karolina narzuca swoją opinie, nie zawsze dawała mi skończyć rozpoczęte zdanie.
Wierzę, że Pani Karolina starała się działać w dobrej wierze, ale być może problemem jest tutaj zbyt krótki czas przeznaczony na konsultację - 20 minut, który tak naprawdę uniemożliwia dobre zapoznanie się z problemem pacjenta.

Trudno ocenic wizytę, bo zrezygnowałam z niej dosc szybko. Na początku wizyty był problem techniczny, nic nie slyszalam, a gdy mikrofon Pani magister zacząl działac dotarły do mnie suche pytania. Zabrakło mi "dzień dobry", przedstawienia sie. Gdy podzieliłam się swoim spostrzezeniem, odebralam ze Pani magister sie zirytowała i kolejne wyjasnienia brzmialy protekcjonalnie z jej strony. Ponieważ relacja psycholog-pacjent w duzej mierze oparta jest na zaufaniu, a pani magister nie zbudowala tego zaufania w moim odczyciu pelną zrozumienia reakcją na moj dyskomfort (z reszta spowodowany probleme technicznym po stronie pani magister) postanowilam poszukac bardziej empatycznego psychologa dla siebie.

Pani Psycholog spotkała się ze mną na pierwszej bezpłatnej 15 minutowej konsultacji, by zdobywać klientów dla innych psychologów, z którymi współpracuje. Może jest dobra, choć w moim przypadku nie sprawdziła się z diagnozą. Forsowała pewien kierunek leczenia, który teraz po latach pracy z innym psychoterapeutą wiem, że nie był właściwy. Spotyka się z klientem raz, by zdiagnozować problem i odesłać do innych. Nie polecam.