mgr Piotr Jeliński

Utrata dziecka to bardzo trudne przeżycie, nawet nie chcę myśleć jak bardzo Ciebie to boli jako mamę. Piszesz, że w dzień funkcjonujesz jakoś, a w nocy nie możesz spać i płaczesz to normalny objaw żałoby, którą musisz przejść, nieważne jak bolesna by nie była. W dzień walczysz z poczuciem straty i ze swoim bólem wykonując różne obowiącki, a w nocy pozostajesz sam na sam ze swoimi emocjami i wspomnieniami. Po prostu nie ma innej drogi jak przeżyć żałobę. Musisz to zrobić dla siebie i dla Twojego dziecka, które odeszło. Ono na pewno nie chciałoby, abyś cierpiała bez końca. Do tego dochodzi zapewne silny stres po urazie, którym była utrata dziecka, chociaż nie piszesz o okolicznościach. Na ból i żal po staracie nic nie poradzimy, bo one są zupełnie naturalne w tej sytuacji. Ale co można zrobić? Rozmawiaj dużo z bliskimi i przyjaciółmi o tym co się stało i o tym co czujesz. Jeżeli nie jeteś w stanie rozmawiać przelej swój ból na papier, pisz o tym chociażby do szuflady. Pozwól sobie na wyrażanie emocji, na płacz, smutek, złość. Nie oczekuj szybkiego powrotu do równowagi, bo na to trzeba czasu, ale pamiętaj, że kiedyś nadejdzie ten moment ulgi i pogodzenia. Dwa miesiące to zbyt mało, żeby zakończyć żałobę i nikt nie może od Ciebie tego wymagać. Myślę, że może to potrwać rok, może więcej. Jeżeli jednak Twój ból uniemożliwi Ci funkcjonowanie lub będzie się przeciągał zbyt długo warto skorzystać z pomocy fachowca. Ale to jeszcze nie teraz i być może, czego Ci życzę ta pomoc wcale nie okaże się potrzebna.
Życzę dużo siły

Dziękuję, że podzieliłaś się swoją historią. Bez wątpienia Twoje emocje są bardzo intensywne i niewątpliwie trudne do zniesienia. Jasne, że w obliczy tego typy zachowań. Twojego faceta musisz odczuwać zazdrość i utratę pewności wobec niego, bo ostentacyjnie adoruje inne dziewczyny (i to się powtarza jak piszesz).To jest pierwszy lecz znaczący zarazem krok do utraty zaufania i poczucia stabilizacji, gdyż on jest raz blisko Ciebie, a zaraz potem się oddala. Z kolei utrata zaufania prowadzi u Ciebie do powstania lęku przed odrzuceniem, co jest całkowicie uzasadnione i normalne. Skoro piszesz o tych sytuacjach przypuszczam, że jesteś w ten związek zaangażowana uczuciowo, bo w przeciwnym razie nie było by w Tobie tylu emocji. A właśnie poprzez te emocje Twój umysł daje Ci sygnał, że coś w Waszym związku nie jest ok, że jest w nim coś co Ciebie rani.
Cóż mogę poradzić? Myślę, że warto byłoby z chłopakiem szczerze porozmawiać. Nie jest wykluczone, że to nie te adorowane dziewczyny są przyczynami Waszych kłopotów. Może są skutkami, a przyczyny leżą w kłopotach w jasnej komunikacji między Wami. To nie jest zarzut, bo komunikacja między dwojgiem ludzi ze swojej natury wcale nie jest prosta. Spróbuj wybrać właściwy moment na tą rozmowę. Nie w biegu na uczelni, nie wśród znajomych i przyjaciół i przede wszystkim nie w atmosferze kłótni i pretensji. Powiedz mu prosto od siebie np. "Czuję się zazdrosna i odrzucona, kiedy patrzysz na nią w ten sposób i dotykasz jej włosów", ale bez uogólnień i oceniania. Zaproponuj zmianę, ale ogólną tylko w konkretnych sprawach np. "Chciałabym, żebyśmy spędzali ze sobą więcej czasu i żebyś poświęcał mi więcej czasu w towarzystwie".
Po tej rozmowie zobaczysz jakie jest jego podejście. Czy przyzna, że tak postępować nie powinien, czy będzie brnął w tłumaczenie, że to tylko "koleżanki", chociaż będąc w związku koleżanek absolutnie podrywać nie wolno. Musisz ocenić, czy on traktuje Wasz związek poważnie, czy może w jakiś niedojrzały sposób. Nie koniecznie z premedytacją zły sposób, ale tak jak napisałem - niedojrzały. I przede wszystkim nie obwiniaj siebie. To co się dzieje to na pewno nie jest Twoja wina, a twoje reakcje są jak najbardziej adekwatne. Ponadto nie walcz z tymi "koleżankami" na siłę, bo często przynosi to odwrotny skutek. Jeżeli zdecydujesz się z chłopakiem dalej być to postaw jasne granice' których nie może przekraczać w kontaktach z innymi kobietami.
Życzę wszystkiego dobrego