Mgr

Katarzyna Wojtczak

Od paru lat strasznie się wszystkiego boję do tego żyje w ciągłym stresie.dzien w dzień się denerwuje wszystkim. Nie potrafie sie na niczym skoncentrowac jakbym miala wszystko za mgłą.Jak sobie z tym poradzić straciłam radość życia. Choruje na niedoczynność tarczycy, Hashimoto, insulinooporność i PCOS . Czy te choroby mają wpływ na moje pogarszajace się życie?

Opisze swoją historie i proszę o jakąkolwiek pomoc. Byłem w 5 letnim związku. Byliśmy zaręczeni, mieliśmy zaplanowany ślub i 3 msc przed ślubem moja narzeczona stwierdziła że ma wątpliwości i nie chce dłużej tego ciągnąć. Odwołaliśmy ślub. Zaakceptowałem jej decyzje. Dotknęło mnie to emocjonalnie lecz nie dawałem po sobie tego poznać. Stwierdziła że chce spróbować to odbudować i nie zerwała. Mieliśmy wziąść ślub w innym terminie bliżej nieokreślonym. Byliśmy tak kilka msc. Było fajnie jak na początku jednak ja stałem się obojętny, przestałem się o nią starać. Zacząłem się zastanawiać czy to ma sens, czy naprawde ją kocham itp. Pewnego dnia pokłóciliśmy się i ona zerwała. Powiedziała że nie przestała mnie kochać lecz już tak nie może widząc moją obojętnosć i to że nasz związek przestał iść do przodu. Nie ukrywam że ,ta sytuacja z odwołaniem ślubu bardzo mnie dotknęła i chociaż próbowałem to odbudować to juz nie potrafiłem jej zaufać na 100%. I teraz coś dziwnego. Chwile po tym jak się rozstaliśmy poczułem ulge. Miałem wrażenie że chociaż to ona zerwała to jej jest zdecydowanie gorzej. Nie odzywałem się do niej przez tydz. Zadzwoniłem do niej po tyg i porozmawialiśmy. Umówiliśmy sie na spotkanie. Przyszedłem nie okazując jej żadnych uczuc i traktując jak zwykłą znajomą. Było fajnie. Po spotkaniu napisała mi że miło jej było sie ze mna zobaczyć. Nasz kontakt był coraz większy i dochodziło do spotkań przez ok 2 msc. Juz myślałem że uda nam sie to jakos odbudować gdy na ostatnim spotkaniu oznajmiła że nie chce juz wiecej próbowac bo chociaz serce kocha to rozum jej podpowiada ze to sie juz nie moze udac ze wzgledu na nasze rodziny itp. Powiedziala tylko zebym napisal ze szczesliwie wróciłem do domu bo sie bedzie martwić. Ja powiedziałem tylko cześć i urwałem kontakt. Od tamtej pory sie do niej nie odezwałem a mineło juz 2 msc. Nie moge przestać o niej myślec i chociaz nie mam problemu by poznawać nowe kobiety i sie z nimi spotykac to jednak nie potrafie sie zaangażować w nową relacje. Ciągle myśle o byłej. Budze sie rano z myślą o niej i nie potrafie przestać. Czuje ze życie wymyka mi się z rąk. Nie wiem czy to już jakaś depresja bo nie potrafie sie juz z niczego cieszyć.