Kasia Kuśnierz

Mój partner w ciągu miesiąca zdradził mnie kilkukrotnie z tą samą kobietą i przyznał się dopiero, gdy ja się o to zapytałam. Nie było to trudne do zauważenia, bo ta kobieta już w sumie na moich oczach go uwodziła, ale myślałam, że to tylko jednostronne. Powiedział, że nie miał odwagi powiedzieć, wstydził się i bał, że będę przez to cierpieć, że chciał skończyć, bo wiedział, że to złe i nie fair.
Jesteśmy razem 4 lata, było lepiej i było gorzej, ale zawsze mogliśmy porozmawiać, wyjaśnić i być razem drużyną. Ale gdy próbowałam rozmawiać o braku seksu, to on się zamykał mówiąc, że "wszystko jest ok". Teraz, po zdradzie, gdy wreszcie zaczął ze mną więcej o tym rozmawiać, przyznał, że to wszystko się zaczęło, gdy zaczął siebie nienawidzić i że czasem musiał kilkukrotnie dziennie się masturbować i potem nie miał nawet siły na seks ze mną, a tamta kobieta po prostu sama z siebie spełniała jego różne marzenia seksualne, których ja nie spełniałam (nie wiedziałam nawet, że takie ma, bo nie mówił o nich). Powiedział, że czuł się z nią dobrze, bo nie musiał o niczym rozmawiać i ten seks "sam się jakoś dział".
Moje zaufanie do niego jest aktualnie zerowe, nie rozumiem absolutnie jego problemu, z którego to wszystko powstało, ale przed zdradą byłam z nim szczęśliwa i czułam się dobrze w tym związku. On zarzeka się, że mnie kocha, że nigdy nie myślał o mnie źle i nie chciał wyrządzić mi krzywdy, że chce być ze mną, jeżeli w ogóle ja chcę jeszcze z nim być. Czy w takiej sytuacji jest w ogóle nadzieja, że nasz związek może przetrwać? Czy terapia dla par może pomóc w takiej sytuacji?

Dzień dobry,
Od jakiegoś czasu jest u mnie bardzo ciężko z tolerancją samej siebie, nienawidzę siebie ale z drugiej strony wiem, że jestem silna, zdolna.Już jako 12 latka musiałam zacząć dojrzewać ( myśleć racjonalnie, podejmować jakieś decyzje) teraz parę lat później żałuje, że tak szybko musiałam dorosnąć, brakuje mi tej beztroski. W rodzinie wszystko co mogę załatwiam ja ( zakupy, sprawy urzędowe, lekarzy) tak wszystkich przyzwyczaiłam do tego, że czuje się jak " sekretarka " a nie członek rodziny. Na początku mi to nie przeszkadzało ale z biegiem czasu czuje ból, złość na rodzinę ale za chwilę przechodzi to na mnie i siebie dołuje, nie przysypiam nocy myśląc , że może nie jestem dla nich wystarczająca... Może nie zasłużyłam na rodzinę.. Myśli są z każdym kolejnym dniem coraz bardziej natarczywe, głębsze. 3 lata temu miałam problem z myślami samobójczymi, uzależniłam się od samookaleczania ale po długim czasie i wsparciu przyjaciół wyszłam z tego i wiem, że teraz też by mi pomogli ale nie chce obarczać ich poraz kolejny.. Boję się , że któregoś dnia już nie będę w stanie sama ze sobą walczyć i stanie się coś złego. Coraz ciężej jest mi wstać rano i się uśmiechać do wieczora. W ramach tak jakby terapii zaczęłam chodzić na siłownię i dużo mi to daje do momentu aż nie zrobię tego czego zaplanowałam np. Zrobię mniej serii, w takich chwilach jest mi ciężko nie obwiniać siebie, nie wyzywać siebie.. Co to może być? Jak sobie z tym radzić? Jak zapobiec?