mgr Joanna Cieśluk-Janicka

Mam18 lat, od dłuższej pory nie wiem co się ze mną dzieje. Czuje się jak w filmie, nie potrafię odczuwać emocji uczuć, czuje się otępiale, nie czuje takiej świadomości bycia co kiedyś, ciężko jest to opisać w jaki kolwiek sposób skoro się czuje nijak, dziwnie. Tracę poczucie czasu mam wrażenie, że wszystko to jeden niekończący się dzień, nie wiem co robić... te uczucie dolega mi od bardzo dawna, nie raz mocniej nie raz słabiej ale nie znika. Czasem te uczucie jest tak silne, że tracę poczucie istnienia, wcześniej podejrzewałam u siebie depresje, wieczny smutek strach przed wyjście w domu, chore myśli... zero pozytywnych emocji, zamknięcie się w sobie itd. (dodam, iż nigdy się nie leczyłam po prostu twierdziłam, że czas mnie ,,wyleczy''), lecz teraz teoretycznie wszystko się układa, nie ma żadnych drastycznych sytuacji powodujących smutek, czasem problemy w związku, chłopak zauważył i określił, iż jestem ,,jakaś nieobecna''. Czasem jak już zacznie się kłótnia ciężko jest mi się czym kolwiek przejąć, nie umiem odczuć smutku, ani się cieszyć z niczego, że wyjdzie coś dobrze, czy że się układa. Czuje się jak w jakimś śnie, boję się porozmawiać o tym z rodzicami, zazwyczaj nie dostrzegali moich problemów ani nie rozmawiałam z nimi o tym, jestem w kompletniej rozsypce. Strasznie się męczę z tym, i,nie wiem co robić...

Piszę tu ponieważ potrzebuje pomocy. Tydzień temu zakończyła się moja przyjaźń nie z mojej winy. Po prostu mój przyjaciel napisał mi że nasza przyjaźń nie ma już wg niego sensu. I nie wiem co mam robić. Bo strasznie mi przykro. Dziwnie się czuję. Brakuje mi go chce mi się płakać. Mam obniżony nastrój. Czuję się jakbym stracił część siebie. Czy takie uczucia w przypadku rozstania z przyjacielem są normalne? kiedy mi to minie? jak to przeżyć? dodam że obaj jesteśmy mężczyznami