Janina Rudnik

Moja pierwsza wizyta u ginekologa była właśnie u tej lekarki.
Przed wizytą siedziałam spokojna, chociaż było przez drzwi słychać to, co się dzieje w środku. Miałam 13 lat i wspomnienie wcześniejszej wizyty u tej pani, gdy miałam może około 4 lat. Nie pamiętałam prawie nic poza wstydem, bólem i płaczem. Jednak jako 13-latka chyba lekko wymazałam z pamięci obawy wynikające z wcześniejszej wizyty. W gabinecie na moje wielkie szczęście byłam bez mamy, za co chwała tej lekarce. Podczas wywiadu wstydziłam się trochę, ale bez problemu rozebrałam się później od pasa w dół. Lekarka cały czas patrzyła. Badanie było okropne. Czułam straszny ból. Ciężko mi było chodzić przez następne kilka godzin. Schodziłam z fotela i ubierałam się wolno. Zanim wszystko założyłam, lekarka otworzyła drzwi do gabinetu i osoby z poczekalni mnie widziały. Poczułam się strasznie. Myślałam, że chyba nigdy nie będę uprawiać seksu i nie urodzę dziecka, nie zaaplikuję kubeczka/tamponu, nie pójdę do ginekologa na badanie. Ten temat latami jest dla mnie trudny. Jak tylko widzę gdzieś osobę podobną do tej lekarki, panikuję, boję się. Choć była nawet miła to nawet teraz, jak o tym piszę czuję lęk, a wiem, że jestem bezpieczna. Ta wizyta bardzo wpłynęła na moje życie.
Diagnoza była trafna i zostałam wysłana do innego ginekologa. W tym lekarka mi pomogła.