mgr Izabela Chróst-Jóźwiak

Dobry wieczór,

poważna diagnoza w rodzinie, bez względu na to, czy jest to choroba somatyczna czy psychiczna, to zawsze duży stres- to sytuacja kryzysowa. Często możemy reagować poczuciem winy, które może z kolei wypływać z poczucia zawiedzenia osób dla nas ważnych, względem których odczuwamy miłość, lojalność. Obwinianie się, jak też ma miejsce u Pani, to być może jedna z reakcji na doznany szok związany z trudną diagnozą. Podejrzewam, iż może Pani doświadczać wielu różnych, nawet sprzecznych emocji: żalu, rozpaczy, lęku, zawodu, rozczarowania, wątpienia w swoją siłę itp. To całkiem naturalne emocje, adekwatne do sytuacji, sama ona bowiem, jest sytuacją utraty. W tym przypadku świadomości utraty zdrowia u bliskiej osoby, z którą to stratą Pani mierzy się osobiście.

Chciałabym Panią uspokoić i przekazać, iż schizofrenia jest chorobą, która może rozwijać się podstępnie długi czas, ujawniając się nagle, gdy pacjent doświadcza np: nagłych objawów urojeniowych, omamów. Bardzo często jednak otoczenie nie wychwytuje alarmujących sygnałów, mogących świadczyć o schorzeniu. Często jest to niemożliwe szczególnie wtedy, gdy choroba rozwija się skrycie, bez objawów poprzedzających. Trudno, aby bliscy byli diagnostami. Powiem więcej, czasami pacjenci kilkukrotnie trafiają do szpitala, aby w konsekwencji uzyskać diagnozę schorzeń psychotycznych. Czasami schizofrenię mogą poprzedzać epizody depresji, co dodatkowo komplikuje diagnozę, bądź też może wydłużać okres postawienia tej właściwej. Niekoniecznie też muszą wystąpić objawy wytwórcze (omamy i urojenia), które w przeważającej mierze zawęziłyby proces diagnozy.

Sądzę, iż jeśli czuje Pani, że sytuacja jest zbyt trudna, namawiam do skorzystania ze wsparcia indywidualnego. Pomyślałam również o grupie wsparcia dla osób, których bliscy zmagają się z trudną diagnozą np.: choroby psychicznej. Nie wiem czy w Pani rejonie byłaby taka możliwość, ale grupa byłaby również cenną alternatywą, w której zobaczyłaby Pani, w jaki sposób inni ludzie przechodzą przez podobny etap. Dodatkowo, bez względu na rodzaj wybranej formy wsparcia dla siebie, będzie mogła Pani przygotować się na to, w jaki sposób wesprzeć (i wspierać) nie tylko siebie, ale również mamę, gdy już wróci do otoczenia. Najpierw jednak warto, aby Pani wsparła siebie emocjonalnie, następnie porozmawiała ze specjalistą o samym schorzeniu: czego może się Pani spodziewać, jak sobie radzić itp. Takie wyposażenie prawdopodobnie pozwoli Pani zafunkcjonować pewniej w tej nowej, trudnej sytuacji.

Pozdrawiam i jestem z Panią myślami.

Witaj,

dziękuję za Twoje zaufanie.

Myślę, iż pierwszy ważny krok masz za sobą- zwrócenie się o pomoc.
Jak najbardziej zajmuję się takimi sprawami, samotność w tłumie potrafi być bardzo dokuczliwa.
Myślę, że ona ma jakieś podłoże, nad którym wspólnie mogłybyśmy się pozastanawiać. Myślę, że najlepiej byłoby się po prostu spotkać osobiście. Ponieważ jesteś niepełnoletnia, zapraszam Cię na spotkanie z rodzicem. Oczywiście będziemy też miały możliwość porozmawiania bez jego udziału.
W razie Twojej decyzji, zapraszam ponownie do kontaktu. Przyjmuję w Bytomiu (woj. śląskie).

Pozdrawiam,
Izabela Chróst-Jóźwiak
pedagog, psychoterapeuta