mgr Daniel Janicki

Witam, mam 34 lata i nigdy nie miałem dziewczyny , po prostu nie umiem znaleźć .Jestem mniej jak średni z wyglądu , mam łysinę na głowie, chyba z tej samotności łapie załamke . Jest mi przykro że inni są w parach , a ja nie , myślę że u mnie jest po prostu problem z wyglądem , sporo dziewczyn takich które mi się podobały napisały mi że nie mam urody itd . Nie jestem w ich typie , to pokazuje że nie jest łatwo znaleźć kobietę. To jest poważny problem emocjonalny , z którego można wyjść I można nie wyjść . Kobiete po prostu trzeba umieć znaleźć, i tak już pomijam coś takiego jak atrakcyjność , po prostu nie każdy z każdym chce być. Nie rozumiem tego , że inni od najmłodszych lat chodzą w parach , a ja ani jednej . Strasznie jest to przykre, czasami mi się chce po prostu płakać . Często się zastanawiam nad kawalerami takimi jak ja , czy oni nie mają drugiej połówki bo nie chcą , czy większość nie potrafi znaleźć . Nie zdziwię się że nie potrafią . Chciałbym rady jakieś co zrobić, ale myślę że to trudny , poważny problem. Całe życie można być sam , jak się nie umie szukać. Kiedyś miałem pocieszenie od rodziny że znajde kogoś ,to nie prawda , czas leci i nic . Czuje że jestem zniszczony emocjonalnie i rozwojowo

Moja dziewczyna żyje w cieniu depresji swojej mamy – nie wiem, jak jej pomóc

Cześć,
piszę tutaj, bo od dłuższego czasu nie wiem, jak poradzić sobie z sytuacją mojej dziewczyny i z tym, jak wpływa to na nasz związek.

Jesteśmy razem od dwóch lat. Od mniej więcej roku zauważam, że moja dziewczyna jest coraz bardziej przygnębiona. Często mówi, że życie nie ma sensu, że nic jej nie cieszy. Bardzo łatwo ją zranić – w pracy potrafi się załamać, jeśli ktoś spojrzy na nią nieprzychylnie. W domu też nie ma lekko.

Dorastała w bardzo trudnym środowisku. Jej mama od lat zmaga się z depresją – nie pracuje już od około 14 lat, praktycznie od momentu narodzin młodszego brata. Cierpi też na osteoporozę i problemy ze słuchem, ale nie chce się leczyć ani iść do specjalisty. Spędza całe dnie w domu bez celu.
Od dziecka czuła, że jej mama nie chciała dzieci i nie potrafiła dać jej ciepła ani uwagi. Do dziś nie potrafią rozmawiać na żaden luźny temat – mama unika rozmów, a każda próba kończy się chłodem lub złością. Ojciec już dawno się poddał i odsunął od tematu.

Moja dziewczyna bardzo cierpi, widząc mamę w takim stanie. Mówi, że nie potrafi pogodzić się z tym, że nie może jej pomóc, ale jednocześnie nie umie odciąć się emocjonalnie. Często powtarza, że w jej rodzinie nigdy nie okazywało się miłości, więc ona też „taka już jest i będzie”.

Ostatnio dodatkowo doszło między nami do napięć. Zdecydowałem się pójść na studia (mam 25 lat, ona 21), co spotkało się z negatywną reakcją z jej strony – uznała, że ludzie będą ją postrzegać jako gorszą, bo ja będę po studiach, a ona nie. Mimo że staram się ją wspierać i tłumaczyć, że to nieprawda, nic do niej nie dociera. Nie chce słuchać, nie wierzy w siebie i odrzuca wszelkie próby rozmowy o psychologu – mówi, że to drogie, że to nic nie da, i że skoro jej mama nie chodziła, to po co ona ma chodzić.

Nie wiem już, jak mogę jej pomóc. Widzę, że jest bardzo krucha i z każdym dniem coraz bardziej zamknięta w swoim cierpieniu. Chciałbym ją wspierać, ale coraz częściej czuję bezsilność.

Jak mogę jej pomóc bez przekraczania własnych granic? I jak samemu nie pogubić się w tym wszystkim?

Z góry dziękuję za każdą radę