Witam, z moją narzeczoną po jej długiej nieobecności spowodowanej zatrudnieniem się do policji rozst

To, co Pan opisuje, często ma związek z mechanizmami obronnymi wynikającymi z wcześniejszych doświadczeń emocjonalnych i sposobu, w jaki dana osoba nauczyła się radzić sobie z napięciem w relacji. U Pana partnerki może występować trudność w wyrażaniu emocji. Zwłaszcza tych trudnych, jak wstyd, lęk przed odrzuceniem. Kiedy Pan mówi o swoich potrzebach (np. w sferze seksualnej), ona może nie odbierać tego jako próbę zrozumienia, lecz jako ocenę siebie lub sygnał, że zawiodła. Wtedy pojawia się automatyczna reakcja obronna: obwinianie siebie („jestem beznadziejna”, „znowu coś zepsułam”), unikanie rozmowy czy zamknięcie emocjonalne. Nie musi to oznaczać, że nie zależy jej na Panu. Raczej może świadczyć o tym, że ma trudność z budowaniem poczucia bezpieczeństwa w relacji. Być może z powodu wcześniejszych zranień lub wychowania w środowisku, w którym otwarte mówienie o emocjach nie było akceptowane. W służbach mundurowych, takich jak policja, również kładzie się nacisk na kontrolę emocji, co może dodatkowo nasilać jej tendencję do tłumienia uczuć. aby spróbowali Państwo rozmawiać o emocjach nie w kategoriach winy lub oceny, lecz w formie komunikatów „ja”, np. „czuję się oddalony, kiedy nie rozmawiamy o tym, co przeżywamy” zamiast „ty nigdy nie mówisz, co czujesz”. W dłuższej perspektywie warto rozważyć wspólną terapię par. Szczególnie jeśli widzą Państwo, że mimo dobrych intencji komunikacja często kończy się napięciem lub poczuciem niezrozumienia. Specjalista pomoże zrozumieć, z czego wynikają te mechanizmy i jak krok po kroku budować bezpieczną, bardziej otwartą relację.

Dzień dobry. To, co Pan opisuje, pokazuje, że bardzo stara się Pan zrozumieć partnerkę i budować relację w oparciu o szczerość oraz wzajemny szacunek — to bardzo ważne i dojrzałe podejście. Z drugiej strony widać, że Pana narzeczona ma trudność z otwartym mówieniem o emocjach, a zamiast rozmowy reaguje poczuciem winy i zaniżoną samooceną.
Takie zachowanie często wynika z wcześniejszych doświadczeń — np. z relacji, w których osoba była krytykowana, oceniana lub gdzie jej emocje nie były akceptowane. W efekcie może odbierać nawet spokojną rozmowę o uczuciach jako atak lub ocenę, mimo że Pan tego wcale nie zamierza.
W takiej sytuacji warto podkreślać, że rozmowa nie jest krytyką, tylko próbą lepszego zrozumienia siebie nawzajem. To, że rozmawiacie o trudnych rzeczach, jest pozytywnym znakiem — choć emocje czasem utrudniają komunikację, to właśnie takie rozmowy budują prawdziwą więź. Jeśli jednak zauważa Pan, że ten wzorzec (unikanie, poczucie winy, zamykanie się) stale się powtarza i utrudnia bliskość, warto rozważyć wspólną rozmowę z psychologiem par. Takie wsparcie może pomóc lepiej się nawzajem usłyszeć i nauczyć spokojnej komunikacji o emocjach i potrzebach.
Pozdrawiam serdecznie,
mgr Elżbieta Kosik

Dzień dobry!
Proszę się zastanowić czy zachowanie narzeczonej może być związane z lękiem przed odrzuceniem. Już raz się rozstaliście więc w takiej sytuacji może pojawić się niepokój, że sytuacja może się powtórzyć żyć. Może narzeczona nie chce mówić o swoich emocjach bo boi się, że to Panu się nie spodoba? Proszę spróbować dać jej czas i jak najwięcej poczucia bezpieczeństwa.
Pozdrawiam serdecznie

To, co Pan opisuje, pokazuje, jak trudno czasem rozmawiać o emocjach nawet w bliskiej relacji. Pana partnerka może reagować poczuciem winy i wycofaniem nie dlatego, że nie chce rozmawiać, ale dlatego, że sama rozmowa o uczuciach budzi w niej lęk przed odrzuceniem lub oceną. Takie reakcje często nie są świadome – wynikają z wcześniejszych doświadczeń emocjonalnych.

Warto traktować to nie jako sygnał winy jednej ze stron, ale jako zaproszenie do wspólnej pracy nad wzajemnym zrozumieniem i sposobem komunikacji. Otwarta, spokojna rozmowa – a czasem także wsparcie terapeutyczne – może pomóc Wam obojgu lepiej rozumieć swoje emocje i potrzeby, zamiast się w nich gubić.

Z opisu widać, że bardzo zależy Panu na relacji i na szczerości w rozmowie – to ważne i dojrzałe podejście. Widać też, że próbuje Pan zrozumieć emocje partnerki, zamiast je oceniać, co jest dobrym punktem wyjścia.

Jednocześnie trzeba zauważyć, że w tej historii jest sporo „białych plam”, które mogą zmieniać kontekst sytuacji – nie wiemy, jak długo trwa związek, jak wyglądała bliskość fizyczna przed rozstaniem i po ponownym powrocie, ani jak często udawało się Wam wcześniej rozmawiać o emocjach w sposób otwarty i bez napięcia. Tak samo nie wiemy dlaczego zatrudnienie jednej strony w policji miało spowodować rozstanie. Te szczegóły często mają kluczowe znaczenie dla zrozumienia, dlaczego partner lub partnerka reaguje w określony sposób.

To, że Pana narzeczona reaguje samokrytyką („jestem najgorsza”, „nie jestem wystarczająca”), może wynikać z niskiego poczucia własnej wartości lub z lęku przed oceną i odrzuceniem. Kiedy osoba nie czuje się pewnie emocjonalnie, nawet spokojna rozmowa o potrzebach może zostać odebrana jako atak czy rozczarowanie. Wtedy zamiast dialogu uruchamia się mechanizm obronny – wycofanie lub poczucie winy.

W takiej sytuacji najlepiej działa rozmowa w bezpiecznej przestrzeni, gdzie oboje możecie wyrazić swoje potrzeby bez wzajemnego obwiniania. Czasem trudno to osiągnąć samodzielnie, dlatego dobrym krokiem mogłaby być wspólna konsultacja dla par – choćby jedno spotkanie, które pomoże Wam lepiej zrozumieć, co się dzieje między Wami i jak o tym rozmawiać bez napięcia.

Jeśli partnerka nie będzie gotowa na wspólną rozmowę, warto rozważyć samodzielną konsultację z terapeutą, żeby spokojnie przyjrzeć się sytuacji i znaleźć sposób, jak w zdrowy sposób wyrażać swoje emocje oraz nie brać na siebie całej odpowiedzialności za klimat w relacji.

Witold Prymakowski, psycholog, psychoterapeuta