Uzależnienie od słodyczy

Dzień dobry. W opisanym przez Panią problemie istotne jest szersze spojrzenie. Z jakich przyczyn sięga Pani po słodycze, czy to ma swoje podłoże emocjonalne czy jest zwykłym, nieprzyjemnym nawykiem i ma jedynie swoje odzwierciedlenie w zachowaniu. Dlaczego ma Pani trudności, mimo pewnej intuicji, że to z chęci poradzenia sobie ze stresem sięga Pani po słodycze, nie stosuje Pani innych metod radzenia sobie? Czemu to Pani ukrywa? Może byłoby pomocne powiedzenie o tym np. mężowi, który pomoże sobie poradzić. Może warto byłoby przegadać ten problem? Zapraszam do gabinetu ;)

Szanowna Pani,
Mam wrażenie, że rozpoznała Pani swoją trudność - zajadanie napięcie, stresu czy niepokoju związanego z bieżącymi sprawami zawodowymi lub osobistymi. Nazywa Pani swój kłopot uzależenieniem od słodyczy, rozumiem, że w związku z bezradnością wobec problemu. Nie ma we współczesnej klasyfikacji chorób psychicznych terminu: uzależnienie od jedzenia. Klasyfikacjia ta wyróżnia choroby związane z używaniem substancji (np. alkohol, narkotyki) i związane z zachowaniem (np.napadowe objadanie się). Samo jedzenie nie uzależnia, natomiast jeśli jest smaczne i daje radość to pobudzane są specyficzne obszary w mózgu dając poczucie nagrody czy spełnienia. I to do tego chętnie się wraca, czyli powielane jest zachowanie (tu: zjedzenie słodyczy), które daje radość czy spokój. Tak zwane zajadanie napięcia czy napadowe objadanie się są często związane z depresyjnym nastrojem i wymagają leczenia. Jest to rzeczywiście problem, ale można mu z powodzeniem zaradzić podczas psychoterapii.
Mówiąc, że chce Pani być perfekcyjna, a czuje się beznadziejan porusza Pani kolejne ważne zagadnienie swojego nastroju i poczucia wartości. Być może stawia Pani sobie bardzo wysokie wymagania, a nie mogąc ich spełnić czuje się źle, a trudno zauważyć, że pewnie w czymś innym się pani sprawdza. Gdyby była Pani zainteresowana rozmową ze mną - zapraszam, po wpisaniu w wyszukiwarkę mojego nazwiska można znaleźć dane kontaktowe na Saskiej Kępie.