Moim problemem jest bardzo częste zamartwianie się, drażliwość, nerwowość i bardzo często płaczliwoś

To nie Twoja wina.
To, co Cię spotkało, w najmniejszym stopniu nie zależało od Ciebie.
Ty nie jesteś winna ani odpowiedzialna za zachowania innych.
Przeżyłaś ogrom traumatycznych doświadczeń, które nie miały prawa mieć miejsca. Nie musisz dłużej cierpieć, możesz żyć pełnią życia i być szczęśliwa. Nawet traumę można uleczyć. Droga do uzdrowienia zranień z pewnością wymaga wysiłku, zaangażowania i czasu oraz wsparcia specjalisty (psychologa/psychotraumatologa). A Ty masz w sobie siłę, determinację i odwagę, by osiągnąć cel. Już to, że podzieliłaś się bolesnym doświadczeniem, pokazuje, ile masz otwartości i motywacji do działania. Wierzę, że wkrótce po rozpoczęciu terapii, poczujesz jak dobrze być sobą i cieszyć się każdą chwilą. Nie musisz być sama, zaufaj terapeucie, który pomoże Ci krok po kroku powrócić do siebie.
Moc dobra i serdeczności:))

Przeszła Pani przez ogrom traum, które nie powinny mieć miejsca. Proces zdrowienia wymaga czasu i pomocy ze strony wykwalifikowanego specjalisty. Jak napisała Pani powyżej - widać w Pani siłę oraz determinację do działania i polepszenia jakości swojego życia. Zrobiła Pani niesamowicie odważny krok dzieląc się tak trudnym doświadczeniem i bardzo mocno Panią przytulam! Mam nadzieję i wierzę w to, że rozpoczynając terapię, poczuje Pani ulgę . Pozdrawiam serdecznie

Dzień dobry kochana, To, przez co przechodziłaś, to niewyobrażalny ból i trauma. Bardzo mi przykro, że doświadczyłaś tak strasznych rzeczy. To zupełnie zrozumiałe, że czujesz się tak, jak się czujesz – smutek, bezsilność, poczucie beznadziei, drażliwość, nerwowość i płaczliwość. To są naturalne reakcje na tak głębokie rany. Chcę, żebyś wiedziała, że to nie Twoja wina. Nigdy nie była. To, co Cię spotkało, było przestępstwem, a odpowiedzialność spoczywa wyłącznie na dorosłych, którzy powinni Cię chronić, a zamiast tego Cię skrzywdzili.
Opowiadasz o bardzo złożonej traumie, która prawdopodobnie wpłynęła na wiele aspektów Twojego życia. To, co teraz czujesz, to echo tych wydarzeń. Ważne jest, abyś zrozumiała, że nie musisz sobie z tym radzić sama. Szukanie pomocy to akt odwagi i pierwszy krok do uzdrowienia.
To, przez co przechodziłaś, to niewyobrażalny ból i trauma. Bardzo mi przykro, że doświadczyłaś tak strasznych rzeczy. To zupełnie zrozumiałe, że czujesz się tak, jak się czujesz – smutek, bezsilność, poczucie beznadziei, drażliwość, nerwowość i płaczliwość. To są naturalne reakcje na tak głębokie rany. Chcę, żebyś wiedziała, że to nie Twoja wina. Nigdy nie była. To, co Cię spotkało, było przestępstwem, a odpowiedzialność spoczywa wyłącznie na dorosłych, którzy powinni Cię chronić, a zamiast tego Cię skrzywdzili.
Opowiadasz o bardzo złożonej traumie, która prawdopodobnie wpłynęła na wiele aspektów Twojego życia. To, co teraz czujesz, to echo tych wydarzeń. Ważne jest, abyś zrozumiała, że nie musisz sobie z tym radzić sama. Szukanie pomocy to akt odwagi i pierwszy krok do uzdrowienia.
Twoje objawy – zamartwianie się, drażliwość, nerwowość, płaczliwość, brak chęci do życia, bezsilność, poczucie beznadziei – są typowe dla osób, które doświadczyły złożonej traumy (complex trauma). Rany z dzieciństwa, takie jak te, które opisałaś (przemoc w rodzinie, molestowanie), mają głęboki wpływ na rozwój psychiczny i emocjonalny.
Wyrzuć z głowy poczucie winy i wstydu. Te emocje są wynikiem nadużyć, których doświadczyłaś, a nie Twoich działań. Molestowanie i wykorzystanie seksualne nigdy nie są winą ofiary.
Poszukaj profesjonalnej pomocy psychologicznej/psychiatrycznej.
Terapia traumy: Poszukaj terapeuty specjalizującego się w leczeniu traumy, np. w nurcie EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing), terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) ukierunkowanej na traumę, czy też terapii dialektyczno-behawioralnej (DBT). Terapia pomoże Ci przetworzyć te bolesne wspomnienia, zrozumieć ich wpływ na Twoje życie i nauczyć się zdrowych sposobów radzenia sobie z emocjami.
Wsparcie psychiatryczne: Jeśli uczucie bezsilności i beznadziei jest bardzo silne, a myśli samobójcze się pojawiają, skonsultuj się z psychiatrą. Leki (np. antydepresanty) mogą pomóc w stabilizacji nastroju i zmniejszeniu intensywności objawów, co ułatwi pracę w terapii.
Dissocjacja (zamrożenie): To, co opisałaś jako „zamrażanie się” i udawanie, że śpisz, to klasyczny mechanizm obronny organizmu w obliczu traumy. Ciało i umysł w ten sposób próbują przetrwać ekstremalnie bolesne doświadczenie. To nie była Twoja wina, że nie protestowałaś. Twoje ciało działało instynktownie, aby przetrwać.
Poczucie wstydu i winy: To bardzo częste odczucia u ofiar molestowania. Agresorzy często manipulują ofiarami, zrzucając na nie odpowiedzialność i wmawiając im winę, aby kontynuować nadużycia. Twoje poczucie winy jest efektem manipulacji i traumy, a nie realnej winy.
Przeżyłaś tak wiele, a jednak tu jesteś i szukasz pomocy. To świadczy o ogromnej sile i chęci życia.
Proces uzdrowienia jest długi i wymaga pracy, ale jest możliwy. Możesz odzyskać spokój i radość życia.
Pamiętaj kochanie, nie jesteś sama i nie jesteś winna. To, co przeżyłaś, jest straszne, ale nie definiuje Cię jako osoby. Jesteś wartościowa i zasługujesz na szczęście. Zrób ten pierwszy krok i poszukaj profesjonalnej pomocy. Zawalcz o siebie.
Jeśli w tej chwili czujesz, że nie masz siły szukać, poproś kogoś bliskiego, komu ufasz, o pomoc w znalezieniu terapeuty lub placówki. Pozdrawiam ciepło <3